Zdjęcie z poprzedniego wpisu poczyniłam oglądając zupełnie inne zwierzęta, ale że byłam na farmie, to i na krowy, świnie, króliki, kaczki, kury, psy i gęsi się też załapałam.
Wybraliśmy się ze znajomymi do położonej w lesie na wysokości prawie 1000 m n.p.m
Cascina di Spedaletto, tylko 8 km od domu.
W sezonie można tam zjeść smaczne obiady, a gdy upały doskwierają, to i zaznać ochłody.
Tym razem chodziło o pobłogosławienie i domostwa i obejścia, a przy okazji posiłek na świeżym powietrzu (m.in. mistrzowskie risotto z grzybami i takoż maccheroni z kaczką).
Głównymi zwierzętami, hodowanymi w Cascina di Spedaletto, są owce.
Moje polskie wyobrażenie o owcach legło w zupełnych gruzach. Niby już znałam kilka tutejszych ras, bardziej wyrazistych z pyska, czasami wręcz diabolicznych, ale tego się nie spodziewałam.Powiedzenie "czarna owca" traci zupełny sens.
Starsze są lekko brunatne, ale młodziaki to czarniusieńkie i rozczulające cudo.
Najmłodsze jagnię miało jeden dzień, słabo trzymało się na nogach, więc nieźle wpasowało się uginanymi kończynami w modlitwę.
Mogłabym gadać i gadać, ale, oczywiście, czas mnie goni z pędzlami, więc dobijam do brzegu.
Z tych to czarniusieńkich owiec produkowane są sery, zwyczajne pecorino oraz biała ricotta.
Niedawno rozmawiałam z kimś o tej ostatniej. Mój rozmówca twierdził, że zna włoską ricottę. I ja mu wierzę. Jednego jestem pewna - nie zna "ricotta di Pistoia".
To lokalna odmiana, z wyjątkowym zezwoleniem na produkcję sera z niepasteryzowanego mleka. Jest aksamitna i słodka, tak pyszna, że trudno mi ją dawać do gotowanych potraw, zjada się właściwie sama. 
Jeśli więc będziecie w Pistoi, czy jej okolicach, zapytajcie o "ricotta di Pistoia"; bywa na garmażeryjnych stanowiskach w marketach, bywa w małych sklepikach, bywa, to rzecz pewna, u producentów :)
