BABSKA BOLONIA - plan wycieczki

Zacznę nietypowo, od ujawnienia zarysu całości, a potem opowiem Wam o poszczególnych dniach.
Myślę, że taki opis może pomóc w zaplanowaniu krótkiego wypadu do Bolonii.
Poszukiwania lokalu do łatwych nie należały, gdyż miał spełniać pewne wymagania, a przy tym nie żyłować naszych kieszeni.
W pierwszym, po wpłaceniu zaliczki, jeszcze przed przyjazdem powstał problem dziurawego dachu. Właściciel bez problemu zwrócił pieniądze, ale od nowa czekały nas poszukiwania.
W końcu buszując po wielu ofertach, z różnych stron, znalazłyśmy bardzo duże mieszkanie, z dwoma sypialniami i dużym salonem, kuchnią oraz dwiema łazienkami - całkowity koszt 630 €
To było o tyle istotne, że dwie łazienki bardzo sprzyjały pięciu kobietom :)
Nie jesteśmy pewne, czy mankamentem było położenie, bo jedna z nas źle spała, ale nie wiedziała dlaczego, a reszta nie narzekała na sąsiedztwo ruchliwej ulicy. Ja wspierałam się skutecznie zatyczkami do uszu.
Za to widoki miałyśmy znakomite.

Lokal położony jest blisko centrum i dworca kolejowego.
Mieszkanie w pełni wyposażone w ręczniki, suszarkę, żelazko, pralkę, i inne "radości" turysty, z wyraźnym charakterem, z dużymi zbiorami ozdobnych talerzy, niektórymi świetnymi obrazami, grafikami. Każde drzwi podpierały sympatyczne kamienne sowy.

Ubawiła nas liczba popielniczek, wyraźnie stanowiących kolekcjonerskie zapędy właściciela (a raczej nieżyjącej już jego cioci). Na szczęście, absolutnie nie miało to przełożenia na zadymienie mieszkania. A jedyna wśród nas paląca, wychodziła na balkon, miała do wyboru dwa :)
Pojawiłam się pierwsza, więc odebrałam klucze i ku wspólnemu zadowoleniu całej naszej piątki dostałam pozwolenie na pozostanie w ostatnim dniu do godziny dla nas wygodnej. To jest niewątpliwy plus podróżowania poza sezonem. Inne wyjdą w następnych artykułach.
Dziewczyny przyjechały z lotniska taksówką (20€ - przy czterech osobach wychodzi taniej niż jazda specjalnym autobusem wahadłowym krążącym między lotniskiem a stacją Bologna Centrale - 6€). Ja z kolei doszłam pieszo, bo było to tylko 10 minut od dworca, na który zajechałam korzystając z bardzo promocyjnej ceny pociągu Intercity 9 € z Prato.

Podaję ceny, bo może pomogą komuś w finansowym rozeznaniu kosztów.

Dzień pierwszy - a raczej wieczór
Spacer i kolacja w "Scalinatella"
Dzień drugi
Kościół św. Dominika z oprowadzeniem - dobrowolna darowizna po 10 € od osoby
Archiginnasio i Teatr Anatomiczny - wstęp 3€
Obiad w "Divinius"
Piazza Maggiore
Bazylika sw. Petroniusza
Kościół Santa Maria della Vita
Lody na Via Castiglione (3 € - trzy smaki)
San Giovanni al Monte
Santo Stefano
Kolacja w mieszkaniu - po drugiej stronie ulicy wspaniały sklep z regionalymi produktami.
Dzień trzeci
Zakupy
Mała Wenecja
Spacer
Obiad gdzieś po drodze
Sklepienie akustyczne
Sala del Borsa
Katedra
Zakupy
Imieniny Beaty w kawiarni
Kolacja w mieszkaniu
Dzień czwarty
Msza w Sanktuarium San Luca - położone bardzo daleko, więc skorzystałyśmy  autobus miejski jedynie do początku portyków wiodących w górę, dalej pieszo - bilet na 75 minut - 1,30 €
Obiad w "Pizzeria Porta Saragozza"
Lody w "Islanda"
Wystawa "Dziewczyna z perłą" - 13 € z rezerwacją
Aperitivo tak syte, że już bez kolacji.
Dzień piąty
Ravenna - pociąg 6,90 € w jedną stronę, bilet kumulacyjny na wstęp do obiektów sakralnych z mozaikami i muzeum diecezjalnego - 11,50 €
Obiad w lokalu specjalizującym się w piadinach.
Marina di Ravenna - autobus nr 70 z Rawenny nad morze 2,10 € w jedną stronę
Dzień szósty
Muzeum anatomicznych figur woskowych darmowe  (mile widziana jakaś dobrowolna opłata)
Wejście na wieżę Asinelli 3 €
Obiad w "Scalinatella"


Posiłki w lokalach zazwyczaj zamykały się w kwocie około 17€ na osobę

Przygotowując się do podróży, w oparciu o pomysły uczestniczek wyprawy, utworzyłam mapę, bardzo przydatną i podczas samego pobytu. Jest na niej więcej punktów, niż zrealizowałyśmy, ale lepiej mieć taki zapasik. A kto wie? Może kiedyś jeszcze wrócimy tam w takim wspaniałym towarzysko zestawie?

BABSKA BOLONIA - na przywitanie

Od paru tygodni przygotowywałyśmy się z kilkoma koleżankami do spotkania. Założyłyśmy sobie zamkniętą grupę na Facebooku i wspólnie wybierałyśmy lokal na zamieszkanie, ustalałyśmy szczegóły pobytu, martwiłyśmy się o pogodę. Akcja nosi kryptonim "Babska Bolonia", ze względu na miejsce, w którym jeszcze się dzieje :)
Dziewczyny przyleciały z Polski spragnione słońca, które po wielu deszczowych dniach, akurat  okazało się być bardzo gościnne.
Cieszymy się więc wspólnym przebywaniem, zwiedzaniem, spożywaniem, zakupami, itd.
O tym niebawem.
Sama w tajemnicy też przygotowywałam się do tego wyjazdu, by każdej uczestniczce wyprawy dać prezencik. Zapewne domyślacie się, sądząc po ostatnich moich pomysłach, że są to zakładki do książek, dzięki prezentacji których poznacie imiona koleżanek.

Dobrze, że pomyślałam o prezentach, bo i sama zostałam obdarowana sutaszowym naszyjnikiem, koralami i materiałami do kaligrafii. Równowaga została zachowana :)

SKOSZTOWAĆ WIOSNY

Zdawać by się mogło, że co jak co, ale owoc i wiosna to słowa mało zgrane ze sobą, a jednak ...
Są takie rośliny, które ledwie zipią, wykończone owocami, żółtymi i pomarańczowymi, moje ukochane cytrusy.  
I znowu za czujnym okiem Krzysztofa wyławiającym z natłoku informacji te, które wzbogacą wiedzę, sprawią radość, przyjemność, zaspokoją ciekawość, udało się odkryć powiadomienie o udostępnieniu dla zwiedzających limonai w Ogrodach Boboli. W wyznaczone dni (lutego, marca i kwietnia) istnieje możliwość obejrzenia wszystkich cytrusów, które potem zostaną rozstawione na całym terenie Boboli, ale wtedy będą albo kwitnąć, albo mieć nowe zawiązki owoców.
Sama limonaia to prosty, z założenia, budynek, który musi posiadać duże okna wpuszczające jak najwięcej światła dla schowanych wewnątrz roślin. Ale przecież nikt nie powiedział, że nie można jej ozdobić? Tym bardziej, gdy buduje się takie pomieszczenie na zamówienie Wielkiego Księca Pietro Leopoldo, a rzecz dzieje się w drugiej połowie XVIII wieku.  Fasada limonai stanowi bardzo rzadki we Florencji przykład rokoko, z zachowanymi oryginalnymi zdobieniami. Główne zmiany, jakie przechodzila, dotyczą barw, które dobierano zgodnie z panującą aktualnie modą.
Budynek ma 106 metrów długości, jest zorientowany na południe, by wielkie okna pełniły zimą rolę szklarni.
Przez dwa lata 1966-1968 limonaia pełniła funkcję laboratorium, w którym ratowano zniszczone powodzią dzieła sztuki. Potem wróciła do swojego pierwotnego przeznaczenia.
Przed budynkiem wyznaczono grządki z małymi żywopłotami, na razie wypełnione niewielką ilością kwiecia.

Wewnątrz pod typowo toskańskim sufitem, z widocznymi belkami, zimuje chyba ponad 100 donic z wszelkimi cytrusami. Nie jestem pewna liczby, bo zajęłam się głównie oglądaniem przeróżnych okazów.

Nie mam zamiaru rozpoznawać i opisywać wszystkich odmian, część z nich znajdziecie w artykule sprzed ponad 4 lat temu i do tego wpisu jeszcze za chwilę wrócę.
Cytrusy z florenckiej limonai pamiętają ród Medyceuszy, może niedokładnie wszystkie rośliny, ale są one wynikiem wielkiego zainteresowania władców Toskanii tymi owocami. Ich zasługą jest pojawienie się dwóch bardzo efektownych odmian. Franciszek I Medycejski sprowadził pomarańczę prążkowaną, a Ferdynand II dał Florencji bardzo gorzką odmianę Bizzarria, z której eteryczne olejki używane są w farmaceutyce, ze względu na właściwości poprawiające krążenie krwi.

Tak więc bez słów, za to z fotografiami śpieszę, by i Wam zaświeciło cytrusowe słońce, byście skosztowali słodko-kwaśno-gorzkiej wiosny.

Niestety, rośliny zostały świeżo nawiezione obornikiem, więc w powietrzu unosił się zapach zgoła niecytrusowy. Wystarczyło jednak znaleźć kwiaty na krzewach, powąchać je i zapomnieć o koniecznym smrodku.

Widząc nietęgo się mające cytrusy z Ogrodów Boboli, czasami pokryte tylko owocami, zupełnie pozbawione liści, przestałam się martwić o nasze rośliny w plebanijnym ogrodzie. Nie mamy limonai i zaryzykowaliśmy w tym roku nie oddawać ich nikomu na zimę. Okryliśmy agrowłókniną i cieszymy się obfitym owocowaniem.

Jednak jeszcze nie czas by ściągnąć osłony. Czasami tylko, gdy słońce mocniej przyświeci, podnosimy włókninę do góry.
Cytryna na zdjęciu jest podarunkiem od dziadka cytrynowego, którego opisałam i pokazałam we wspomnianym już artykule.
To właśnie jego postać stała się motywem przewodnim tego krótkiego wypadu do Florencji, bowiem
Giuseppe Galoppi postanowił umrzeć. A skoro postanowił, to i to zrealizował. Nie, nie, nie popełnił samobojstwa. On po prostu już nie chciał żyć, i powolutku zgasł mając 87 lat. Wczoraj byłam na jego pogrzebie i wspominałam z córką podarowaną do plebanijnego ogrodu cytrynę, która pierwszy raz tak obficie zaowocowała, co nonno Giuseppe zdążył jeszcze zobaczyć. Renata wyraziła nadzieję, że roślina nigdy nam nie uschnie i będzie pamiątką po jej ojcu.
Postanowiliśmy nazwać ten krzew Beppe - na cześć przemiłego dziadka - to zdrobnienie od jego imienia.
Ponieważ jednak wszyscy właściwie mówili na niego po nazwisku, więc na zakończenie napiszę:

Dziadku Galoppi, niech Ci Niebo pachnie cytrusami!

STOPIEŃ I KIELISZEK

Czy na podstawie tych dwóch słów bylibyście w stanie zgadnąć, co zobaczyłam ostatnio? Późniejsza wersja tej samej zagadki miała odmianę: "stopień i dzbanek".
Zagadkę zadał mi Krzysztof, który wymyślił, co będziemy robić we Florencji
Wyszło mi, że będę pić wino na schodach. Hmm? A po zamianie na dzbanek z lekka się przeraziłam, tyle to ja nie dam rady :)
Pytanie pomocnicze, zadane przeze mnie, ograniczyło liczbę schodów do tych zadaszonych, gdyż zapytałam, czy będę potrzebować parasolkę?

Na tym skończyłam bycie Sherlockiem.

A rozwiązanie?
Od lata czekałam na to, by móc zobaczyć klatkę schodową projektu Michała Anioła w westybulu Biblioteca Medicea Laurenziana. W końcu utrwaliłam sobie wyobrażenie, że jest niedostepna. A Krzysztof jednak czuwał, wiedział, że istnieje możliwość, by iść tam na jakąś tymczasową wystawę.

Stopień odnosił się więc do klatki schodowej, ale kieliszek?
Krzysztof w zapowiedziach wystawy zobaczył jakiś tekst zapisany w kształcie dzbana, a to skojarzyło się jemu z moją grafiką do wiersza Moniki zamkniętego w formie kieliszka.

O tym za chwilę.

Najpierw klatka.
Przyznam się, że zaskoczyły mnie jej rozmiary. Zawsze miałam wyobrażenie długiego ciągu schodów, gdyż na zdjęciach nie było punktu odniesienia, chociażby w postaci ludzkiej sylwetki.
Rzadko kiedy zwracam baczniejszą uwagę na klatki schodowe. Szybko przebiegam pamięcią, znajduję te, które wywarły niezatarte wrażenie, jak chociażby wyjście z Muzeów Watykańskich, szalone schody na zamku w Poppi, albo ... bardzo długie schody ruchome w Barcelonie,  po drodze do Parku Güell.
Schody tym bardziej wydają się krótkie, gdy się spojrzy na całość, a zwłaszcza wysokość westybułu. Wyyyysoki!

Rytm jest bardzo przyjazny krokom wchodzącego. Szary kamień w obłych liniach sprawia wrażenie miękkości. Użycie pietra serena nie leżało w planach Michała Anioła, który zaprojektował schody z drewna orzechowego.
Obecne, niezbyt dobre oświetlenie westybułu, nie oddaje zamiaru przejścia z ciemnego pomieszczenia ku rozświetlonej czytelni, która od razu uderza swoim rozłożystym, horyzontalnym układem.
Niestety, pusta. Odarta z zaczytanych ludzi, bez szelestu przewracanych kartek.
Pozostały tylko ciasno ułożone ławki, z oznaczeniami odpowiednich działów literatury każda z bogatymi reliefami. Istnieje przypuszczenie, że i program rzeźbiarski jest projektu Michała Anioła.

Iść można tylko chodnikami po bokach, by nie zadeptać  mozaikowej podłogi, której ornamenty odpowiadają bogato rzeźbionemu lipowemu sufitowi, także rozrysowanemu przez florenckiego mistrza. Zastanawiałam się tylko, dlaczego musiały być to szkielety czaszek jakiegoś rogatego zwierza? W opisie istnieje informacja, że to aluzja do Medyceuszy, za mało jednak wiem, bym umiała rozszyfrować, jaka.

Światło wpada do pomieszczenia stonowanymi witrażami, pełnymi grotesek, z heraldycznym programem nawiązującym do panującego rodu. Tu autorstwo przypisuje się Vasariemu.

W połowie czytelni można zajrzeć do pomieszczenia zwanego trybuną. To nowsza struktura, z przełomu z XIX wieku, wybudowana dla kolekcji podarowanej przez  florenckiego literata i bibliofila Angelo Maria Elci. Niestety, zza liny odgradzającej nie można bliżej przyjrzeć się wnętrzu, księgom na półkach i isntrumentom astronomicznym, chociaż nie składają się one na podarowany zbiór, cenne  obiekty przeniesiono do magazynów przystosowanych do przechowywania tak delikatnych przedmiotów, jakimi są księgi.

Za to napatrzeć i nafotografować mogłam się na niewielkiej wystawie poświęceonej Boccaccio - jako autorowi i kopiście.

Powstała na zakończenie obchodów 700 lat narodzin pisarza. Wiem, wiem, zanudzam, ale tam były manuskrypty, więc każdy incjał, każdy rysunek był mój :)

Atrakcją dodatkową jest to, że rysunki w kopiowanych przez Boccaccio księgach były jego autorstwa. Czasami proste elementy, czasami dziwne twory, ciekawe.      

Osobno pokażę Wam dzbanek - rozwiązanie zagadki, co zobaczyłam we Florencji.

Za salami z wystawą znajduje się mały sklep z pamiątkami, mogłabym w nim stracić fortunę na książki, ale jakoś się powstrzymałam, jedyne, czemu nie mogłam odpuścić, to szafy z jakiejś drukarni. Marzenie! Zabrać ich nie mogłam, chociaż uwieczniłam je na zdjęciu.

Pogoda nie była zbyt atrakcyjna, ale nie mogłam nie sfotografować chiostro, przez który przechodzi się do Biblioteki Laurenziana.

To była dobra zagadka, więcej takich, poproszę :)

ZACHRZĘŚCIŁO, ZAWIOŚNIŁO

Gdyby nie gość, który się zapowiedział w niedzielę, nie usmażyłabym faworków. Przynajmniej w końcu wypróbowałam toskański przepis podany dwa lata temu. Przypominam go więc teraz z czystym sumieniem, wypróbowany organoleptycznie.

CENCI
300 g mąki
50 g cukru
50 g masła (autor podaje, że niektórzy zamiennie stosują tu oliwę)
2 jajka
1 kieliszek vinsanto (słodkie wino, użyłam dość podłego, szkoda mi było dawać wybitnego przedstawiciela gatunku)

1 łyżeczka skórki z cytryny
szczypta soli
olej do smażenia (najlepiej arachidowy)
cukier puder

Po porządnym wymieszaniu składników w robocie uzyskałam aksamitną strukturę ciasta. Przechowałam przez ponad pól godziny w lodówce a potem wałkowałam na przystawce do makaronu, uzyskałam dzięki temu niezwykle cienkie ciasto. Jak każde ciasto smażone, odsączyłam na papierowym ręczniku. 
Faworkami poczęstowałam gościa, dałam też sąsiadkom (w ramach stałej wymiany słodkości, lub innych wyrobów). Trudno orzec, jak długo pozostałyby kruche, bo ostatni kawałek zniknął po dwóch dniach, ale nadal był kruchutki i wspaniale chrzęścił. 

Nie mogłam się tylko zdecydować w jakiej konfiguracji zrobić zdjęcia, więc dołączam wszystkie naprędce wymyślone układy wraz z kwiatami z ogrodu. 

SKORO O MALOWANIU BYŁA MOWA ...

Tak jakoś mi się skojarzyło z poprzednim wpisem, że nie pokazałam Wam niebieskiego anioła. Został zamówiony przez klienta z Polski, ale ma być wysłany na terenie Italii. Wymagania: deska, kot i kwiaty hibiskusa oraz delikatność.  Zamawiająca osoba jest bardzo zadowolona na podstawie otrzymanych zdjęć, a odbiorca jeszcze nie otrzymał przesyłki, gdyż musi to być wykonane w odpowiednim czasie.  Mam nadzieję, że anioł zyska zadowolonego właściciela.

ARTYSTA - z cyklu "Galeria jednej fotografii"

Zobaczyłam go przez szybę pewnej galerii-pracowni. Zastanawiam się, czy zabrakło panu na ogrzewanie, czy też wybrał taki sposób malowania jako swoisty marketing.  Przyznacie, że nieźle się ubrał? Zupełne moje przeciwieństwo. Ja bym się nie nadawała do takiej fotografii, zakładam najgorsze ciuchy, poplamione farbami, włosy byle jak upinam, by nie przeszkadzały. No, i przy takim formacie, na pewno maluję na siedząco. A Wy, Drodzy Czytelnicy, którzy pracujecie manualnie, nadawalibyście się do tego typu zdjęcia?