NAJWYŻSZY CZAS NA PRZEPIS

Moja babska grupa wsparcia na whatsappie to forum nastrojów wszelkich, porad, dzielenia się pięknem, śmiechem. 

Oczywiście, nie może tu braknąć zdjęć potraw i przepisów. Powoli się zastanawiam, jak to wszystko pogromadzić, bo dopiero teraz mam tak częsty wgląd do talerzy w domach znajomych. 

Zacznę od czegoś banalnie prostego, czym zachwyciłam się podczas pierwszej wizyty w Rawennie i nigdy sama nie odtworzyłam tego smaku. Zawsze zamawiam sobie tę potrawę będąc w Regionie Emilia-Romagna.

Chodzi o sztandarową piadinę, rodzaj macy, do której dodatki są właściwie kwestią naszej wyobraźni. 

Tuż przed kwarantanną dostaliśmy od Marco smalec, pyszny, lecz już bardzo odwykłam od jego stosowania w kuchni, więc go zabarykadowałam w lodówce i czekałam na natchnienie. Aż przyszła kwarantanna i Dorella zapytała, czy ktoś ma przepis na piadinę. No i dostała odpowiedź. Skorzystałam i ja. I to nie jeden raz. 

Mam nadzieję, że i Wy skorzystacie. 

PIADINA

500 g mąki chlebowej (we Włoszech 0, w Polsce chyba 650)

70 g smalcu

10 g soli (daję mniej, bo mój smalec jest solony)

140 g wody

140 g mleka

3 g sody (niektórzy unikają nawet i tego spulchniacza)

Wszystko wymieszać na gładką masę, co jako leń patentowany robię w maszynie. Przełożyć do miski, przykryć folią spożywczą i zostawić na minimum pół godziny w lodówce. Zdarza mi się nie czekać. Podzielić ciasto na 10 kulek, rozwałkować na koła o średnicy mniej więcej 23 cm. Nie myślcie, że mi wychodzą koła. Piec na patelni po 30 sekund z każdej strony, na dość wysokim ogniu, bez smarowania czymkolwiek patelni. 

Świetne w tej potrawie jest to, że czas jej przygotowania jest krótki, że nie trzeba podsypywać mąką przy wałkowaniu, a nawet moja nie najlepsza patelnia nie powoduje przywierania ciasta. 

Na koniec możecie uderzyć w tony słone, bądź słodkie. 

Możecie też przechowywać padinę tak z dwa dni, podgrzać ją przed podaniem, albo niecierpliwe zjeść zimną. Cieplejsza jednak jest o wiele łatwiej pochłanialna.

Wersja słona na zdjęciu to zestaw pulpecik, cebula z octu, sałata - pozostałości po wcześniejszym obiedzie. Nie ma ograniczeń, nakładajcie, co Wam tylko do ręki się przyklei. Jednym z klasycznych zestawów tego regionu jest surowa szynka i mozzarella, 

Na słodko zaszalałam kiedyś i nałożyłam sobie resztki kajmaku (który mi został po robieniu mazurków) oraz dżem pomarańczowy. 

Smacznego!

ZACHOWAĆ NORMALNOŚĆ

Zewsząd namawia się nas, byśmy się odnaleźli w tej sytuacji, dopasowali do niej, zastosowali nowe podejście do codzienności, do liturgii, do wszystkiego. 

W swoim myśleniu o Wielkanocy poszłam w innym kierunku: jak najwięcej zachować z tego, co "zawsze". Nie chciałam śpiewać "jeszcze będzie normalniej", w kółko powtarzałam "ma być normalnie". 

W kościele musiałam trochę dopasować się do wymogów i zaleceń biskupa.  

W ostatniej chwili znajoma kwiaciarka uruchomiła dostawy do domu, więc cudem udało mi się przyozdobić prezbiterium pysznymi różami,  delikatnymi tulipanami, czy azaliami, które potem zawędrują przed dom. 

O jeździe na giełdę kwiatową mogłam tylko pomarzyć.  Zamiast Grobu Pańskiego (nie wiedzieć czemu zakazanego przez biskupa), zasłoniliśmy tabernakulum moim obrazem, który już Wam zaprezentowałam. Pierwszy raz, komponując dekoracje, myślałam też o kadrowaniu przez telefon. 

W domu rozwinęłam ideę masy z pakowego papieru, którego szlachetne brązy zawsze mnie zachwycały. Wieczorami siadałam więc naprzeciw kominka i kleiłam, kleiłam, kleiłam. Dorobiłam odpowiednie świece, by razem z  papierem stanowiły tło dla bieli talerzy, czy margaretek (ciesząc się, że tak obficie zakwitły i miałam z czego naciąć całe naręcza).

W innych miejscach domu porozstawiałam starsze dekoracje. 

Żurek w Toskanii? Nic niemożliwego, udało mi się nawet znaleźć kogoś, kto podrzucił zakwas do Asi i wiem, że i w jej domu królował nasz polski specjał.

Mazurki tak polubione już przez parafian, symbolicznie poszły do dwóch zaprzyjaźnionych domów. Jedna z parafianek podarowała nam włoski specjał toskański - wieniec paschalny, robiony z francuskiego ciasta nadziewanego szpinakiem, jajkiem, ricottą, parmezanem, doprawionego majerankiem. Pycha!

A że pogoda na zewnątrz wyśmienita, rozprzestrzeniłam się i na ogród, który mamy to szczęście dany do użytku. 

Zapraszam do obejrzenia zdjęć: 

PASQUA A.D. 2020

ZAWSZE JEST NADZIEJA

Bo nawet najokrutniejszy Wielki Piątek ma swój koniec w Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego. 

Życzę nam wszystkim, byśmy w tym trudnym czasie zobaczyli Światło. 

GDZIE JEST JEJ ZWYCIĘSTWO?

Słowa z jednej z pieśni wielkanocnych niech będą wprowadzeniem w Triduum Paschalne.

A do tego mój obraz, następny z cyklu "Droga Krzyżowa". Tym razem ostatnia stacja "Pan Jezus złożony do grobu". 

Śmierć błogosławiona i błogosławiąca. 

Z GULĄ W GARDLE

Dziękuję wszystkim za pomoc w uzbieraniu odpowiedniej liczby subskrybentów. Jak pewnie niektórzy zauważyli, nadajemy przez You Tube.

Staramy się wykorzystywać media, na ile tylko się da. Docieramy nie tylko do parafian, ale i daleko poza granice parafii, a nawet Italii.

Nie każdy ksiądz radzi sobie z nadawaniem na żywo, wielu parafian pozostało skazanych tylko na media krajowe, a to w przypadku tak wielkiego przywiązania do dzwonnicy (campanilismo) jest dla Włochów dodatkowym utrudnieniem w przeżywaniu kwarantanny.

Moja whatsappowa grupa pań, początkowo ograniczona do uczestniczek zajęć plastycznych, rozrasta się i ma obecnie nazwę "Kobiety z Tobbiany". Towarzyszymy sobie w codzienności kwarantanny, podnosimy na duchu, podsyłamy przepisy, śmiejemy się. Zaproponowałam, żeby zamiast obrazków z internetu, wrzucały swoje zdjęcia, ze swoich domów, kwiatów, potraw. I to robią! Gdy moja przyjaciółka w Polsce obchodziła 50 urodziny, część pań z rodzinami nagrała dla niej życzenia. 

Widać, że ludzie powoli się ogarnęli, znaleźli swoje rytmy w zamknięciu.

Gorzej sprawa przedstawia się na polu kościelnym. Niektóre ograniczenia budzą rozżalenie, trudno zrozumieć nielogiczność i nierówność pewnych zarządzeń. Trzeba szukać innego sposobu na dotarcie do parafian, jeśli zabrania się księdzu samotnego wyjścia na ulicę w celu pobłogosławienia parafii, palm, itd. 

Żeby nie nawoływać ludzi do wychodzenia po gałązki oliwne, zaproponowałam zrobienie sobie palemek alla pollacca, podarowałam do wydruku namalowaną przez siebie tablicę botaniczną z oliwką (jeśli ktoś już koniecznie musiał mieć oliwkę, zwyczajową tutaj palmę). Mam sygnały, że ludzie faktycznie ją sobie wydrukowali. Skonstruowaliśmy też coś w rodzaju olbrzymiej palmy, wykorzystując słup stojący na łączce przed plebanią. 

Tylko jak pobłogosławić palmy u ludzi w domach?

Z dzwonnicy!To było niezwykłe machać do ludzi z wysoka, widzieć drobne figurki i domyślać się, kogo kryją. Widziałam człowieka z lornetką, znajoma wzięła lustro, żeby nadawać znaki do nas. 

Najbardziej niezwykłe było jednak błogosławieństwo, które wywołało we mnie tytułową gulę w gardle. Chyba nie muszę tego wyjaśniać?