Z OCZAMI DOOKOŁA GŁOWY

Nie wiem, ile razy szłam murami Lukki.
Ile razy przyglądałam się katedrze?
Wydaje mi się, że widziałam już te głowy, ale nie poświęciłam chyba im zbyt wnikliwej uwagi.
Jest ich mnóstwo, nie starałam się liczyć. Nic o nich nie wiedziałam. Są wzdłuż obydwóch bocznych ścian (sprawdziłam, gdy już zeszłam z murów po zwiedzeniu ogrodniczej imprezy).
Trudno znaleźć informacje o tych zdobieniach. Prawdopodobnie ich autorem jest Guido da Como, aktywny w Pizie i Lukce. Spodobały mi się szczególnie te, których ramiona tworzą zielone pasy z łuków.

Ale to jeszcze nic. To było wiele oczu, ale nie moich.
Okazało się, że mam niedobory w narządzie wzroku.
Coś zobaczyłam kątem oka i już zaczęłam iść dalej.
Całe szczęście, że obejrzałam się do tyłu. Zawsze pokonywałam tę trasę mając katedrę po lewej stronie, więc nie dostrzegłam Via della Rosa, a na niej pewnego budynku.
Muszę tam dotrzeć.
Mniej więcej na tyłach katedry. Znajduje się niewielka świątynia przerobiona w XIV z oratorium, wieść gminna niesie, że związanego z Templariuszami.  Wiek później ukończono prostą fasadę, na szczęście nie zkliwidowano prawego boku, gotyckiej perełki, która zahaczyła o mój kąt oka.
Obejrzałam centymetr po centymetrze. Każdy kawałek, a że doszliśmy na miejsce od strony dzwonnicy, zobaczyliśmy od razu figurę Madonny, która nawiązuje do obrazu wewnątrz, dającego imię ulicy "della Rosa".

Wnętrza, niestety, nie zobaczyliśmy.
Oko nasyciło się gotyckimi koronkami.  Zwróciliście uwagę na fakt, że i tu jednym z ozdobnych elementów są głowy.

Nawet nie jedno oko się nasyciło, a dwoje. I tylko dwoje, z przodu głowy.
Ten malutki kościół związany jest też z dużo nowszą historią. Tutaj w ostatnich latach swojego krótkiego życia (25 lat) przychodziła modlić się bardzo czczona w Lukce, błogosławiona Gemma Galgani - mistyczka zmarła w 1903 roku. Dom jej ostatniego tchnienia jest zaraz obok.

Skoro już zaczęłam kręcić głową, z braku większej liczby oczu, to zapraszam na jeszcze kilka migawek z wieczornej Lukki: