PIERWSZE IMPRESJE

Pożegnaliśmy się z San Pantaleo.
Nie obyło się bez płaczu i szlochów. Nie spodziewałam się takich ciepłych słów i gestów. Nasłuchałam się wiele dobrego o proboszczu, trochę splendoru spłynęło i na mnie. Zostałam obdarowana podarunkami, a rozmowom nie było końca. Podchodziły pożegnać się osoby, z którymi ani jednego słowa dotąd nie zamieniłam. Część była zaskoczona, że i ja się wyprowadzam, tak im wrosłam w krajobraz. Cierpliwie tłumaczyłam, że mam umowę o pracę z Krzysztofem, nie z parafią.
Na koniec festy niebo przyoblekło się w niesamowitą tęczę, silną, nasyconą, podwójną - dla wielu widomy znak Boskiej opieki. Nie zdołałam jej sfotografować w zenicie swojego piękna, ale i tak jej obraz nad plebanią i ogrodem jest doskonałą wisienką na torcie, jaką było obfitych 9 lat w San Pantaleo.

Właściwie to się jeszcze nie przeprowadziliśmy, a raczej nie przeprowadziliśmy domu i pracowni. Mieszkamy w Tobbianie, którą powolutku rozpoznajemy, odkrywamy niespodzianki.
Domu na razie nie pokażę, jest jednym wielkim chaosem. Przekładamy, wyrzucamy, odkrywamy.
Na facebooku pokazałam amforę (wysoką na 110, szeroką na 100 cm) znalezioną w ciemnym pomieszczeniu z małym otworem drzwiowym, która musiała się tam znaleźć przed przebudowami. Obecnie nijak nie da rady wynieść tego cudu w całości. Zdjęcie mało ciekawe, z telefonu, ale oddaje ponurość miejsca.

W przyszłości będzie to zakątek na wina, a może i spiżarkę, tylko nie magazynową, jak to wcześniej planowałam. Do tak szacownego naczynia trzeba dobrać całe otoczenie.

I to na razie tyle, jeśli chodzi o wnętrza. Działamy! Wraz z pomocnikami, czyli moimi siostrzeńcami i szwagrem Krzysztofa.

Teraz o samej Tobbianie.

Jest położona na poziomie 310 m n.p.m. z południową wystawą, dzięki czemu mamy spektakularny widok na dolinę, który "trochę" przeszkasza w pracach. Co chwilę podchodzę do okna, biegnę po aparat i wzdycham z zachwytu.

Żeby nie było za słodko, to niemal na pierwszym planie widać obrzymi dach jakiejś hali przemysłowej, dobrze chociaż, że z normalnych dachówek.

Na szczęście sam budynek zasłaniają oliwki z parafialnego gaju oliwnego. Szaleję z radości na ich widok. I wcale nie dla korzyści posiadania oliwy (nigdy nam nie brakowało podarunków w postaci oliwy, właściwie nie kupowałam tego cennego płynu), chodzi mi o sam widok i piękno tych drzew. Jesienią ich srebrzysta zieleń, wypunktowana ciemnymi owocami, to szlachetność sama w sobie. Dodajcie to tego, że cała Tobbiana otoczona jest gajami. Mrmrmrmrmr...  mruczę z zadowolenia.

Co widać w dole? Po kolei: drugą parafię Krzysztofa - Fognano, potem siedzibę gminy - Montale, daleko pod górami Montalbano - Quarratę.

Już łapki zacieram na zimowe efekty dolin wyściełanych mgłą i słońca ponad nimi. Widziałam fotografie, na których Tobbiana jest szczęśliwą miejscowością zalaną słońcem, nie mgłą.

To są widoki na południe, na północ zaczyna się wspaniały las, który po 7 kilometrach zamienia się w rezerwat przyrody, pełen zwierzyny, takiej jak daniele, jelenie, czy nawet wilki.
Tam właśnie pojechaliśmy pierwszy raz, gdy jeszcze nie mieszkaliśmy w Tobbianie.

Chyba zgodzicie się ze mną, że i północne okolice Tobbiany warte są zachwytu?

W minioną niedzielę była ładna pogoda, wyciągnęłam moich siostrzeńców we wschodnie rejony Tobbiany.
Chciałam dotrzeć do pewnego miejsca. To było już drugie podejście, na razie nie wiem, jak tam dotrzeć, więc nie napiszę, o co chodzi, za to pokażę malutką osadę, u której stóp utworzono staw hodowlany do sportowego połowu ryb.

Jest przy nim jakaś osteria (Lago dei Lupi), a co bardziej zaskakujące, chwilę dalej, wśród kilku budynków, zapachami iście domowego jadła kusi Trattoria Torracchi (wszystko do wypróbowania w przyszłości).

Wyprawa przyniosła wymierną korzyść dla proboszcza, który w tym czasie odprawiał Mszę w niedalekim Fognano.

Odnalazłam kościółek, do którego ma jeździć kilka razy w roku, by i tam celebrować liturgię.

Nie udało nam się zajrzeć do wnętrza. W oku zatrzymałam jedynie prostą bryłę i zadziwiająco zdobną dzwonnicę żagielkową oraz boczne wejście z ledwo czytelnym napisem "Scuola comunale" (gminna szkoła). Od razu uruchomiłam wyobraźnię, uzupełniłam wybrakowane kołatki i zobaczyłam dzieciaki przebiegające koło nich z okrzykami.

Obecnie ciszę przerywają odgłosy pobliskich domostw.

Wielu z Was dopytuje się o psy. Mają się dobrze, choć początki były trudne. Druso pierwszy raz w życiu zostawił część jedzenia w misce, gdy musieliśmy na chwilę wybyć z domu.

Z chęcią "pomaga" w skręcaniu mebli i innych pracach.

Boguś z kolei ma problemy w ogrodzie, który jest położony na boku wzgórza.

Powierzchnia podzielona jest na terasy, z lekkim spadem, ale w niektórych miejscach spadek kończy się prawie 2 metrowym urwiskiem i mający problemy z zachowaniem równowagi staruszek (16 lat i 8 miesięcy) omal mi nie spadł. Żebyście widzieli efektowny, sportowy ślizg, jaki wykonałam, by go złapać w ostatniej chwili. Teraz wyprowadzamy go na smyczy. Czeka pod drzwiami, sam już nie da rady.

Urządzanie domu jest już o wiele ciekawszym zajęciem, niż pakowanie starego, choć równie czasochłonnym, więc wybaczcie, że ciągle mnie tu mało.