OKRUCHY NIEBA

Trudno 15 sierpnia nie kojarzyć z niebem, skoro w tym dniu Maryja dostąpiła zaszczytu zabrania do tej rzeczywistości z duszą i ciałem. My tego oczywiście nie doświadczyliśmy, ale mam wrażenie, że niebo musi być wypełnione pięknem, którego zaznaliśmy tego dnia. Wczesnym popołudniem wyruszyliśmy na wycieczkę. Kierunek wyznaczała umówiona wcześniej wieczorna wizyta u znajomych w ich domu za Sieną.

Myślałam, żeby temat "ugryźć" religijnie, więc szukałam w okolicy opactw. No jest tam jedno bardzo znane i kilkakrotnie już przez nas widziane San Galgano, więc może jednak niekoniecznie?

Jeden obiekt wyszukałam, spisałam współrzędne geograficzne i ruszyliśmy w drogę. "Zabezpieczyłam się" jeszcze dwoma innymi miejscami z "castello" w nazwie. 

Wyruszyliśmy po obiedzie, bez kawy - to znaczy Krzysztof bez - bo ja takich potrzeb nie mam, więc im więcej kilometrów nam przybywało, tym bardziej spragniony czarnego trunku był pryncypał. Jadąc do pierwszego wytyczonego punktu po drodze, aż się prosiło o wizytę San Lorenzo a Merse.

Czas to był wielce ryzykowny, czy zastaniemy jakiś bar czynny, bo nie dość, że sjesta, to jeszcze święto i  szczyt urlopowy we Włoszech. Upalnie snuliśmy się po wyludnionym miasteczku (liczącym 164 mieszkańców), w którym o jakimkolwiek życiu świadczyły dźwięki telewizorów dochodzące zza zamkniętych okiennic. Nieodmiennie zachwycam się zróżnicowaniem poziomów w górskich osadach, uniemożliwiającym zaglądanie sąsiadom na dachy i sprawdzanie przepustowości kominów.

Leniwie leżący pies ani myślał do nas zagadać, jedynie mały chłopczyk na rowerku rozbijał pustkę uliczek. Zawsze mi żal stworów, gdy na dworze wszechpanujący upał, najczęściej kryją się w cieniu, ale o niektórych ludzie pomyśleli i okryli jasnym płaszczykiem. Przyznam, że konie w takim stroju wyglądały bardzo rycersko.

W końcu znaleźliśmy ratunek, mój był w postaci loda. Niestety gotowca, ale trudno oczekiwać lodziarni w tak małej miejscowości. Krzysztof wdał się w rozmowę z barmanem, emerytowanym kierowcą, który tak jest rozmiłowany w San Lorenzo, że wypady do drugiego domu we Francji szybko zaczynają mu śmierdzieć i tęskni za swoim punktem na mapie Toskanii. 

San Lorenzo, jak i następne odwiedzone Castello di Tocchi, obecnie niewiele z zamkiem mają wspólnego, choć widać fragmenty obronnych struktur, bram wjazdowych i charakterystyczne dla tutejszych podzamczy zagęszczenie architektury. Stąd często w nazwie tego typu miejscowości pojawia się informacja o obronnej historii powstania miejsca. 

Castello di Tocchi to właściwie borgo, takie, gdzie psy ogonem szczekają, a ptaki zawracają, choć kiedyś prowadził właśnie tamtędy szlak wiodący przez wzgórza, gdyż błoto zalegające w dolinach uniemożliwiało wędrówkę ze Sieny do Grosseto. 

Weszliśmy przez nietypową bramę, mocno rozszerzoną u dołu.

Wokół placu gęsto przysiadły domy, częściowo zamieszkałe, dwa nawet służą turystycznym wynajmom. W powietrzu rozchodził się dźwięk szemrania wody, której źródło zlokalizowaliśmy w głębokiej studni zbierającej deszczówkę.

Wejściowe schodki sąsiadujących obok siebie domów skojarzyły mi się z ulicą Mariacką w Gdańsku. Tylko tutaj brakowało różnych sklepików i galerii.

Choć potem, w innym miejscu, faktycznie odkryliśmy niewielką galerię jednego autora. Otwarte drzwi do jednego z pomieszczeń i zaproszenie artysty czyszczącego akurat szkła antyram skłoniły nas do wejścia. Z położonej gazety z wywiadem dowiedziałam się, że spotkaliśmy pochodzącego z Uzbekistanu Marwina Lee Becka, który mimo wcześniej już zdobytego artystycznego wykształcenia, swoją działalność artystyczną zaczął po 41 roku życia, zgodnie z azjatyckim traktowaniem liczby tej liczby.

Jego prace tchnęły spokojem i na pozór dziecięcą prostotą. Miałam wrażenie, że przede mną leżą stare litografie, a to były akwarele wzmocnione tuszem. Tego dowiedziałam się od samego artysty, bo ciekawiła mnie jego technika. I tak od słowa  do słowa rozgadaliśmy się, dostałam pozwolenie na sfotografowanie sąsiadującego z galerią pomieszczenia starego frantoio - czyli miejsca tłoczenia oliwy.

Ten zestaw: uzbecki człowiek w głuszy lasów toskańskich, galeria, do której wydaje się nikt nie trafiać (a jednak, tak, jak się niebawem okazało), nostalgiczne pozostałości po obróbce oliwek, konie wokół borgo przypominające rycerzy z dawnego zamku i nagle słowa w języku polskim "wszystkiego najlepszego" - wytworzyły zagęszczoną znaczeniami atmosferę - świadka ludzkiego żywota. Okazało się, że Marwin Lee Beck, długo mieszkał w Pradze, ale i z Polską miał jakieś kontakty. Przeszliśmy więc z włoskiego na polski, lekko zabarwiony ze strony artysty rosyjskim. Kto by chciał poczytać o nim i zobaczyć prace zapraszam na stronę, na której w kilku językach można przeczytać jego ciekawą biografię. A drugi link prowadzi go jego wirtualnej galerii. 

Nas nogi i auto poprowadziły dalej, w poszukiwaniu eremu. I tu się zaczęła przygoda zakończona porażką, bo wjechaliśmy w wijącą się strada bianca biegnącą przez bardzo dzikie i nieprzystępne okolice rezerwatu naturalnego.

Absolutną nieokiełznaność terenu podkreślił szybujący nieopodal orzeł. Niestety nie udało mi się zrobić mu zdjęcia, dziki jakiś, pozować nie chciał :)
Obdarte z kory drzewa wyglądały krwiście, skąd taka barwa? Czy one tak samoczynnie tracą korę?

No więc eremu nie znaleźliśmy, a czekający nas na końcu drogi zamek (też w moich planach) okazał się być niedostępną siedzibą dyrekcji lasów państwowych.

Choć ja po cichu podśmiewałam się, że to taka budka dla drwali, gdyż akurat zbliżyliśmy się do wyrębu lasu. Swoją drogą podziwiam, żeby w takich warunkach dać radę z wycinką. Wszędzie stromo i skaliście.
To już był koniec moich turystycznych planów, przed nami jeszcze punkt bardzo towarzyski, wizyta z pyszną kolacją. Nie dość, że towarzystwo wyborne to jeszcze jedzenie. Jestem absolutnie zauroczona smakiem bistecca alla fiorentina. Dotąd ciągle odstręczała mnie krwistość potrawy. W końcu uległam. Mięso dość krótko opiekane na grillu, potem polałam oliwą, przyprawiłam jedynie solą i pieprzem a w uzupełnieniu wybrałam suszone pomidory w oliwie z dzikim koprem włoskim.  A wszystko w towarzystwie wybitnego Brunello di Montalcino. Wszystko okraszone śmiechem i cudownie dźwięczącym świerszczami wieczorem.
Cały dzień pięknie przeżyty dał poczucie zażycia okruchów nieba.