wtorek, 28 czerwca 2011

LAWENDOWA ROCZNICA

Pod komentarzem z zeszłego wpisu wspomniałam, że 27 czerwca to dla mnie wyjątkowy dzień. Tego dnia, cztery lata temu, bladym świtem wyruszyłam ku Toskanii wypełnionym w każdym miejscu, w każdej szczelinie autem. To są też cztery lata pisania zapisków, w których mało goryczy, bo nawet jeśli się zdarza,  nie na nią miejsce tu, gdzie utrwalają się spełnione marzenia. I dzisiaj więc nie będzie o zgrzytach i niedogodnościach. One zresztą wczorajszego dnia odeszły w niepamięć, by pozwolić mi świętować. Wyciągnęłam całą ekipę z plebanii na wycieczkę.
Najpierw pojechaliśmy w okolice Montelupo Fiorentino, o którym nie mam bladego pojęcia, bo cel był zlokalizowany w jednym agriturismo, a tam moja koleżanka ze studiów podyplomowych. Z założenia mieliśmy zjeść wspólnie z jej towarzystwem śniadanie, ale nagadać się nie mogliśmy, co skończyło się długim posiedzeniem i niemal zupełnym brakiem zdjęć z miejsca bajkowego, bo z wrażenia zostawiłam aparat w samochodzie.Iść mi się specjalnie po niego nie chciało, gdyż parking był w sporej odległości od domu w którym mieszkali nasi śniadaniowi gospodarze. Mam kilka zdjęć zrobionych telefonem Krzysztofa, ale złośliwie akurat wyszła bateria, gdy wpadłam na ten pomysł.
Po powrocie na parking chociaż dwa zdjęcia zapodałam z aparatu.
Skąd takie moje lenistwo? Agriturismo Poggio Nardini to bardzo rozległy teren z kilkoma domami, otoczonymi winnicami i gajami oliwnymi. Kilka mebli z apartamentów z chęcią bym przywłaszczyła, zwłaszcza moje marzenie zwane madia, bardzo charakterystyczny tutaj rodzaj komody kuchennej.
Z odrobiną wyrzutów sumienia, że zabieramy Dorotce cenne chwile w Toskanii, grubo po 11 wyruszyliśmy na dalszą wyprawę. Wyprawa miała w sobie też wymiar przyjemnie praktyczny, czyli dokupienie różowego wina od Mazza, gdyż w zeszłym roku już go nie mieli i trzeba było czekać na nową produkcję.
Opcja więc wyglądała tak: Wyszukałam jakieś zamki, pod którymś miałam ulokować się z blokiem i psami, bo bez tych tego dnia nie wyobrażałam sobie wyjazdu, a Krzysztof w tym czasie miał uzupełnić nasze piwniczne braki, a także kupić przy okazji wino, o które prosili także inni znajomi, ale że się zasiedzieliśmy, to po dojechaniu w pobliże Radda in Chianti postanowiliśmy zostać tam na obiedzie.
Miasteczko opanowane przez język angielski nie zachęcało aż tak mocno do szukania w nim wyszynku, lecz coś trzeba było zjeść, mimo upału. A że zaplanowaliśmy zamówić tylko drugie danie, no i jakoś podkreślić niezwykłość (dla mnie, po części zapewne i dla pryncypała) tego dnia, to zaszaleliśmy w przyjemnej restauracji o nazwie po polsku mało zachęcającej "W hałasie arkad" (Al Chiasso dei Portici).
Byliśmy pierwszymi klientami na obiedzie, więc miejsce mogliśmy wybrać dogodne dla ulokowania smoków, a i obsługa sprawnie uwijała się z potrawami jeszcze niepoganiana przez innych klientów. Najpierw podano michę wody dla psów.
U nas zgodnie z zamierzeniem wiele tego nie było: jedna porcja 3 bruschett (klasyczna z pomidorami, z fasolą oraz z pastą oliwną i serem) podzielona na dwie osoby, Krzysztof potem wziął kiełbaski w sosie fasolowym, a ja grillowanego tuńczyka z roszponką. Na moje życzenie ryba byłe mocniej podgrillowana, z odrobiną surowego mięsa w środku, co ciekawe, tak mało było ją czuć morskim stworzeniem, że spokojnie mogłam się delektować Chianti Classico Riserva Ricasoli. Na deser skusiły i Krzysztofa i mnie brzoskwinie w zalewie z czerwonego wina z lodami z pokruszonymi ciasteczkami. Rewelacyjny zestaw w upalny dzień.
Gdy kończyliśmy, niemal wszystkie stoliki były zajęte mocno międzynarodową obsadą.

Ruszyliśmy wyznaczonym przeze mnie w domu szlakiem. Wyszukałam ze zdjęć miejsca położone nieopodal Castellina in Chianti, żeby nie ulokować się zbyt daleko od zaprzyjaźnionej winnicy. Najpierw spróbowaliśmy podjechać do San Polo in Rosso.
Wiedziałam, że zamek jest w prywatnych rękach, ale nie pomyślałabym, że piękny romański kościół jest dostępny tylko podczas wielkich uroczystości.
Oblizałam się smakiem, nie znalazłam odpowiedniego miejsca do rysunku, więc pojechaliśmy dalej.
Kierunek: Ama.
I tu historia niemal się powtarza: do zamku wiedzie droga, na której stoi brama. Nieopodal za to ulokowało się dostępne zwykłym śmiertelnikom podzamcze. Wjechaliśmy autem w jego wąską uliczkę, która zawiodła nas na skraj osady. A tam ze zdziwieniem odkryliśmy jakieś działania z rodzaju sztuki zaangażowanej? Trudno mi zakwalifikować zbiór miniatur różnych ogrodzeń wskazujących głównie na totalitaryzm ich pochodzenia, był tam i jerozolimski mur i druty kolczaste z obozów koncentracyjnych oraz... Wielki Mur Chiński.
To takie przywrócenie człowieka do rzeczywistości, mimo, że wokoło sielskie winnice i spokój objętego sjestą miasteczka. Zaraz przy placu z miniaturami zacienione miejsce zapraszało pustymi stolikami. W kącie ktoś zbudował budkę obserwacyjną. Nie umiem wytłumaczyć, dlaczego luneta była wycelowana wprost w okno domku położonego po drugiej stronie doliny.

To jeszcze nie koniec niespodzianek. Psy zdębiały i nie wiedziały, co począć ze swoimi odbiciami. Tylu kolegów na raz? Lustra miały wycięte okna, przez co tworzyły świetną grę planów, nagle coś, co było oddalone wpisywało się w zieleń trawy, którą miałam pod nogami. Całość, mimo upału, miała wybitnie odświeżające właściwości. Świadomie nie dałam ramek w tym kolażu, żeby jeszcze spotęgować ten efekt :)
Lustra powiodły nas w lawendowy zakątek, pełen ciszy, bezludny. Tylko dochodzące skądś stukanie upewniało nas, że borgo należy do świata żywych.
Czas na tyle się skurczył, że w końcu postanowiłam zatrzymać się w Castellinie. Jeszcze gdzieś po drodze: "Zatrzymaj się! cofnij! te butelki!". No, możemy jechać. I dopiero po powrocie i powiększeniu zdjęcia zobaczyłam napis, że za butelkami jest ściana kaplicy San Clemente z freskami z XV wieku. Ciekawe, czy do obejrzenia?
Wraz z całym inwentarzem żywym i martwym w postaci sprzętu, który prezentowałam w poprzednim wpisie zostałam wysadzona z auta i ruszyłam na poszukiwanie cienia z widokiem dla pędzli. 

Najpierw wzięłam na papier kościół, ale musiałam uciekać, gdy słońce dopadło ławkę. Ja to bym może i wytrzymała, ale osiem łap już miało serdecznie dość upałów. Poszłam więc na drugą stronę placu i starałam się zdążyć do przyjazdu Krzysztofa z uchwyceniem na kartce choć odrobiny cienia. Rozwodnione farby dają możliwość dość szybkiego zapisu. Zaczynam się wciągać :)
W końcu udało się, że kościół był otwarty, więc najpierw Krzysztof poszedł go zwiedzić, a potem ja zajrzałam do wnętrza z aparatem. Miła przestrzeń nawiązująca odbudowaniem po wojnie do stylu romańskiego. 
Kościół jeszcze w szacie po Święcie Bożego Ciała. Szkoda, że girland z asparagusa nie pociągnięto do końca kolumn. Weszłam do kościoła, gdy przebywała w nim jedna staruszka. Szła od ławki do ławki i przebierała w stroikach przy ławkach, wyjmowała po kłosie i chowała go do swojej torebki. Trochę przypomniała mi spotykane w niektórych regionach Polski ogołacanie ołtarzy z witek brzozowych po przejściu procesji.
Lawenda już delikatnie przewinęła się przez ten wpis, a to ramką, a to kępą żywych kwiatów. Teraz będzie ich znacznie więcej. Właśnie na tym polu zrodził się pomysł na tytuł. Stanęłam w pełnym zachwycie, ktoś uprawiający lawendę na moją czwartą rocznicę podarował mi widok swojego pola. Nigdy nie byłam w Prowansji, a moim marzeniem było zobaczyć takie pole. Rośliny jeszcze młode, powierzchnia nie tak znowu olbrzymia, ale ... Ten zapach! I rozedrgane brzęczenie pszczół, przed którymi ostrzegają umieszczone na polu tablice.
Nie zważając na ryzyko weszłam między krzewinki o usiłowałam sfotografować lawendowych żarłoków. Ze ślimakiem nie miałam problemu, ale jak zawodowi fotografowie przyrody robią zdjęcia latającym owadom? No nie szło ich uchwycić ostro w kadrze.
Gdy tak polowałam na pszczoły i inne latające stworzonka, zobaczyłam bardzo niezwykłą ćmę latającą za dnia. Ponieważ kiedyś na forum ktoś pytał o kolibry w Toskanii, przeprowadziłam wtedy śledztwo, dzięki któremu teraz wiedziałam, że patrzę na fruczaka gołąbka ( łac. Macroglossum stellatarum), motyla z rodziny zawisakowatych, który ssawką spijał nektar z lawendy. Powiedziałam sobie, że nie zejdę z pola póki go nie złapię w obiektyw. Trudna bestia! W końcu wzięłam się na sposób ustawiłam ostrość na miejsce, w którym spodziewałam się za chwilę tego owada. I oto mogę pochwalić się zdjęciem, z którego jestem bardzo, ale to bardzo, dumna. Przed Wami FRUCZAK GOŁĄBEK:
Sama sobie podarowałam prezent na czwartą rocznicę zmiany mojego życia, o czym pamiętała też i Kasia, której tu bardzo dziękuję za życzenia. Pozwolę sobie część z nich zacytować, bo mnie ubawiły.
"Czterolatek śpi około 10-12 godzin w ciągu nocy. W dzień śpi rzadko lub wcale.
Ponieważ jest to wiek uporu, kładzenie do łóżka czterolatka jest sztuka niełatwą.  Można wieczorem dać mu książeczkę do pooglądania i poprosić żeby sam wyłączył światło"..... chyba, że ksiażka traktuje o toskańskiej sztuce wtedy pozwól mu czytać całe noce :-)

25 komentarzy:

  1. No to gratuluje rocznicy i życze dalszych lat szczęśliwego spełniania marzeń :-)
    I pozdrawiam z... Toskanii! Tym razem tylko przelotem, ale kopułę we Florencji na moment dojrzałam! Dziś rano, z autostrady, w charakterystycznej mgiełce, ale i tak jestem szczęśliwa ;-))
    Wszystkiego dobrego :-)

    OdpowiedzUsuń
  2. Gratuluję serdecznie czterech lat...niech kolejne będą wypełnione marzeniami i spełnione dniami pełnymi radości.

    OdpowiedzUsuń
  3. Małgosiu, to gratulacje z okazji czterolecia pobytu w pięknej okolicy! :) Część tego piękna okolica zawdzięcza Tobie. Bądź z nami tutaj jak najdłużej! I pisz dalej, tak bogato i z talentem, obdarzając wiedzą oraz swoim wnętrzem!

    OdpowiedzUsuń
  4. Oby następne lata były równie szczęśliwe i pełne pięknych chwil, widoków, wrażeń, nowych książek, nowych pomysłów i nowych dzieł.
    Kinga z Krakowa

    OdpowiedzUsuń
  5. Wielu następnych lat z marzeniami!
    Pozdrawiam.
    Lawenda pachnie.. I to menu! brzoskwinie, może można takie podrobić? pewnie nigdy nie będą takie dobre. Twoje zdjęcia piękne, ale prace urocze!!! Świetnie, że przypomniałaś sobie, że tak też można postrzegać!

    OdpowiedzUsuń
  6. Auguri! Wielu kolejnych, lawendowych rocznic! Zdjęcie piękne, profesjonalne, ale jeszcze bardziej urzekają mnie Twoje "machnięcia pędzlem" :)
    Buziaki!

    OdpowiedzUsuń
  7. To już cztery lata, kto by pomyślał, tak niedawno czytałam Twoje pierwsze wpisy:) Powaliłaś mnie tą lawendą:)
    Życzę kolejnych latek w zdrowiu i zachwycie nad tą piękną krainą i abyś Małgosiu była dalej tak płodna i pracowita, gdyż czerpiemy z Twojej pracy pełną garścią...
    Wszystkiego dobrego!!!
    A tak na marginesie - takie coś latało mi przed nosem w dolinie Chianti, nie przypuszczałam w snach, że to FRUCZAK Gołąbek,hi.hi,hi
    Eugenia

    OdpowiedzUsuń
  8. Nie wiem co Cię tam zawiodło, ale z całego serca zazdroszczę. Czytam Twojego bloga z dużym rozrzewnieniem.Nigdy nie byłam w Toskanii ,obejrzałam parę zdjęć,programów, przeczytałam parę książek i zakochałam się w niej miłością bezgraniczną. Z wielką przyjemnością stałam się stałą czytelniczką Twojego bloga. Dziękuję i pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  9. Dobrze, że tam trafiłaś, dobrze, że o tym piszesz, dobrze, że jesteś Małgosiu.
    Cztery lata to mało i dużo, ale najważniejsze jest przed Tobą.
    Czekam na kolejne opowieści, zdjęcia i uśmiechy twoje.
    Pozdrawiam_ Grażyna Anna.

    OdpowiedzUsuń
  10. Mam nadzieję, że jeszcze jakieś marzenia pozostały jednak Pani do spełnienia:)

    A lawenda... Mmm... Uwielbiam!

    OdpowiedzUsuń
  11. Wszystkim Wam dziękuję za tyle ciepłych słów.
    Aga, ależ oczywiście, że marzeń mam na podorędziu spore naręcze :) z tym nie ma problemu :)
    Mela verde witaj, ano głównie to zawiodła mnie tutaj chęć zmiany i Toskania :)
    Cieszę się, że podobają Wam się moje lawowane szkice, mam nadzieję rozwinąć w tej technice skrzydełka, na razie idę przez nią chwiejnym krokiem :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Malgosiu,wielu szczesliwych lat, zwiedzania nowych miejsc i dzielenia sie nimi, wydania nowej ksiazki ( moze albumu z Twoimi pieknymi zdjeciami),zdrowka i spelnienia wszystkich marzen, (jak ja sie ciesze,ze znalazlam Twoja strone, to takie okienko na moja ukochana Toskanie. Mila

    OdpowiedzUsuń
  13. ...a jak sie pisze w menu ten deser na brzoskwiniach i winie po włosku? przyda sie ta cenna wiadomość...pozdrawiam Krzysiek

    OdpowiedzUsuń
  14. jeśli dobrze pamiętam to były: pesche (czytaj peske) in marinata di vino rosso e gelato - do zobaczenia :)

    OdpowiedzUsuń
  15. Następnych, następnych lat w krainie pachnącej lawendą...

    OdpowiedzUsuń
  16. Fruczak Gołąbek rulez!! ;)

    Wszystkiego najlepszego z okazji czwartej rocznicy, z życzeniami kolejnych rocznic i toskańskich szczęśliwych chwil /odkryć/ spełnionych marzeń...

    OdpowiedzUsuń
  17. Wszystkiego najlepszego i kolejnych czterech, albo i czterdziestu czterech lat spełniających marzenia!
    (Trochę to egoistyczne, bo przy okazji spełniasz też marzenia me osobiste ;))

    Któregoś upalnego lata furczak gołąbek zawitał do naszego ogrodu na północy Polski i wzbudził prawdziwą sensację :D

    OdpowiedzUsuń
  18. Gratulacje i życzenia następnych szczęśliwych lat. Pozdrawiam Iwona

    OdpowiedzUsuń
  19. Jak zwykle po raz któryś oglądam i czytam i zachwycam się lustrami! Fantastyczna sprawa! Ktoś miał genialny pomysł!

    OdpowiedzUsuń
  20. Witam ponownie!!
    Poranna kawa i oczywiscie czytam:)
    Lawendowe pola cudne,aż czuję zapach.
    Wszystkiego dobrego i dużo sił życzę!!!
    I czytam,czytam..

    OdpowiedzUsuń
  21. Ależ miło, tyle życzeń! Od razu mam więcej zapału nawet do tak zapalnej w upał pracy, jaką są świece :)

    OdpowiedzUsuń
  22. Gratuluję wspaniałych czterech lat,spełniających się marzeń i dodawaniu odwagi tym ,którzy wciąż na etapie marzeń istnieją ... Dla chcącego ...
    Pozdrawiam serdecznie - wszystkiego dobrego!
    Gdynianka

    OdpowiedzUsuń
  23. Mój zachwyt nie mija.... trwa i trwa. Piękne widoki i piękna dusza i to co powstaje z połączenia czyli piękne obrazy

    Jagoda ze Szczecina pozdrawia serdecznie!!!

    OdpowiedzUsuń
  24. Wybieram się po raz pierwszy do Toskanii. Gdzie znajde tam takie piękne pola lawendy jak Pani ?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam nadzieję, że pole nadal jest, bo już dawno tam nie byłam. Jadąc z San Donato in Poggio na Castellina in Chianti, po prawej stronie drogi, przy drogowskazie na Casalevento. Na mapach googla: https://goo.gl/maps/mxedn

      Usuń