NA RÓŻOWĄ NIEDZIELĘ

Kochani! Obiecuję, że jeśli postanowię przestać pisać, grzecznie się z Wami pożegnam.
Dłuższe przerwy w pisaniu oznaczają taki natłok zajęć, że nie wyrabiam się z blogiem.
Ostatnio dwukrotnie wyjeżdżałam z domu, raz rozstać się definitywnie ze swoim mieszkaniem.
Właśnie ukończyłam duży projekt, który naiwnie szacowałam na tydzień pracy, a zabrał mi chyba z bity miesiąc.
Nie myślałam że figura naturalnej wysokości, to baaaaardzo duża powierzchnia do zamalowania.
Co robiłam?
Od początku mojego pobytu w Toskanii męczyłam się z naszą parafialną figurą Madonny, no nie podobały mi sie jej barwy i sposób ich nałożenia.

Jest to typowy i powszechny tu odlew gipsowy, nic zabytkowego. Podczas toskańskich wypraw szukałam malowanych przykładów, jak ozdabiano tego typu obiekty. Na tej podstawie przygotowałam własny projekt.
Krzysztof chce kiedyś w miejsce nimbu dać koronę, więc uzupełniłam ślady po mocowaniu, zamocowałam paluszek Jezuska, który latami był przymocowany zwyczajnym plastrem. Nie lada kłopotem było uniknięcie połysku. Wszystkie matowe lakiery okazywały się błyszczącymi. Nawet matowy wosk świecił, dopiero gdy na mokry wosk położyłam ... puder ryżowy, byłam w stanie zaaprobować lekkie błyszczenie twarzy i rąk.

Pryncypał miał też marzenie, by urządzić nowe lokum dla Madonny. Niszą zaopiekowali się ścienni malarze. Problemem był jej wystrój, czyli ośmioramienne gwiazdki - rzecz właściwie nie do dostania. Jakiś producent zaproponował metalowe, chyba po 20 euro za sztukę. Niezły koszt przy 90 gwiazdach. Wymyśliłam więc zrobienie gwiazd samodzielnie. Wyrzeźbiłam trzy, zrobiłam z nich silikonową formę (pierwszy raz w życiu) i odlałam potrzebną liczbę. To był niezły maraton, przydały się kulinarne utensylia, suszyłam gwiazdki na formie do bagietek, bo ma dziurki.
Okazało się, że to nie był koniec problemu, mocowaliśmy się z mocowaniem. Słynne kleje, co to kleją wszystko, odmawiały posłuszeństwa, w końcu Krzysztof opanował jakiś szybciej schnący, drapał klejone powierzchnie, by nie były zbyt gładkie i voilà!

Pomyślałam, że na powrót Madonny do niszy idealna będzie niedziela radości (Laetare), gdy można w Wielkim Poście na ołtarzach postawić kwiaty.

Aaaa, nie dodałam, że w zamian za wykonaną pracę poprosiłam parafię jedynie o zakup studyjnych sztalug - myślę, że dobrze na tym proboszcz zaoszczędził.
Wszyscy więc są zadowoleni, a parafianie okazali mi to oklaskami :)
No, może nie wszyscy? Figura Jezusa coś markotnie spogląda z naprzeciwka.