MOTYLE W MONTAGNANIE

Wakacje to niezwykle intensywny czas. Pełen wizyt, odwiedzin, interwencji "technicznych" oraz ludzkich, nawet szpitalnych.  Trudno wyłuskać wolne chwile. Nigdy nie wiadomo, co przyniesie następny dzień. Nie oznacza to jednak narzekania. Chciałam tylko wskazać na przyczyny mojego nieregularnego pisania i dużych, dużych zaległości.
Są goście, o których nie chcę pisać, by mogli cieszyć się zasłużoną anonimowością, wspaniali, dający podarunek niezwykłych osobowości, są zabłąkani jak dzieci we mgle, bywają wiedzący dokładnie, co chcą zobaczyć,  wyznaczonym planem pobytu, a także snujący się bez żadnego pomysłu, lecz z radością odkrywający uroki Toskanii, tacy przejazdem i na dłużej. Znani, zaprzyjaźnieni i obcy, stający się potem bliskimi sercu. Wspaniała ludzka mozaika.
O jednej grupie z nich chciałabym Wam dzisiaj opowiedzieć. Kiedy tylko postanowiłam o niej napisać, wiedziałam, że do tytułu przyfruną motyle.
Oto, jak to z motylami było:
Gdzieś tutaj na blogu pojawiała się informacja, że Krzysztof ma pod opieką dwie parafie, więc z racji oczywistych, jedna z nich jest niezamieszkała, oczywiście ta druga, którą mu powierzono po kilku latach od objęcia pracy na pierwszej. Stała się nam pomocną w goszczeniu rodziny i przyjaciół.
Miesiąc temu przyjechała do Montagnany 12 osobowa ekipa, której trzon stanowiły kobiety należące do szkoły flamenco z Krakowa. I to właśnie flamenco narzuciło rytm pobytu, któremu musiały się podporządkować osoby towarzyszące, "nietupiące". Wspaniałe i piękne kobiety, na co dzień wykonujące inne ciekawe zawody, skrzyknęły się ze swoimi instruktorami i pod przewodnictwem nieocenionej Kingi zawojowały małą górską Montagnanę.
Wyobraźcie sobie niewielką miejscowość, bez atrakcji turystycznych, dzięki temu właśnie niezwykle atrakcyjną dla wszystkich naszych gości, żyjącą swoim rytmem, lekko senną, przysiadłą na zboczach gór wspinających się nad Pistoią.
Jest tam jeden bar, sklep spożywczy, ze słynną na cały okręg schiacciatą, po którą ustawiają się długie kolejki, no, i pizzeria popularnie zwana "U Diabła", z racji przydomku nadanego właścicielowi kilka lat temu przez moją rodzinę. Diabeł jest dosyć burkliwym restauratorem, ale za to rewelacyjnie gotującym, po bardzo bardzo przystępnych cenach. Dlatego dzielnie znosimy jego humory, warto się poświęcić dla jego potraw.
W takiej atmosferze, pewnego lipcowego poranka na tarasie pod plebanią, bohaterki tego wpisu zaczęły żmudnie ćwiczyć, kroki, obroty, powiewały chustami, wachlarzami, wybijały rytm butami i kastanietami.
Zawirowało, zatrzepotało i uśmiech wywołało.
Ludzie dziękowali Krzysztofowi, że obudził senną Montagnanę.
A największą niespodzianką był Diabeł, nie ten sam człowiek! Rozanielony, upodobał sobie w grupie jedną z pań, uroczą blondynkę, a jakże!
Czym się to zakończyło, o tym za chwilę.
Nasi flamenkowi goście każdego ranka usiłowali scalić swoje umiejętności w jednorodny układ taneczny, a wczesnym popołudniem ruszali na zwiedzanie Toskanii.
Jednego dnia zaplanowaliśmy zwiedzanie Giaccherino, wiedziałam, że sala przeznaczona na uroczystości weselne, sprowokuje ich do tańca. Poprosiłam więc, by przygotowali się na swojego rodzaju próbę wraz z krótką prezentacją dla tego samego dnia zwiedzającej Giaccherino grupy ks. Tomka z Warszawy.
Zdjęcia z klasztornej próby same w sobie stanowią dla mnie wielką wartość, więc chciałabym się nimi z Wami podzielić. Smaczku dodawała córeczka Asi (pomagającej przy organizacji pobytu Warszawiaków), na poczatku u mamy na kolanach, potem na boku usiłowała naśladować tańczące panie, a potem dała susa w sam środek grupy.  Dodajcie jeszcze do tego czasami tuptającego pomiędzy paniami mopsa i robi się sytuacja cudownie nierealna.

Wszystkie próby w upale i wielki wysiłek tańczących miały swój finał w pokazie dla mieszkańców Montagnany.

Zdjęcia zatrzymały drogocenne chwile, rytmu, śpiewu i przeniknięcia się dwóch światów. Instruktorka Małgosia zaprosiła chętnych z widowni do wspólnej zabawy, najbardziej pojętna dziewczynka okazała się uczestniczką zajęć tanecznych w Pistoi. Mała dziewczynka w różowej sukience niewiele musiała dodać do swojego ubrania, by wyglądać na tancereczkę flamenco. Mąż Ani, Francesco, z chęcią upozował się do zdjęcia.

A już wisienką na torcie okazało się pojawienie mieszkającej od kilkunastu lat we Włoszech Hiszpanki z Sewilli. Wyobraźcie sobie jej reakcję, gdy przejeżdżając zobaczyła grupę tańczących. Natychmiast zaczęła tańczyć. Robiła to tak zapamiętale, że porwała sobie buty, co nie przeszkodziło jej w kontynuowaniu zabawy.

Na koniec wszyscy nasi goście, Krzysztof i ja przeszliśmy do pizzerii po drugiej stronie ulicy, gdzie Diabeł nakarmił nas przesmaczną paellą i napoił sangrią. A Martę, która wpadła mu w oko próbował upoić grappą, lecz ta była dzielna, pamiętająca o czekającym na nią w kraju mężu :)
Co akurat nie speszyło Diabła.

Śmiech, radość i stukot butów, oklaski i egzotyka skrzydeł mantonów pozostawiły tak niezatarte wrażenia, że mimo wielu wydarzeń potem, z łatwością przypomniałam sobie atmosferę tamtych dni.
Z całego serca dziękuję Ci Kingo i wszystkim flamencowym szaleńcom za niezwykłość lipcowego tygodnia!

O pobycie, okiem i słowem uczestniczki, przeczytacie na blogu http://bsobiecka.blogspot.it