PRZEMIJANIE

Tego roku zachowanie tradycji odwiedzania miejsc pochówku przybrało odmienną formę od tej z poprzednich lat. W ostatnim dniu oktawy Wszystkich Świętych skorzystaliśmy z propozycji Città Nascosta, by zwiedzić klasztor Św. Urszuli.
Klasztor!?
No, niestety, nie. Świadek dawnych czasów.
Nawet ruiny, to źle powiedziane!
I to w samym centrum Florencji.
Każdy, kto jedzie na parking pod Mercato Centrale, musi przejeżdżać koło długiego dziwnego budynku. Szary, byle jak położony tynk, zamurowane okna.  Z kolei idąc via Guelfa powierzchnia budynku od sierpnia 2013 roku pokryta jest fałszywymi jednodolarówkami. To pozostałość po akcji pewnego Czecha, który chciał zwrócić uwagę na opuszczoną nieruchomość.

Przedziwne, co stało się z klasztorem, który działał jeszcze na początku XIX wieku.
Powstał w 1309 roku, najpierw niepozorny, potem rozrósł się na całą kwaterę między ulicami Guelfa, Sant'Orsola, Panicale, i Taddei:

google.maps

Nie przetrwał napoleońskiego pogromu. Zamieniono go na fabrykę tytoniu, która w XX wieku przeniosła się w inne miejsce. W 1940 stał się centrum pomocy dla eksmitowanych. Następnie część sal zamieniono w pomieszczenia uniwersyteckie. W latach 80 zabudowania przejęła państwowa agencja do spraw nieruchomości i przeznaczyła je na koszary Gwardii Finasowej. 

Ci stwierdzili, że mury są niebezpieczne, obłożyli je koszmarnym betonem. W trakcie prac doszli do wniosku, że dawny klasztor nie nadaje się na ich potrzeby i go porzucili. I potem następowała tylko degradacja. To tragiczny pomnik przemijania i ... biurokracji. Jest nadzieja, że coś jednak się zmieni. Zgłosił się jakiś inwestor.

Podziwiam, bo tak strasznego miejsca dawno nie widziałam. Jedyne oryginalne mury, oczywiście też zniszczone, zachowały się w "nowym kościele". Reszta skowycze szarością betonu, obrzydliwymi stemplami, wzrok koi tylko barwny winobluszcz i w odłożone w kąt elementy krat. 

Ale, ale. Gdzie tu zmarli?

Otóż, przez trzy ostatnie lata trwały prace wykopaliskowe w jednej z części posesji, w tzw. starym kościele. Bez wyspecjalizowanego przewodnika trudno rozpoznać, co oznaczają skupiska kamieni, otwory w ziemi, dokąd prowadziły różne schodki. Nas oprowadzała archeolog prowadząca wykopaliska właśnie w tym miejscu -Valeria d'Aquino. Jest specjalistą od stałych obiektów, ale właśnie na ich podstawie jest przekonana, że odkryła rzeczywisty grób Lisy Gherardini. 

Tak, tak. 

Właśnie w tym miejscu dokończyła żywota, wdowa po Francesco di Bartolomeo del Giocondo, znana na całym świecie jako Mona Lisa. Poszła do klasztoru śladem swojej córki Marietty.

Gdy dokonano odkrycia, zjechały się ekipy telewizyjne z całego świata. Pani archeolog nie chce wypowiadać się na temat znalezionych szkieletów, zabranych na badania do Rawenny, to nie jej specjalizacja, ale znając wiek powstania poszczególnych grobów, jest przekonana, że nie ten szkielet uznano za resztki po Mona Lisie. 

Według niej spoczywała w murowanym grobie ze środkowego zdjęcia, a nie w ziemnym, jak sobie życzą inni. Po prostu ziemne groby są starsze, a o tym jako archeolog ma pojęcie. 

Od dwóch lat nic się więcej nie wydarzyło, z Rawenny nie dotarły żadne nowe informacje.

Na razie pozostaje wiedza, że Gioconda zmarła na pewno w tym miejscu, więc jeśli kiedykolwiek będziecie przechodzić koło szarego okropieństwa, wspomnijcie najbardziej tajemniczy uśmiech świata, której sława nie przemija. 

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons