SZWEDZKIE IMPRESJE

Z zasady mało piszę o czymś poza Toskanią, więc i tym razem nie będę się wielce rozpisywać - mam nadzieję, hi hi hi.
Wiele osób dziwiło się, że też chce mi się zimą do Szwecji. A ja właśnie świadomie wybrałam tę porę roku i wcale nie z tęsknoty za zimą.
Pierwszy powód nie ma związku z porą roku, tylko z osobą Joanny z bloga o znamiennie włosko brzmiącym tytule http://kaffe-latte.blog.onet.pl/.
Joanna ma taką swadę w pisaniu, że z najdrobniejszego wydarzenia potrafi utworzyć pełną napięcia opowieść. Dziwię się i martwię, że nie przekuwa tego w książki. Na jej to zaproszenie wybrałam się do Umeå (czyt. umio). Główny cel, to było poznać się i nagadać do woli. To drugie nam nie wyszło, za mało czasu było, hi hi hi.
Latem nie mogłabym lecieć, bo być może czeka nas pandemonium w postaci remontu plebanii :)
Poza tym miałam wrażenie, że zimą Szwecja jest najbardziej reprezentatywna sama dla siebie. Ciekawa byłam życia ludzi, którzy przez pół roku zmagają się z mrozami i śniegiem. Czułam, że muszą mieć na to swoje pomysły.

Poraziła mnie odległość, jaką miałam do pokonania. W linii prostej to 2300 km, a że leciałam z Rzymu to trezba dorzucić dodatkowe 600km. Ufff! Trzy pociągi, dwa samoloty i "już" byłam na miejscu. Oh! Nie, na miejscu byłam po przejechaniu jeszcze 30 km na zanurzoną w lesie wieś.

Program miałam bardzo urozmaicony, spacery nożne,

samochodowe i skuterowe.

Rewelacyjne są olbrzymie przestrzenie wokół domu Joanny, które jednak na co dzień stanowią duże utrudnienie.

Ja napawałam się ciszą, odległościami i ... reniferami grodzącymi przejazd. Dla mieszkańców - utrapienie, pasą się po ich prywatnych lasach i wstrzymują ruch na drodze, bo zlizują z niej sól wysypywaną przez ich właściciela - Lapończyka (albo ponoć poprawniej politycznie, przez Sama). Skąd pod Umeå renifery? Otóż przybywają na popas, gdy w Laponii jest tyle śniegu, że już nie da rady się dogrzebać do smakołyków. O tym, że możemy spotkać je na trasie informuje tymczasowy znak drogowy, na widok którego Joanna jęczy, a ja pieję, hi hi hi.

Byłam więc osamotniona w zachwycie nad ich bajkowym wyglądem i pociesznym truchtem.

Może Wy mi potowarzyszycie?
Joanna jęczała też, że na za krótko przyjechałam. Choć przyznam, że faktycznie czas zleciał bardzo szybko.
Nie wiem sama, jak w kilku słowach opisać ten pobyt. Gdzie umieścić zdjęcia detali?
A gdzie ogólnych widoków?
Dosyć nowoczesne Umeå jest największym wysuniętym na północ miastem Szwecji, liczy sobie zaledwie 80 tys. mieszkańców (poprawiam za stroną oficjalną i pod wpływem Pauliny jest 115 500 tys. mieszkańców).

Wybrano je na Europejską Stolicę Kultury w 2014 roku.
Powstało w XVII wieku, ale w XIX wieku połowa Umeå doszczętnie spłonęła. Coś tam jednak wejdzie do obiektywu i pozostanie pod powiekami.

Kościół miejski odbudowano z pietyzmem i dbałością o szczegóły.

Ponieważ jestem maniaczką starszych obiektów swoje serce przylepiłam do drewnianego kościółka przeniesionego z jakiejś wsi pod miejskie muzeum.

Bo, niestety, nie mogę powiedzieć, że mi przypadła do gustu wybudowana niedawno katolicka świątynia. No, może jeszcze zewnątrz łagodnie wtulała się swoją różową cegłą, ale wnętrze, hmmm. Nie przepadam za zabudową centralną, nic na to nie poradzę.

Z uporem maniaka szukałam lokalnych sposobów na zimę, która łaskawie mnie oszczędziła. Podczas mojego pobytu świeciło piękne słońce, dając przyjazne, lekko ponad zero (w dzień) temperatury. Nie udało się mu stopić zimowego stylu Umeå, a więc śniegowych i lodowych rzeźb, koszy do ogrzewania palonym drewnem, śniegowych ławek, czy olbrzymiej rzeki, po której przeprawiali się ludzie na drugi brzeg.

W miejskim muzeum prześledziłam historię nart, od najstarszej na świecie, po zupełnie współczesne. Oczywiście mnie się podobały drewniane, z pięknymi rzeźbionymi zdobieniami. Zakazem zdjęć odsyłam na mało dla mnie czytelne strony, z lekka dające wyobrażenie o eksponatach.
Nawiązaniem do nart jest inny środek służący przemieszczaniu się, widziany nie w muzeum, ale pod zostawiony sklepem. Swoiste sanki z pionowymi, metalowymi i bardzo długimi płozami. Jeździ się na nich mniej więcej jak na hulajnodze, a gdy górka sprzyja, to można na płozach postawić obydwie nogi.

Co jeszcze robią ludzie, gdy śnieg i mróz za oknem?
Śpiewają. I to jak śpiewają!
Wybrałyśmy się na współczesną wersję "Otello" Verdiego. Problemu nie było, libretto po włosku, w przybliżeniu znane i niezmienione. Nałożono tylko na nie obrazy z naszych czasów, co pokazało, jak aktualne są emocje towarzyszące oszczerstwom, poczuciu zdrady, czy żądzy władzy. Aria Desdemony została tak pięknie zaśpiewana, że łzy same ciekły mi po policzkach. Jakoś nigdy wcześniej tak mnie nie poruszyła żadna opera. Chciałam jeszcze zwrócić uwagę, że przedstawienie odbywało się w budynku przeznaczonym ku temu, czyli w miejskiej operze - 115 tysięcznego miasta!
Najtrudniejsze do przekazania są smaki, którymi raczyła mnie Joanna. Poznałam kilka specjałów szwedzkiej kuchni - m.in. zapiekankę ziemniaczaną, słodkie drożdżowe bułki - pycha! Czułam się wybornie ugoszczona, a w drogę zostałam jeszcze wyekspediowana m.in. ze słoiczkami borówki brusznicy (którą uwielbiam w herbacie) i czegoś, co mieszkańcy zwą drugi złotem Szwecji czyli maliny moroszki. Jeszcze nie spróbowałam, więc nic o smaku nie umiem powiedzieć.
Żal było wyjeżdżać i opuszczać gościnne progi Joanny.

Na szczęście u celu podróży czekała na mnie Toskania, moje miejsce na Ziemi.

Joasiu za wspaniałe wakacje z całego serca baaaaardzo dziękuję!