CIĄG DALSZY PRZYJAŹNI

Trochę opieszała ta przyjaźń, ale można ją zacząć podtrzymywać jedynie w dni powszednie, a jakoś w tym roku się ciągle nie układało, by wtedy wybrać się do Florencji. Tęsknota nie dawała za wygraną i w końcu zawiodła nasze kroki do Przyjaciół Uffizi.
Grono chętnych na przyjaźń z florenckimi muzeami wzrasta i w tym roku osiągnęło już liczbę 5000 członków.
O przedsięwzięciu pisałam tutaj, a tu jest strona Amici degli Uffizi.
Przy okazji oczywiście nie odpuściliśmy sobie Uffizi, głównie wystawy tymczasowej umieszczonej w dziale rysunków. Rysunek jest tym, co bardzo sobie cenię w sztuce, dużo trudniej w nim ukryć nieumiejętności warsztatowe, niż pod barwną plamą naniesioną przez pędzel. Wystawa zawiera niedużo prac, lecz dzięki temu można jej poświęcić sporo czasu i uwagi, można spokojnie wejrzeć w każdy detal, zobaczyć, jak mistrzowie prowadzili swoją rękę, jak operowali światłem i cieniem. Ja się muszę dużo napracować, a tu niektóre rysunki zdawały się być narysowane tak lekko, tak od niechcenia. Nie wiem, dlaczego na stronie wystawy eksponaty nie pokrywają się z tymi zobaczonymi, ale zajrzenie na nią może dać Wam pojęcie o mistrzostwie dawnych artystów.
Uffizi były tak zatłoczone grupowymi wycieczkami, że czasami trzeba było czekać na wejście do konkretnej sali. Miło było zrezygnować pomyślawszy: "innym razem".
Tym razem pogoda była łaskawsza od tej niedzielnej (pomógł zabrany parasol, gracił ręce skutecznie odstraszając deszcz),  ale i tak nie chciałam realizować planu, o którym ostatnio wspomniałam, za słabo jeszcze jestem do niego przygotowana.
Wyruszyliśmy na krótki spacer, zachęcani przez taką oto temperaturę:

Wyjście z Uffizi (na tyłach budynku) aż się prosiło o obranie Santa Croce jako kierunku wędrówki, tak przed siebie. Gdzieś po drodze zjedliśmy skromny obiad i okrężną drogą szliśmy na dworzec. Niestety nie mogliśmy poświęcić całego dnia na Florencję.
Programem spaceru był brak programu. To tu, to tam.
Zauważyłam, że w tej okolicy też jest dużo sporti, o których kiedyś pisałam.

Wypatrzyłam następne drzwiczki na wino, opisane w tym wpisie. 

Jak zwykle przejęłam się tabliczkami wskazującymi poziom powodzi z 1966, choć ... stop! Jedna wskazuje dokąd sięgała woda w 1557 roku!

Dzisiaj Piazza Santa Croce wypełniona była muzyką.

Aparat nie jest dobrym nośnikiem ruchomego obrazu i dźwięku, ale nie mogłam się opanować.

Z Placu Santa Croce ruszyliśmy Via Giuseppe Verdi zwaną kiedyś Ulicą Powodzi.

Pierwszy raz tędy szłam i z zaciekawieniem patrzyłam na nowe miejsca. Trafiliśmy na uroczy Plac S. Pier Maggiore, na którym kiedyś musiało rozstawiać się więcej kramów, niż ten jeden warzywny, trochę widoczny na prawym górnym zdjęciu.

Nieopodal u wylotu ulicy wypatrzyłam tabliczkę oznaczającą granicę targu.

Programowo przy szwendaniu się patrzę na piętrzące się domy,

zaglądam sklepom w wystawy,

domom w dziedzińce,

nie odpuszczam lampom

i innym detalom.

Zaskoczył mnie jeden palazzo, ale o nim napiszę w przyszłości osobny wpis. Trzeba było wracać do domu - zawsze żal, że tak krótko.
Od powrotu śmieję się słysząc deszcz uderzający o szyby. To się nazywa wyczucie czasu!