PRAWIE WAKACJE

Prawie - a jaka różnica, ale nawet w codziennym zabieganiu można wydziergać chwile czysto wakacyjne. Zaczęło się wczoraj od kolacji. Kojarzy mi się z wakacjami, bo tego typu posiłek miałam okazję zjeść pierwszy raz podczas moich pierwszych toskańskich wakacji, gdy jeszcze przez głowę mi nie przyszło, że tu zamieszkam. Wtedy faktycznie tylko jadłam, a tym razem kilka godzin soboty poświęciłam na dekorowanie miejsca.
Umyśliłam sobie magnolię, która już właściwie przekwita, do tego dostałam granatowe serwetki (bo takie organizatorki z Circolo miały na stanie) oraz prośbę, bym zajęła jak najmniej miejsca na stole. Wiadomo - jedzenie ważniejsze!

Serwetki pozaginałam, co zajęło mi dwie godziny, ale 100 serwetek szybko się nie układa. Potem jeszcze strojenie stołu, za to uwieńczeniem tego była pyszna kolacja z toskańskimi przystawkami, lazanią, płatami schabu z pieczonymi ziemniakami oraz cytrynowymi cantuccini z sosem z mascarpone. Poziom dźwięków przekraczał wszelkie moje przyzwyczajenia, ale co zrobić, jeśli w takiej przestrzeni zasiadło około 100 osób? Jeden stół zajmowały, a raczej zakrzykiwały dzieciaki. Rodzice wymyślili dobry system, jeden był na pewien czas oddelegowany do całej ferajny, a reszta smakowała potrawy i rozmowy, potem następowała zmiana warty. Ja jakoś już się przyzwyczaiłam, ale mój Tatko goszczący u nas od wtorku patrzył na całe wydarzenie z dużym zainteresowaniem. Czegoś takiego to on jeszcze nie widział i nie słyszał, hi hi hi - aparat z ucha musiał wyjmować, żeby doszczętnie nie ogłuchnąć :)
Dzisiaj więc zaserwowaliśmy mu dużo spokojniejsze doznanie. Ze względu na popołudniowe zajęcia Krzysztofa, wybraliśmy się znowu na piknik ale do parku przy Giaccherino.

Słońce grzało tak ostro, że nawet mój Rodzic-zmarzluch schował się w cieniu.

Jak już napisałam o poprzedniej niedzieli, tak i tym razem nie zaszły wielkie zmiany w zachowaniach. Tym razem do polegujących dołączył Tata, a ja kręciłam się, jako i Druso. Choć w pewnym momencie i Boguś pozazdrościł spacerów w alejach cyprysowych i nas wyśledził.

Generalnie jednak Boguś wolał dołączyć do męskiej części pikniku.

Psiaki miały większą swobodę, bo teren jest zamknięty i niedostępny publicznie, nie było więc w pobliżu żadnych czworonożnych, czy nawet dwunożnych obiektów zainteresowania.
Temperatura uruchomiła cały spektakl wiosennych zapachów, nie mogłam się więc opanować i do domu zabrałam naręcze jednego z nich.

Piszę szybko, bo wieczorem wybieramy się z kolei do znajomych na pizzę, a potem to już tylko zgon :) Tym bardziej nie mam co liczyć na chwilę wytchnienia w ciągu tygodnia, na razie koniec wakacji :) To mocno wypełniony zajęciami czas. Mam nadzieję, że podołam wszystkim planom, niektóre są zależne od pogody.