PREZENT NA WIELKI CZWARTEK

Dzisiaj właśnie jest ten dzień, kiedy dobrze jest pamiętać o ustanowieniu Kapłaństwa. 

Wszystkim księżom życzę wszelkich łask płynących 

ze Zmartwychwstania Pańskiego.

A dla mego pryncypała dodatkowo przygotowałam prezent,  także dla bardziej uroczystego sprawowania sakramentu Eucharystii, którego ustanowienie również przypada na Wielki Czwartek.
Pomysł wziął się z niefortunnego ołtarza posoborowego oraz także niefortunnej próby przyciemnienia drewna. Ołtarz ponoć nie mógł być z kamienia, bo musiałby być murowany, na co nie chciał zgodzić się konserwator zabytków. Tak mi przynajmniej wyjaśniała pomysłodawczyni pojawienia się nieszczęsnej formy kloca. Nawet jeśli drewniany, to mógł choć trochę nawiązać, do tego, co wokoło.
Kolor jasnego orzecha jeszcze bardziej wyróżniał mocną i toporną formę. Kiedyś więc Krzysztof kupił bejcę i sam ambitnie wziął się za przemalowanie na ciemniejszy kolor. Wyglądało to lepiej, ale nie dopilnowałam, jakiego rodzaju była ta bejca. Po pomalowaniu wyglądała mi na lakierobejcę, więc się lekko zdziwiłam, że powierzchnia złapie każdą kroplę wody, każde dotknięcie ręki. Nie przyszło to też do głowy dwóm sprzątającym kościół paniom, które chciały ładnie umyć ołtarz. W trakcie mycia wystraszyły się maziajów i zostawiły to w takim stanie nic nikomu nie mówiąc. No i wyszła gustowna plama.
Zaproponowałam w ramach prezentu pomalowanie przedniej ściany ołtarza. Czatowałam na jakieś dni, kiedy nabożeństwa będą odbywały się poza kościołem parafialnym. I tak się złożyło w zeszłym tygodniu. Miałam na to tylko trzy dni, więc gnałam z malowaniem. Robiłam przerwy na ugotowanie szybkich obiadków i wracałam do pędzli. Towarzystwa dotrzymywał mi Druso, chrapiąc słodko w zakrystii i czasami tylko kontrolując, gdzie jest aktualnie jego pani. Miał o tyle dogodny punkt obserwacyjny, że drzwi zakrystii prowadzą wprost do prezbiterium, gdzie tworzyłam marmoryzację i iluzję trzeciego wymiaru. Czasu trochę za mało, dwa dni malowałam w poziomie, więc nie mając dobrego odejścia nie wszystkie błędy od razu wyłapałam, a trzeciego dnia, gdy ołtarz wrócił do pionu, już nie było czasu na wszystkie poprawki. Chociażby za długiej ręki San Pantaleo. No trudno. Może kiedyś to poprawię?

Kręgosłup dostał w kość, ale jeszcze do niedzieli musi mi posłużyć, potem dostanie wolne :)