A PO ŚWIĘTACH ...

Wypoczynek.
Często na święta życzymy sobie wzajemnie spokoju i wypoczynku, ale wszyscy "organizujący" w jakikolwiek sposób święta wiedzą, że jeśli w ogóle, to wypoczywa się po nich. Z takiego założenia wyszłam i ja.
Szczęśliwie udało nam się wbić w wolny termin Krzysztofa (możliwość zorganizowania zastępstw), w obecność Taty i gościnny dom do wyłącznej dyspozycji.
Tym razem niewiele czasu poświęciłam na obserwacje zewnętrzne, bo malowałam medaliony w jednym z łóżek wyszperanych przez gospodarzy na starociach. Gdy do lakierowania wyniosłam elementy łóżka na zewnątrz i tak mi się ten widok spodobał, że przetworzyłam scenę z "Dwóch ludzi z szafą" na "Dwoje z łóżkiem". Nie pomyślałam tylko, żeby Tata uwiecznił nas ganiających z metalową ramą po terenie posiadłości. Pozostały efekty pracy z samym modelem:

Pogoda w ostatnim tygodniu bywała różna, iście kwietniowa. Raz nawet uciekałam ze słońca, bo grzało niemiłosiernie, innym razem zza szyby, przy rozpalonym kominku, oglądaliśmy burzę z gradem i wichurę.

Nie przeszkodziło to przyrodzie bujnie obdarować nas nadzieją. Zapewne i Wy doświadczacie tego ciekawego wiosennego przebudzenia, gdy sam widok pąków otwierających się na kwiat dodaje skrzydeł i każe dzielnie iść dalej. A niech jeszcze człowiek odkryje, że bzy kwitną, to nawet wszędobylskie nasionka wiązu nie psują mu humoru.

Gdy skończyłam malowanie, uznałam że zasłużyłam na krótki spacer w Sienie, więc choć na kilka godzin wymknęliśmy się psom i otworzyliśmy sezon na lody siedząc na Il Campo.

Gdyby nie umówione spotkanie z Fabio, pewnie przytrzymałabym panów jeszcze kilka godzin, by obserwować ludzi na placu. W głowie już mi się układał jakiś scenariusz.
Jak by tu połączyć ze sobą:
- psa, który nie może patrzeć na swoich właścicieli,
- uroczą dziewczynkę w blado niebieskiej sukience, bardzo dobrym aparatem robiącą zdjęcia gołębiom,
- dzieciaki, na które przestrzeń placu i ptaki podziałały jak zapłon biegania,
- małego rowerzystę, którego drewniany pojazd przypominał dzieło Leonardo da Vinci,
- córkę rowerzystów strojącą fochy, mimo, że rodzice nic sobie z tego nie robili,
- dwóch podstarzałym bluesmanów,
- starszą parę naprzemiennie rozmawiającą przez jeden telefon,
- panią sprzątającą, mimo braku zagrożenia ze strony pojazdów mechanicznych w odblaskowym mundurku,
- no i stada szkolnych wycieczek w tym dniu wypełniające każdy zakamarek Sieny?

Spacer wydłużyliśmy po Bazylikę San Domenico, żeby Tata (i my oczywiście też) mógł nawiedzić relikwie św. Katarzyny.
Wracając zahaczyliśmy jeszcze o sanktuarium dedykowane tej świętej. Zbudowano je w miejscu rodzinnego domu, nic dziwnego, że bardzo poruszył mnie widok kamienia, na którym kładła głowę, zamiast na poduszce. Zawsze, gdy czytam o św. Katarzynie, mam wrażenie osobowości na pograniczu szaleństwa, oczywiście świętego szaleństwa. Chciałabym tak prosto iść w wytyczonym kierunku ku Bogu, być tak pewną tego, co chcę robić i nie bać się krzywdzących opinii ludzkich, odrzucić wszelką truciznę osłabiającą wolę. To zresztą cecha większości świętych, nie wszyscy jednak mają tak pociągającą mnie biografię.
Łagodność krużganków powoduje, że czuję się tam dobrze i bezpiecznie. Może tak powinno działać to miejsce? Wszak tu był jej rodzinny dom.

Jeszcze kilka migawek. Wieża widoczna od południowej strony. Widok zapewne mniej znany, ale równie spektakularny, zwłaszcza z tą olbrzymią loggią. Tę loggię już widywałam. Za to inna zaraz nieopodal Il Campo bardzo mnie zaskoczyła. Miałam wrażenie, że widzę ją po raz pierwszy. Nie ja jedna miałam takie wrażenie, i wcale nie myślę o Tacie :)

A teraz detale, a wśród nich absolutnie najpiękniejsza, jaką dotąd w życiu widziałam, reklama dentysty z dwoma pulchnymi bobasami (puttami?). Te obcęgi budzą grozę nawet w tak sielskim przedstawieniu. Zresztą wykręcenie ręki pacjenta i napięcie całego ciała mówi samo za siebie.

A potem mieliśmy ucztę w dosłownym tego słowa znaczeniu. Podana prosto, ale w niezwykłym miejscu - odremontowanym młynie. Już o nim wspominałam, gdyż widziałam go 2,5 roku temu. Z chęcią obejrzałam zmiany.

Fabio przygotował kilka pokoi pod wynajem. Jeszcze trochę charakteru im brakuje, a i gospodarzowi spuszczenia z tonu, bo cenę na razie ma dosyć zaporową. Chyba że znajdzie kogoś, kto za wszelką cenę chce zamieszkać na końcu świata, kogoś pragnącego medytować nad wędką moczoną w rzece Mestre. Na wszelki wypadek przekazałam Joannie namiary na młyn, by dogadała możliwości wynajmu.
Tymczasem zapraszam na merenda czyli podwieczorek zaserwowany nam przez Fabio. Zimna porchetta, pyszne prosciutto, niesamowite lardo oraz ... przebój - surowy młody bób. Jakoś dotąd nie skusiłam się na jego zakupienie, więc w pamięci smakowej miałam tylko nasz polski, dojrzały, ugotowany i podany z masłem, albo jeszcze natką pietruszki. A tutaj? Fabio prosto na obrus wysypał koło naszych talerzy małe kopczyki soli, na środku stołu postawił talerz ze strąkami bobu, polecił wyłuskać nasiona, zanurzyć w soli i zjeść. Mniam! Nawet nie myślałam o polewaniu oliwą, co też się praktykuje, albo np., zagryza serem, o którym zapomniałam wspomnieć.

Sery to w ogóle był lejtmotyw tego pobytu, gdyż pierwszego dnia Krzysztof wyruszył, jak zwykle, na poszukiwanie Mszy św. W drodze powrotnej trafił na festę strzyżenia owiec, na którą niektórzy goście zajechali pociągiem ciągniętym przez parową lokomotywę. Jeśli owce, to nie mogło obyć się bez pecorino. Prosto od lokalnego producenta zakupił kilka kawałków o różnej długości i sposobie sezonowania. Wszystkie sery, razem ze świeżutką ricottą ważyły chyba 1 kilogram i kosztowały tylko 15€. W życiu tu u nas nie kupiłabym serów za tak niską cenę. Zaoszczędził na serach, zaszalał z winem.

O 10€ więcej wydał na Pigna Rossa, wyborne, polecane nam przez naszych gospodarzy. Warte ceny! Jakoś trzeba było uhonorować otaczające nas piękno i wspólny świąteczny jeszcze czas. Smakoszom win podaję namiary na szczegółową charakterystykę.
Ja malowałam, a czym się zajmowała reszta towarzystwa? Panowie czytali.

Psy buszowały w terenie,

albo łapały promienie słońca.

Bywało, że się mocno rozpędzały, co wygląda pięknie w wykonaniu Bogusia, a pociesznie w wykonaniu Druso. Mały nie lubi biegać po prostej, śmiga szybko zataczając koła, więc trudno go schwytać w kadr. Jedyne, co podczas jego biegu dąży do wyprostowania to ogon, zazwyczaj skręcony jak u świni.

W drodze powrotnej wstąpiliśmy do Bagni di Petriolo, by wygrzać kości w gorących termach. Temperatura wypływającej wody ma 43 stopnie, ale miałam wrażenie dużo wyższej.Parzyła, więc długo nie wysiedziałam, za to mój Tata mógłby chyba tam zostać do późnego wieczora.

Kąpiel odrobinę pomogła mi znieść ból kręgosłupa prześladujący mnie od czasu malowania ołtarza i wzmocniony malowaniem medalionów. Ta moja część ciała coś nie lubi być artystą. Trudno mi wysiedzieć, lecz postaram się w końcu opisać zaległe wyprawy.