HAUST POWIETRZA

Dotlenienie, to pierwsze słowo, z jakim kojarzę wycieczkę pierwszej marcowej niedzieli. Wydaje się ona być teraz taka nierzeczywiście wiosenna. Niby jest już dużo cieplej, ale znowu słońca jak na lekarstwo, ciągle leje (nawet nie pada), a dodatkowe atrakcje z burzami tylko denerwują Druso.  Deszczem mogę obdarować w nadmiarze. Jest ktoś chętny?
Tak długo sklecałam ten wpis, że pogoda ciut się poprawiła, hi hi hi.
Przenieśmy się do wyjątkowo słonecznej niedzieli 3 marca, z powietrzem lekko ostrym po porannym przymrozku. Do południa na tyle się ogrzało, że żadnym ryzykiem nie było założenie lżejszej kurtki.
Aż się prosiło o wycieczkę, taką bez zwiedzania, napowietrzną, a raczej napowietrzającą, żebym pooddychała nie tylko oparami parafiny :)
Szczęśliwie w oczy wpadło mi zaproszenie do Fattoria di Maiano. I wcale nie ciągnęła mnie zbytnio wystawa, czy mercato, gdyż już trochę czuję, że zazwyczaj jest więcej szumu, niż treści, zwłaszcza w zapowiedziach tego typu imprez.
Miejsce!

Fattoria di Maiano jest położona nieopodal Fiesole, i niektóre jej przestrzenie stały się scenografią ujęć  "Pokoju z widokiem". No tego nie mogłam sobie odpuścić! Już zapewne wielu z Was wie, że lubię jeździć śladami filmów.
Bardzo naiwnie wymyśliłam, że zjemy na miejscu. Najlepiej coś z grilla.
I owszem! Grill był, zjedliśmy, lecz po godzinie stania w kolejce. Stania w totalnym dymie. Jak nic wtedy dopiero potrzebny był haust powietrza.

Przyznam jednak, że buła z surową kiełbasą upieczoną na grillu smakowała wybornie :)
Ja i tak cały czas nie stałam i nie czekałam na wydanie posiłku. Poszłam pooglądać powciskanie niemal w każdy kąt fattorii stoiska z biżuterią, torbami, starociami, lalkami, roślinami, obrazami, itp, itd.
Ze skruchą napiszę, że niepotrzebnie pomstowałam na poziom mercato, jeszcze przed jego zobaczeniem. W Maiano wcale nie było kiczowato i podle. Oprócz sukienek i torebek, których nie nabyłam, nie kupiłam jeszcze pięknych tkaninowych ozdób do domu, czy też sprzętu i dodatków do ogrodu.

 Zachwyciły mnie rzeźby ogrodowe z metalu. W końcu coś bardzo odmiennego, lekkiego, myślę, że świetnie komponującego się z różnego rodzaju ogrodami. To dzieła jakiejś artystki, ale niestety nie zapisałam sobie nazwiska autorki.

Pozwoliłam sobie jedynie na skórzane cudo, mięciusieńkie, milusieńkie. W oryginale nazywało się to etui na noże. U mnie też się znajdzie nóż - jeden - do ostrzenia ołówków. Etui w nazwie więc pozostaje, ale głównie na pędzle i ołówki. Zawsze mi się marzyło takie porządne, przez kilka lat posługiwałam się zastępczo znalezionym wśród szpargałów śmiesznym czymś, ponoć na zegarki. Trochę jednak ciasne, zwłaszcza, gdy się wkładało do niego nowe, długie ołówki. O pędzlach to już mowy nie było.

Krzysztof też nabył coś dla siebie, w podobnej zresztą cenie.
Kupił oliwę, taką wyłącznie do sałat. Właściwie to ja też z tego skorzystam, ale nie byłam dotąd aż takim smakoszem, by łykać oliwę podczas degustacji i czuć, że jest wyśmienita. A ta jest. Faktycznie niebywały aromat i smak, z lekkim pieczeniem i drapaniem w gardle. Opakowanie jednak ma co najmniej dziwne. Mnie się skojarzyło z nalewką, Joannie z perfumami (mam nadzieję, że to nic nie znaczy, hi hi hi). Jest to oliwa z wybranych gatunków oliwek, zmieszanych w odpowiednich proporcjach, zbierana jedynie w dwa środkowe tygodnie listopada. Nawet proces produkcji jest pod pełną kontrolą gospodarstwa, bo mają własną nowoczesną tłoczarnię. W marcu cichą, błyszczącą metalem, czekającą na późną jesień.
Dlaczego do tego kolażu podpięłam zdjęcie biletu z autostrady? Bo to rzadkość. Zazwyczaj oddaje się go w okienku, przy zjeździe, lecz tym razem był strajk. Śmialiśmy się więc, że częściowo prezenty zasponsorowały nam Włoskie Autostrady.
Marketingowo impreza to jeden wielki sukces. Przyjeżdżają na nią tłumy ludzi, zwłaszcza rodziny. Bardzo spodobał mi się widok dzieciaków krążących po labiryncie z żywopłotów.

Wykorzystano sezon dość niemrawy w turystyce. Widać, że struktura jest też przystosowana pod agriturismo. Musi być cudownie pływać w basenie z widokiem na wzgórza, po których przechadzali się bohaterowie filmu, a u stóp których w oddali migocze Florencja.
Krzysztof nie mógł odpuścić spotkaniu ze zwierzakami. Jego ulubionym zwierzęciem domowym jest koń z miękkimi chrapami, ale i młodym osiołkiem nie pogardził.

Miałyby nasze smoki na co ujadać. A okazało się, że mogliśmy z nimi wejść. No cóż, zostały w domu.
W gaju oliwnym urządzono ogród zabaw dla dzieci, ale nie tylko one potęgowały nasilenie dźwięków.

Niestety, nie można było tego dnia zwiedzić Villa di Maiano, a raczej chyba jej ogrodu, bo sam dom jest zamieszkały na co dzień.

Wystarczy już tego dobrego?
Zajrzeliśmy do kościoła przylegającego do gospodarstwa.

Eeeee, może by tak coś jeszcze? Fiesole na wyciągnięcie ręki.
A na głównym placu rynek antykwaryczny. Poszukuję starych typowych toskańskich haftowanych zasłonek, więc rozejrzałam się po kramach. Akurat tego, co chciałam, nie znalazłam. Za to żal było mi nawet wzrokiem opuszczać mały pulpit do pisania. Może kiedyś?
Poszliśmy zajrzeć do katedry i ... nie zajrzeliśmy. Z powodu braku osób do pilnowania, świątynia jest nieczynna popołudniami. Szkoda, z chęcią utrwaliłabym to, co już kiedyś widziałam. I na pewno znalazłoby się coś nowego, czego oko od razu nie zobaczy.
I co? Już tak wracać do domu?
Namówiłam Krzysztofa do wejścia na pobliskie wzgórze, jeszcze przeze mnie niewidziane. Coś mi przez mgłę się kojarzyło, że tam powinno być jakieś opactwo.
Ha!
Najpierw to był haust widokowy. No co ja poradzę, żem ślepo zakochana w kopule Duomo, mogę na nią patrzeć i patrzeć, zresztą jak i na większość Florencji :)

Nie jestem w tym osamotniona. Może nie posunę się do picia z butelki najtańszego vinsanto, jak to widziałam w wykonaniu jakiejś francuskojęzycznej dziewczyny. Zresztą po co pić, gdy można upoić się samą panoramą? Poza tym to dość niebezpieczne zajęcie w połączeniu z siedzeniem na murku, bo z drugiej jego strony jest kilka metrów w dół.

A potem to był haust ducha, mistyki, piękna i tego, co tylko może dać stare opactwo. Jednak aż tak źle z moją pamięcią nie jest i dobrze mi się kołatali franciszkanie po głowie.

Ciekawe, że wcale od razu nie weszliśmy do kościoła. Coś nas ciągnęło boczne wejście. A tam już czekały takie smaczki, jak chiostro ze studnią, jedno z dwóch w klasztorze.

Poruszyły mnie malutkie cele mnisze.
Zatrzymany czas.
Stareńkie meble wyrzeźbione dotykiem. Gdzieś w nierównościach ścian zatrzymały się odgłosy skrzypienia pióra.
O czym pisali?
Jakie kantyki Bogu wyśpiewali?
Haust ciszy.

Zapewne ciekawe jest muzeum misyjne, umieszczone w podziemiach, ale jakoś mi nie pasowały atmosferą skądinąd piękne chińskie i egipskie wytwory przywiezione przez dawnych misjonarzy. Przeszłam szybko, żeby zobaczyć, ale pod powiekami chcę zapamiętać jedyną, prostą gotycką nawę kościoła i jej klejnoty na ścianach.

Tak się skupiłam na obrazach, że nie zrobiłam ani jednego zdjęcia wnętrza.
Tym razem nie korciło mnie ich analizowanie.
Wystarczył haust zapatrzenia.