W WIECZERNIKU

Miałam napisać tak, jak zazwyczaj piszę o zwiedzanych obiektach, ale coś mnie tknęło.
Pomyślałam że poczekam do Wielkiego Czwartku, gdyż to dzień wybitnie powiązany z ostatnim fragmentem układanki zwanej przeze mnie "Ognissanti".
Wykasowałam rozpoczęte rozważania z zakresu historii sztuki i zaczęłam szukać w poezji tekstu, który oddałby słowami lepiej, niż ja, zwyczajny użytkownik słów, moc chwili po wypowiedzeniu przez Chrystusa słów, że zostanie zdradzony.
Zastanawiające, ale nie znalazłam nic, ani jednego wiersza mówiącego dokładnie o momencie zapowiedzi zdrady. Zaangażowałam znawcę poezji, ale i on, mimo szczerych chęci, nie sprostał zadaniu.
Myślałam, że już mnie czeka pisanie wiersza, gdyż tak bardzo chciałam odmiennie spojrzeć na fresk Domenico Ghirlandaio z refektarza przy kościele Wszystkich Świętych. A na pisaniu wierszy to ja się absolutnie nie znam.
No i poszłam w Niedzielę Palmową na Mszę Św.
Przecież już wiele razy słyszałam i czytałam ten tekst, a jednak pierwszy raz spostrzegłam zastanawiający przeskok myślowy.
Zaraz po ogłoszeniu, że wśród nich jest zdrajca Apostołowie zaczęli wypytywać jeden drugiego, kto by mógł spośród nich to uczynić. 
Dokładnie chwilę potem, w następnym zdaniu, powstał również spór między nimi o to, który z nich zdaje się być największy.
I tak od niedzieli tarmoszę się z myślami, co się stało?
Najpierw wypytywali jeden drugiego.
Dlaczego nie siebie samego? Tak byli pewni, że nie ma w nich ni cienia zdrady?
W innej Ewangelii pytają się jednak wprost Chrystusa o siebie, czy to aby nie oni.
Czyli jednak nie byli pewni swojego męstwa?
Ja bym nie była siebie pewna. Każdy, nawet drobny grzech, to jakaś forma zdrady. A poza tym, nie znam siebie w ekstremalnych sytuacjach. Łatwo deklarować swoją lojalność, gdy życie płynie szczęśliwie.
No więc, jeśli pytali jeden drugiego, znaczy że w sobie winy nie znajdowali? Może stąd potem spór o "największość"?
Lepiej szukać w sobie zdrady, czy wielkości?
Czy jest jeszcze inna możliwość?
Jest - to postawa św. Jana.
Którą chwilę widziałam u Ghirlandaio?
Ręce skierowane na siebie, na innych.
Jeden Apostoł wydaje się nawet być zbyt odległy myślami, by się przejąć zapowiedzianą zdradą.
Tylko Jan spokojnie opiera się o Zbawiciela. Ten jeden był doskonale przepełniony Miłością.
Na lewym oknie przysiadł gołąb, ale już na prawym - paw - do średniowiecza symbol nieśmiertelności, ale może tu już występuje w nowym znaczeniu - próżności i pychy?

Na początku wydaje się, że to taka sielska scena, ptaszęta fruwają, stół nakryty pięknym obrusem, a przecież poniekąd tematem jest zdrada.

Rozważania z florenckiego wieczernika chciałabym powiązać z życzeniami na nadchodzącą Wielkanoc: