GRZYBOBRANIE

Panienki za wysmukłym gonią borowikiem,

Którego pieśń nazywa grzybów pułkownikiem.

Wszyscy dybią na rydza; ten wzrostem skromniejszy

I mniej sławny w piosenkach, za to najsmaczniejszy,

Czy świeży, czy solony, czy jesiennej pory,

Czy zimą. Ale Wojski zbierał muchomory.

Z całego fragmentu naszego wieszcza zgadzają się panienki, a raczej jedna, czyli ja, i prawdziwki. Choć zdarzały się i podgrzybki.
Czas: przed wyjazdem na wakacje
Miejsce: północne, bardzo górzyste skrawki Toskanii, blisko miejscowości o nazwie Doganaccia
Bohaterowie: Tata, Krzysztof, psy i ja

Czy ja już Wam zdradziłam, że jestem namiętną zbieraczką grzybów? Potrafiłam nawet po imprezie poprawinowej u koleżanki wstać bladym świtem, by jechać na grzyby. Wychowałam się na płaskich lasach wokół Gorzowa Wielkopolskiego oraz cudownej puszczy na Kaszubach. Takich lasów we Włoszech nie spotkałam. Nie miałam pojecia, gdzie jechać, by oddać się namiętności zbieracza?
Krzysztof przetarł szlak. Pojechał z wytrawnym toskańskim grzybiarzem, który zdradził mu swoje miejsca i pouczył, pod którymi drzewami znajdzie prawdziwki późną wiosną, a pod którymi jesienią.
Nauka zaowocowała zbiorem, z którego ugotowałam obiad. Aha! Sama go zjadłam, co nigdy wcześniej się nie zdarzyło, bo grzyby to ja mogłam zbierać i zbierać, ale jeść? Jeno w bigosie, barszczu i uszkach. Tym razem uzbroiłam się w przepis z kursu kulinarnego - zdradzę go na końcu wpisu.

Trzy dni po grzybobraniu pogoda nadal rozpieszczała nas słońcem, więc ruszyliśmy całą ekipą, właścwie bardzie w celuj, by Krzysztof mógł utrwalić w pamięci miejsca, niż z nadzieją, że coś uzbieramy.
No, i ważny był sam spacer.
Zanim wyruszyliśmy, na poczcie Krzysztof uiścił opłaty.
Opłaty?
Ano tak.
Przepisy nie pozwalają na grzybobranie bez wpłacenia pieniędzy na rzecz Regionu Toskanii.
Mieszkający na terenie Toskanii chcąc zbierać grzyby, muszą zapłacić 13 euro za pół roku, albo 25€ za rok. Turyści mają dużo drożej - 15 euro za dzień, albo 40€ za siedem dni, bądź 100€
Określona jest też wielkość grzybów, prawdziwki, których kapelusze nie przekraczają średnicy 4 cm, muszą pozostać na swoim miejscu. No, nie wspomniałam jeszcze o wadze - maksymalnie 10 kg w koszyku, ale kto tyle na raz znajdzie? Tym bardziej, że tubylcy zbierają wyłącznie prawdziwki.

Powiem tak: wyprawa warta opłaty! Zbiór niewielki, za to spacer doskonały.
Nie miałam pojęcia o pięknie lasów, ani o wysokości, na jaką wjechaliśmy.
Piałam z zachwytu i nie wiedziałam, czy gapić się pod nogi, czy sięgać wzrokiem najdalej, gdzie się da.

Tylko miejsce upamiętniające śmierć (chyba jakiegoś narciarza) przypominało, że nie znaleźliśmy się w raju. Narciarza? A tak, kilka razy przecinaliśmy narciarskie trasy, a w miejscu zaparkowania auta powitała nas ekipa armat do naśnieżania.

Nie jeżdżę na nartach, słyszałam, że toskańskie ośrodki do szałowych nie należą, choć pewnie dla miłośników Toskanii, to może być ciekawa zimowa propozycja - trochę nart, trochę sztuki, duuuuużo jedzenia :)
Psy szalały po chaszczach, Druso zgubił szelki, na szczęście nie wymienił ich na kleszcze. Boguś dosyć szybko się zmęczył, staruszek.

Miał jednak towarzystwo drugiego wiekowego pana. Tata czasami przysiadał i razem z chartem podziwiał widoki.

A my w tym czasie smykaliśmy po pagórkach. W końcu zakończyliśmy grzybobranie z efektem, powiedzmy, ratującym honor grzybiarza. Kilka podgrzybków, kilka prawdziwków i pełen kosz zadowolenia. Na zdjęciach są i grzyby, które na koszyk nie zasłużyły.

Poszliśmy jeszcze dalej pięknym, bukowym lasem, aż wyszliśmy poza strefę drzewostanu. Znaleźliśmy się na wysokości 1600 m n.p.m.

Wszyscy przysiedliśmy oniemiali, ja wśród intensywnie czerwonych krzewinek czarnych jagód. Z radością rozkoszowałam się słodkimi owocami, z chęcią je rwałam i zajadałam, dołączył do mnie Druso.

Boguś jakoś nie był chętny na ciemne kuleczki.

Aż żal było stamtąd wracać.
Zwłaszcza od takich obrazów:

Na pocieszenie zostaje przepis na prawdziwki, oczywiście według Elizy.

SOS Z PRAWDZIWKÓW

prawdziwki ok. 400 g (miałam dużo więcej, więc na zdjęciach widzicie proporcjonalnie zwiększone ilości składników)

mały pęczek pietruszki

1 duży ząbek czosnku 

białe wino (około szklanki)

peperoncino (według uznania, całe, zmielone)

odrobina mąki

sól

oliwa

Grzyby pokroić w plastry, wrzucić je wraz z posiekanym czosnkiem i pietruszką na oliwę (chłodną). Gdy czosnek delikatnie zbrązowieje, zalać białym winem.  Po kilku minutach, czyli po odparowaniu alkoholu,  zagęścić sos  emulsją z mąki rozrobionej z oliwą. Gdy płyn się zagęści, zdjąć z ognia. Jeśli sosu wydaje się być za mało, to, po odparowaniu wina, zalać chochelką wody, a potem zagęścić emulsją. 

My zjedliśmy z chlebem, ale tutaj często podaje się ten sos z polentą, albo jako dodatek do mięs, albo do risotto, albo ...  smacznego!