CO MA GAUDI DO WIATRAKA?

Wenecja i Gaudi?
Dla mnie ścisły związek, bo gdyby nie ten drugi, to tej pierwszej bym nie zobaczyła ...
Tu jeszcze nie będzie o samym pobycie, bo on trwa, na razie mam niezły mętlik w głowie. Ale koniecznie chcę przedtem opowiedzieć, jak długo czasami czeka się na realizację marzeń.
W 1997 roku pracowałam jeszcze w szkole, ale popołudniami prowadziłam dodatkowe zajęcia na prośbę ośrodka kultury, do którego przeszłam pracować w tymże roku. Za zarobione pieniądze wykupiłam tanią wycieczkę do Hiszpanii. Po drodze było półtora dnia w Paryżu, potem 7 dni na kempingu. Barcelona była o godzinę drogi od miejsca, w którym nas ulokowano. I to ona zdecydowała o wyborze oferty biura podróży. Bo Gaudi to była wtedy moja wielka pasja i taką zostało (szkoda, że nie ma go w Toskanii,hi hi hi).
W drodze powrotnej zobaczyliśmy budzące się ze snu Monako, a następnego dnia podarowano nam chyba dwie godziny w Wenecji. Coś w ogóle zostanie po takiej wizycie? A jednak. Odłożyła mi się w duszy tęsknota. Samych wrażeń mało. Cieniem wtedy kładł się totalny brak pieniędzy, gdyż w kantorze w Hiszpanii nie mieli lirów, więc ja tam zrobiłam spożywcze zakupy dla moich kompanek podróży, a one z kolei sponsorowały mi włoski fragment wycieczki.
No i maski!
Maski, których sztukę powstawania znam już od 1994 roku. Trzeba cofnąć się do studiów podyplomowych i osoby rewelacyjnego lalkarza Bronisława Trytki. Mieliśmy to niebywałe szczęście mieć z nim zajęcia, na których wszyscy, czy to poloniści, czy plastycy, zrobili maski według tradycyjnych weneckich metod.
Zarażałam tym potem dzieciaki. Na tyle skutecznie, że zabierały maski do domu, by je pracowicie wygładzać aż po efekt porcelany. Bezwzględnym atutem było to, że formy powstawały z twarzy twórcy przyszłej maski. Sama też ich trochę stworzyłam, lecz te najbardziej efektowne nie dotarły ze mną do Toskanii. Nie mam pojęcia, co się z nimi stało. Zapewne gdzieś porozdawałam.
Już prawie pięć lat mieszkam w Toskanii i ciągle "męczyła" mnie wcale nie tak daleka Wenecja, pociągiem tylko trzy godziny.
Postanowiłam jednak, że wyjazd do niej ma jednocześnie zaspokoić niedosyt po pierwszym pobycie oraz dać upust mojej fascynacji maską i kostiumem.  Czyli miała to być Wenecja podczas karnawału. Taaaa!
Zimowa pogoda bywa kapryśna, a ostatnio temperatury we Włoszech nie przypominały pory deszczowej z poprzednich lat. Jechać, nie jechać - oto jest pytanie! Czekałam aż prognozy pogody staną się na tyle wiarygodne, by podjąć ryzyko. Czekanie z kolei powoduje trudność w znalezieniu miejsc noclegowych. Wszystko prawie już zarezerwowane.
Przekopałam mnóstwo stron, hostele z wieloosobowymi salami odpadają, bo chyba bym żadnej nocy nie przespała. Jedynki już powychodziły. To znaczy takie jedynki, żeby były w zasięgu mojego portfela. Następnym kryterium było położenie - chciałam jak najbliżej Piazza San Marco.
I znalazłam!
W sobotę zarezerwowałam, ale pokój małżeński, na uliczce równoległej do Piazza San Marco. Z okna widzę słynną dzwonnicę.  Hotel mały i czysty, przemiła obsługa.
Na kostium nie było już czasu, ale od momentu podjęcia decyzji zabrałam się chociaż za zrobienie maski, która teraz dzielnie mi towarzyszy w snuciu się po Wenecji. Musiałam z nią tu przyjechać, do źródła tej mojej chyba dotąd Wam nie wyjawionej pasji.