TRÓJKĄTNA WYCIECZKA

Ile razy przejeżdżam autostradą w kierunku Pizy, tyle razy usiłuję wypatrzeć, co kryje się na terenach położonych w pobliżu drogi. Krajobraz bywa czasami bardzo współczesny, tuż przed Lukką ma się nawet fabrycznie, a to głównie przez zakłady produkcji wyrobów papierniczych, ze znaną także w Polsce Reginą, mrówką z papieru toaletowego. Miejsce nie jest przypadkowo wybrane, gdyż kiedyś papiernie położone były głębiej, w pobliskich w górach, wzdłuż rzek, by ich siła napędowa dawała potrzebną do produkcji energię. Gdy do Toskanii dotarł prąd, zakłady osiadły niżej, na łatwiej dostępnym terenie, niestety nie czyniąc widoku zbyt interesującym. Na szczęście ten industrialny odcinek nie jest długi, za nim, zaraz za rozjazdem na Viareggio zaczyna się nieznany mi trójkąt - nieznany do ostatniej niedzieli. Wierzchołkiem właściwie jest Lukka, a podstawą morze (bądź, jak kto woli, autostrada A12), ramiona tworzą dwie odnogi autostrady A11.  No i tam tkwi sobie wieża, która mnie frapowała. Wyruszyliśmy więc sprawdzić, w czym rzecz.

Nauczyłam się już, że zima nie sprzyja wycieczkom, nie zawsze z powodu pogody, a podczas tej wycieczki było pięknie, około 17 stopni w cieniu. Uśpiona pogoda, łyse drzewa, mało tak charakterystycznych dla Toskanii kwiatów doniczkowych odbierają zwiedzanym miejscom trochę uroku. 

Nasza wyprawa była dość krótka. 

Zaczęliśmy od kościoła z przełomu XIX i XX wieku. w Maggiano, niestety zamkniętego. Ciekawie położony, z zapraszającymi do wejścia dwiema palmami.

Zastanawiam się, czy to częsty widok tak dorodne palmy przed kościołem? Jakoś nie mogę sobie żadnego przypomnieć.

Potem zajechaliśmy do najstarszej świątyni w okolicy, jest to romański kościół św.Jana w Arliano. Jego początki sięgają VIII wieku. To nie misterny styl pobliskiej Pizy, tylko kamienna przysadzistość, wręcz toporność. Trudno zrobić zdjęcie samej fasadzie, bo tuż przed nią przebiega mur, jednak gdy się przyjrzeć dokładniej widać delikatny relief przypominający bardziej bogate zdobienia romańskich kościołów zbudowanych w stylu pizańskim. Absyda z kolei ukryła się wśród dobudówek. Jedna z nich to pewna osobliwość, kaplica adoracji Najświętszego Sakramentu. Czyżby była tam kiedyś stała adoracja, możliwa nawet gdy kościół był zamknięty?

Z drugiej strony budynków słychać było ludzkie głosy. Jakaś ekipa wychodziła z chyba plebanijnych pomieszczeń, podejrzewam że ze wspólnego posiłku. Kościół był zamknięty, ale Krzysztof wiedziony jakimś zawodowym instynktem wyłuskał spośród ludzi jednego człowieka, który okazał się zakrystianem i otworzył nam świątynię. Wiecie, co najbardziej lubię w takich miejscach? Położone poza głównymi szlakami turystycznymi, potrafią zaskoczyć swoimi skarbami. Tak i tutaj było. No bo czyż nie są warte uwagi XVI wieczne freski ze sklepienia absydy? Albo "Madonna z Dzieciątkiem i aniołami" z XIV wieku przypisywana Nino Pisano synowi Andrei? Niestety nie pomyślałam, by poprosić o odsłonięcie chrzcielnicy, a i ona szacownie datuje się na XIV wiek.

Ruszyliśmy dalej w kierunku głównego celu wycieczki - Nozzano Castello. Zawsze mnie kusiły te machikuły i krenelaże wieńczące wysokie wieże. Co to za miejsce? Zamek powstał tuż przy rzece Serchio i był punktem obronnym Lukki przed Pizą. Potem stanowił też punkt celny dla towarów spławianych rzeką. Akurat w remoncie jest jedyna brama która wiodła do warownej twierdzy. Jednak tylko tamtędy można wjechać autem w wąską uliczkę okalającą budowlę.

Ten obecnie niedostępny dla zwiedzających zamek po słynnej przegranej bitwie Gwelfów z Gibelinami pod Monteaperti w 1260 roku stał się schronieniem dla wielu gwelfiańskich uciekinierów. Napomknę przy okazji, że ta bitwa znana jest także jako jedyna wygrana Sieny nad Florencją, czym mieszkańcy miasta wilczycy chlubią się po dziś.
Po obejrzeniu zamku ruszyliśmy ku podstawie trójkąta, czyli ku Massaciuccoli położonej nad jeziorem o tej samej nazwie. Musieliśmy przeprawić się przez niewysokie góry (niewysokie w porównaniu z pobliskimi Alpami Apuańskimi). Po drodze zatrzymaliśmy się, by obejrzeć cel podróży  w kontekście całego jeziora a nawet i morza na horyzoncie.

Tuż przy miejscu, z którego robiłam zdjęcia ulokowała się grota z figurą Matki Bożej, wyraźnie ulubione miejsce dziękczynne matek nowo narodzonych dzieci.

Massaciuccoli jest małą miejscowością kryjącą w sobie ruiny rzymskiej willi. I to głównie dla niej wspięliśmy się wąską, czasami szutrową, ulicą.

Ruiny willi oczywiście więcej przyjemności mogą sprawić miłośnikom starożytnej archeologii, mnie jednak dały przyczynek do myślenia, jak to w dawnych czasach ludzie świetnie umieli ocenić walory krajobrazowe i mikroklimatyczne tego miejsca. Amfiteatralnie położone wzgórza z nastawą południowo-zachodnią i obecnie dają zapewnienie łagodnych zim i szybkiego nadejścia wiosny.
No właśnie! Wiosny!
Ta naprawdę tam już jest. Świadczą o tym i w pełni dojrzałe cytrusy i kwitnące mimozy i ... magnolia :) Do nich dołączam spotkaną pod Nozzano Castello kamelię i mlecze.

To dodaje skrzydeł i chciejstwa na wszelkie działania.
Nie może zabraknąć kopytnych :) Chociaż one nie wiośniane, tylko całoroczne, ale czyż nie warto je pozaczepiać?

Żadne przeszkody nam nie straszne, z ochotą wspięliśmy się na wysoko położoną autostradę i ruszyliśmy ku codzienności.

wycieczka na mapie

A o Wenecji nie napisałam jeszcze ostatniego słowa :)