ZDĄŻYĆ Z KARNAWAŁEM

Przeglądam i przeglądam te zdjęcia. I zastanawiam się, co mnie ujmuje w weneckim karnawale? Od lat właściwie tysiące ludzi robią te same ujęcia, a jednak jest w tym jakieś piękno niezaprzeczalne. Prezentowana przeze mnie kolekcja to tylko fragment tego, co można było spotkać w Wenecji w 2012 roku. Wszystko przez  to, że usiłowałam w jednym pobycie poznać karnawał i choć trochę miasto. Poza tym tłumy, które nastały w sobotę to coś absolutnie przerażającego, a właśnie naiwnie myślałam, że w tym dniu i w niedzielę skoncentruję się na karnawale. Sobotę przetrwałam z daleka od Piazza San Marco, ale za to zaskakująco dużo zdjęć porobiłam w niedzielę rano. Wybierałam się na 8 na Mszę św. do Bazyliki Św.Marka, po której zamierzałam zwiać z Wenecji. Wyszłam więc ok. 7.20, by zobaczyć miasto przesłonięte lekką mgiełką, w dodatku padał kapuśniaczek. Tłumów nie było, ale przebierańcy i fotografowie tak. Szaleństwo!
Oto wybór, którego dokonałam zmotywowana ostatnim dniem karnawału.
Na początek przebierańcy w ruchu. Przyłapani mimochodem:

Same maski:

A teraz pozujący do zdjęć:

Często zdarzały się takie pary,a nawet i więcej osób, tworząc kostium grupowy.

Błękitny chłód gondoli i te ciepłe barwy z przodu. Ach!

I jeszcze trochę chłodu, wszak to zima :)

Zdarzało się, tak jak w tym przypadku, że wielokrotnie spotykałam te same kostiumy. Tutaj widać to wyraźnie dzięki różnicy światła.

Tu już zaczynał się teatr, gesty spojrzenia - prawie opowiedziana jakaś historia.

Świetne, ile można opowiedzieć w czerni i bieli.

 Zawsze lubiłam zestawy zieleni z błękitami.

  Przyznacie, że róż w wykonaniu solidnego wikinga jest rozczulający?

A ten zestaw dedykuję Migoshi - tu lusterka nie blikowały, pozujący specjalnie się ustawiali, by fotografujący mogli zobaczyć w nich odbicia masek.

Ten kostium wyodrębniłam ze względu na ukrytą pod nim osobę. Oj! Ukrytą niesamowicie. Długo szukałam, gdzie jest twarz, w końcu dopomógł mi głos staruszki, więc jakoś łatwiej było mi znaleźć jej twarz nisko pod ręką kukły.

Na koniec jeszcze trochę nietypowych strojów i obrazki poniekąd związane z karnawałem - manekiny na kapelusze, maski w galerii i piórko z czyjegoś kostiumu.

W pierwszym kolażu umieściłam zdjęcia, bo spodobało mi się w nich wybitnie autorskie podejście. Nie ma w nich rozbuchanego baroku, ale i tak zatrzymują wzrok. Słabo widać, ale pani ze skrzydłami ciagnie za sobą kilkumetrowy ogon. Dołączyłam do zdjęć jednego z przebranych psów, z dedykacją dla Druso, boć to wszak jego biszkoptowy kuzyn, i jak się okazało - jego rówieśnik.

I jak? Macie swoje typy? Robimy własny konkurs na kostium? 

Ale zajrzyjcie jeszcze do osobnego wpisu pt. Kto rano wstaje...