PO ROKU OCZEKIWANIA

Jeśli pamiętacie, tydzień temu wybraliśmy się z Krzysztofem do pewnego florenckiego ogrodu, lecz byliśmy za późno, by do niego wejść. Wtedy był chyba jakiś maraton, co dodatkowo zmniejszyło nasze szanse parkingowe.
Tym razem, aby spokojnie zrealizować plany, pojechaliśmy do Florencji już na obiad. Zaparkowaliśmy pod Porta San Niccolò. Załapaliśmy się na ostatnie wolne miejsce! To się nazywa fart, a nie był on jedyny tego dnia, o czym trochę niżej. Tej niedzieli wszystko szło jak z płatka, tylko prognoza pogody usiłowała odwieść mnie od postanowienia sprzed roku.

przy okazji: 
w niedzielę i święta, akurat na tym parkingu (może i na innych z niebieskimi liniami?) postój jest bezpłatny, rzecz do sprawdzenia i w innych miejscach. 

Posiłek. Wyszukałam w internecie trzy możliwe lokale, z dobrymi opiniami. Najbliżej parkingu, i na tę stawiałam, była Hosteria del Bricco.
Dobrze wybrałam.
Zaraz przy samym wejściu widok kelnera krojącego wędliny pobudził moje kubki smakowe, gdy więc potem przeglądałam menu, na widok wymienionej bresaoli z Chianiny z rucolą, parmezanem i pomidorami, zareagowałam w odpowiedni sposób. To była jedna przystawka. A drugą był zestaw różnych past na grzaneczki podane w koszyku. Pasty ciepłe i pyszne - klasyczna wątróbkowa, grzybowa, cebulowa, bakłażanowa oraz peperoncino - jadłam nakładając najpierw konkretne smaki, a potem robiłam sobie kompozycje. Przezornie zamówiliśmy tylko drugie, a i tak się obawialiśmy, czy mu podołamy po takim wstępie. Na szczęście, porcje nie były za duże. Krzysztof niezmiennie, gdy tylko widzi w menu, zamawia flaki (ponoć pyszne), a ja skusiłam się na roladę z królika, prosciutto, parmezanu i szpinaku. A na koniec typowy florencki deser - zuccotto. Postanowiłam odważnie spróbować, bo kiedyś sama zrobiłam, ale wydał mi się stanowczo za słodki. Ten był wspaniały. Autorstwo tego deseru przypisuje się Bernardo Buontalenti, żyjącemu w XVI wieku. Nazwa pochodzi od słowa zucchetto, co oznacza piuskę, ze względu na kształt tej słodkości. Nasze piuski były małe, uff, nie podołałabym oryginalnej wielkości.
Jest to miseczka z biszkoptu, nasączonego alkoholem, wypełniona schłodzonym lodowym kremem, często z ricotty. Pycha!
Zwróćcie uwagę na oryginalne lampy. Wiem, że Joanna zwariuje na ich widok, nie może inaczej, jako amatorka klasycznych durszlaków.

Słodko zakończony obiad pozwolił radzić sobie z obawami przed deszczem, a te były uzsadanione. Po wyjściu z lokalu zastaliśmy mokre ulice.
Dzielnie jednak ciągnęłam ku ...  Giardino Bardini, który opisałam rok temu.  Od tamtego czasu zasadzałam się na przyłapanie glicyniowego tunelu w pełnym rozkwicie. Niestety, było to w zeszłą, słoneczną niedzielę, teraz zaczęły już pojawiać się liście, choć i tak przyznam, że szalałam z radości, gdy zobaczyłam zwiewne fiolety.
Jeszcze jednak potrzymam Was trochę w napięciu i najpierw kilka migawek z samego ogrodu, w którym kwitną już róże (u nas wypatrzyłam dwie),  psy kamienieją w uśmiechu, a kot przyjmuje dziwaczne pozycje :) A może ktoś z Was wie, co to za drzewo kwitnie w tle za psem? Obok niego umieściłam zbliżenie.

I oto glicynie.

Doszliśmy do tunelu od dolnego wejścia, skrót perspektywiczny zubaża wrażenia, ale im bliżej, tym bardziej jest się wchłanianym przez fiolet, by po podejściu na szczyt oszaleć z radości.
Deliktanie ruszały się na wietrze, wydzielając przy tym słodką woń zachwytu :) Ten ruch sprawiał wrażenie falującej powierzchni, ale wywróconej na lewą stronę. Zazwyczaj falowanie kojarzy nam się z góry oglądaną płaszczyzną, tutaj idzie się wewnątrz tej struktury.

Na podglądzie, w aparacie, nie widziałam niezwykłego efektu rozmazania obrazu w środkowej części tunelu. Co ciekawe, na powiększeniach widać, że zdjęcie jest ostre. To drobne plamki rozłożone w kiściach kwiatów powodują że w oku wszystko zlewa w bliżej nieokreśloną plamę. Za to wyraźnie widać podział na dwa odcienie fioletu.
Przyglądałam się glicyniowej pergoli w różnych wariantach, z wewnątrz, z widokiem na Duomo.

I z zewnątrz.
Gdy robiłam zdjęcia z San Miniato, zaraz znaleźli się inni, którzy podejrzeli, co fotografuję i też zaczęli z podobnymi kadrami.

Zostałam dłuższą chwilę w tunelu, a potem dołączyłam do Krzysztofa na tarasie, by rozgrzać się ciepłą herbatą, gdyż ochłodziło się i z nieba zaczął padać drobniusieńki deszcz. Przed nami najpierw rozpościerał się widok pozostawionego przez kogoś kieliszka z wodą, a potem wodą z nieba zraszanej Florencji:

Ale nawet taki pogodowy obrót sprawy okazał się fartem - zrobiłam moje ulubione zdjęcie z tej sesji.

                                          Deszcz zadecydował o skróceniu wycieczki :)