W OGRODZIE

Napiszę krótko: wiosna!
Ciepła i słoneczna, nie pozwala siedzieć w domu, ale ja siedzę, bo wymyśliłam sobie nowe projekty, więc dłubię i dłubię.
A za to niedziela...
Pomysł wiązał się z niedaleką Lukką.
Wymyśliłam ogród botaniczny.
Od razu uprzedzę, nazwa szumna i nie napiszę jej wielkimi literami, bo na to zasługują inne widziane przeze mnie ogrody, chociażby znany mi najbardziej poznański, plus Palmiarnia z tegoż samego miasta.
Już cena wstępu powinna dać do myślenia - 3€. Pani bileterka tłumaczyła, że to z powodu nadmiaru atrakcji w Lukce, więc to niby w trosce, by ludzie nie zbankrutowali.
Akurat!
Ogród jest bardzo skromny, ale, oczywiście, wszędzie można znaleźć jakiś kawałek piękna, no i  ciekawe rośliny.

Sądząc po naszych plebanijnych kameliach (a mamy ich już niezłą kolekcję liczącą 9 sztuk), wiedziałam, że kwitnienie tych krzewów można powoli uznać za zakończone. Jeszcze gdzieniegdzie trafialiśmy na ciekawe okazy. Właściwie to wszystkie już gdzieś widziałam, w innych toskańskich ogrodach. Jednak jedna kamelia zaskoczyła mnie absolutnie. Gdyby nie podpis (to jest zaletą ogrodu botanicznego), nie miałabym pojęcia, że zwiewne delikatne kwiaty kamelii Tsaii należą do tego samego gatunku.

Kamelie są krzewami kwitnącymi zimą, wczesna wiosna należy do rododenronów. I znowu bogactwo kształtów i barw.

W końcu znalazłam odpowiedź na nurtujące mnie pytanie o nazwę krzewu, który wydaje się być obłożony bukiecikami konwalii. Szkoda, że tak nie pachnie, ale przynajmniej wiem, że to pieris japoński.

Oczarował mnie też oczar chiński, jeśli dobrze wywnioskowałam z nazwy.
dopisane:
Dzięki czujnemu Panu Klemensowi, dowiedziałam się, że to roślina należąca do oczarowatych, ale nie ma polskiej nazwy, a oczar chiński to inna sprawa :) 
Kwiaty w dotyku zdają się być najdeliktaniejszą, właśnie chińską, bibułką.

Zupełnym przeciwieństwem delikatności są mocne guzowate korzenie oddechowe cypryśnika błotnego. Wspaniałe formy, pierwszy raz zobaczyłam je na oczy. Z daleka wyglądają jak ludzkie sylwetki w długich płaszczach.

Ujmującą formą mogą poszczycić się rozwijające się liscie paproci.

Jedno zdjęcie muszę pokazać osobno. To absolutny mój ulubieniec z tego dnia.

Mimo, że wiosna już rozbuchana, innych kwiatów jakoś niewiele:

Może wszystko kwitnące jeszcze przed ogrodem? Sądząc po czekających donicach:

Nawet w tak małym ogrodzie znajdziecie sekwoję i cedr libański. Ta pierwsza nie osiągnęła jeszcze imponujących rozmiarów, natomiast cedr można by nazwać biblijnym. Niestety nie mam zdjęć, gdyż rzadko mi się to zdarza, ale wzięłam zapasową baterię, lecz ... nienaładowaną. Przyznam, że tak mnie to wybiło z rytmu, iż dopiero po  wyjściu z ogrodu pomyślałam o przeproszeniu się z aparatem w telefonie.
Aha! Zapomniałabym wspomnieć, że w lukkańskim ogrodzie są oranżerie, palmiarnie, sukulenciarnie? Jak zwał, tak zwał. Stoi tam kilka szklanych budynków, lecz rośliny w nich ulokowano bardzo ciasno, wydają się być też mocno zaniedbane.
No, dobrze, już nie marudzę.
Warto do nich zajrzeć dla kilku okazów, łącznie z owocami kawy:

Ogólnie to się cieszę, że zobaczyłam ten kawałek zieleni wciśnięty w narożnik słynnych murów.



Po prostu miałam większe od rzeczywistości wyobrażenia, a przecież miejsce samo w sobie jest piękne, przyjemne i ciche. Na murach tego dnia spacerowało wiele osób, rzec by można tłumy, mało kto zaszedł do ogrodu, jest to więc następne odkryte w Lukce ustronie. Dobre na wyciszenie i rysowanie, ale to nie ja rysowałam, tylko napotkana rodzina, co sprawiło mym oczom wielką radość.

A na koniec, jeszcze inne poruszające się stworzenia, choć może niezbyt szybko: