Okazja, by ją wyrazić nadarzyła się potrójnie, w postaci nowego pomysłu na świece.
Jedną świecę podarowałam mojej księgowej jako znak i życzenie dobrej współpracy, drugą - France, u której byłam na pysznym, jak zwykle, obiedzie, a trzecią, urodzinową, mojej imienniczce.
A gdy tak już poszłam po tęsknocie za latem, to jednej świecy pozującej do zdjęcia dodałam inne moje ulubione włoskie motywy: makaron i cytryny. Przegięłam?
Właściwie to przyznam się, ze skłamałam, świec wykonałam ilość 4 - słownie cztery, bo pozazdrościłam obdarowanym i siebie też zasłonecznikowałam.
Małgosiu cudne!
OdpowiedzUsuńJa tą od Ciebie schowałam w sobotę, żeby moje oko cieszyła w nowym mieszkaniu. Panowie robią dzielnie i widać już postępy!
A co do lata... to dziś widziałam klucz wracających ptaków!!!! Więc oby do wiosny!
Meraviglioseeeee !!! :) ach, też bym sobie chętnie "zasłonecznikowała", bo od wczoraj też u nas to białe "coś" znowu spadło... do tego słoneczniki są moimi ulubionymi kwiatami i chyba ulubionym motywem toskańskim :)-patrząc na mój avatar pewnie nikt się nie domyślił:P Co do makaronu i cytryn - jak dla mnie udane zestawienie - może nie smakowo, ale kolorystycznie i artystycznie owszem! Chyba pod wpływem znalezionej tu inspiracji ruszę w miasto w poszukiwaniu girasoli pod jakąkolwiek postacią:)
OdpowiedzUsuńPiekna, sloneczna swieca!!! Cudo Malgos, jestem pod wrazeniem, a za sloncem to i my tu w Polsce okropnie tesknimy!
OdpowiedzUsuńMałgosiu, te słonecznikowe świece są rewelacyjne!
OdpowiedzUsuńPadam z zachwytu.
Serdecznie pozdrawiam.
Nieustannie zaskakujesz :)
OdpowiedzUsuńCUDNE ! Po prostu CUDNE !!!
Piknie, Pani, piknie, ach jak pięknie.
OdpowiedzUsuńkawowe słoneczniki, no, no!
OdpowiedzUsuńI jak tu takie cudności spalać?
W Krakowie też niestety ma się ku zimie.
Kinga
Jakie śliczne, jakie apetyczne. A lato zaraz po wiośnie..
OdpowiedzUsuńAleż się cieszę, że Wam też się podobają, "też" - bo szczerze przyznam, że sama z nich zadowolonam.
OdpowiedzUsuńsumienie nie pozwolilob mi takiej swiecy zapalic....zbyt piekna :))
OdpowiedzUsuńAleż ją można palić, wręcz należy! Zawsze szantażuję obdarowanych, że inaczej nie będzie następnego prezentu. A tej potem można wstawić np. tealighta
OdpowiedzUsuńTealight-y teraz bywają kolorowe i zapachowe, żółty lub brązowy tu by pasował ale te świeczki to cudeńka. najpierw trzeba by się z nimi oswoić, napatrzeć, po delektować a potem zapalić można!
OdpowiedzUsuńŚwieca bez płomienia to taki trochę przedmiot bez duszy.
OdpowiedzUsuńZgadzam się!!!
OdpowiedzUsuńCudne złote słoneczniki!!Pomagają przetrwać jakieś słoty czy niepogody ...Za oknem sroki już wiją gniazdo-aby do wiosny ,do lata!!
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie!
Gdynianka
Małgosiu, wspaniałe te słoneczniki - świece! Jestem zachwycona!
OdpowiedzUsuńA do tego cytryny i makaron i już mam skojarzenia z Toskanią:)
Pozdrawiam:)
Witam!!
OdpowiedzUsuńNa blogu Pani Małgosi jestem krótko,dowiedziałam się szukając ksiazek o tematyce Toscanii.Kocham Italię chociaż jeszcze w niej nie byłam.Czytam wszystko co z Toscanią jest związane,nawet przewodniki.Jestem mamą na pełnym etacie a Toscania to chwila wytchnienia od codziennosci.
Dziękuję za opisy i zdjecia,pozdrawiam.Magda
Witam serdecznie i dziękuję za przywitanie i ujawnienie się :) Życzę miłych doznań na moim blogu.
OdpowiedzUsuńŚliczne i pachnie mi kawą, och jak pachnie!
OdpowiedzUsuńPięknetakie przestrzenne,Małgosiu wiecej takich rzeźbiarskich form!
OdpowiedzUsuńasia
Jak to możliwe, że zawsze znajduję tu coś czego mi właśnie potrzeba?
OdpowiedzUsuńDziękuję i pozdrawiam
Dorota
Witam Pani Małgosiu.
OdpowiedzUsuńJestem Pani imienniczką z Trójmiasta.Na Pani blog trafiłam poprzez Pani pierwszą książkę. Odważyłam się napisać bo wczoraj doszłam w czytaniu do momentu w którym Pani określiła się jako admiratorka Michała Anioła i przy każdym jego dziełu doznaje Pani stendhalowskich uniesień.Ja również uwielbam tego artystę a zaczęło sie to wiele lat temu od książki " Udręka i ekstaza" Irvinga Stone. Będąc w październiku 2008 w Empoli u znajomej siostrzyczki zakonnej byłam przeszczęśliwa, że będę w ukochanym mieście tego wielkiego Florentyńczyka i "dotknę" jego dzieł. I doznałam takich wzruszeń i nie wiedziałam, że jest na nie określenie " syndrom stendhalowski" o czym też się z Pani książki dowiedziałam. Przed Dawidem ale tym oryginalnym z Galleria dell'Academia dostałam dreszczy i łzy wzruszenia mi popłynęły z oczu - myślałam że jestem jakaś nienormalna i nie mogłam opuścić tego miejsca. Potem Pieta zwana florencką stojąca samotnie na półpiętrze Museo dell'Opera del Duomo. Tam można przeżywać swoje "uniesienia" samotnie bo jest to dość kameralne muzeum i w końcu kilka miesięcy później w Rzymie odnalazłam Bazylikę św. Piotra w Okowach a w nim przesławną rzeźbę Mojżesza. Wzruszenia nie do opowiedzenia - ale potwierdzam "padłam ofiarą" syndromu stendhalowskiego zwanego również florenckim.
A tak poza tym spełniła Pani swoje ale i moje marzenia. Może kiedyś ja się odważę.
Pozdrawiam serdecznie
Małgorzata
Pani blog to dla mnie odskocznia od życia codziennego. Zamówiłam książkę dzisiaj ,czekam na pierwszy rok w Toscanii.Mimo iż nie byłam w Italii bardzo mnie tam coś przyciaga,za czymś tęsknię .
OdpowiedzUsuńWiem,ze trochę to dziwne ,dla mnie samej również ale czuję nostalgię z a tym krajem.
Miło mi ,że przyjęła Pani zaproszenie na facebooku.
Pozdrawiam.
Magda G
Pani Małgosiu droga, dzięki serdeczne za cudowny prezent! Mam teraz Toskanię w domu i zima mi niestraszna:-)
OdpowiedzUsuńPrześliczne świece - fantastyczny i oryginalny pomysł!
OdpowiedzUsuńpozdrawiam cieplutko
cudneeeeeeeee:)
OdpowiedzUsuńHmmm...
OdpowiedzUsuńJestem tutaj pierwszy raz - ale jesli pozwolisz zatrzymam się na dłużej
Toskańską krainę kocham - nawet mogąc tylko marzyć aby przezyć w niej wszystkie cztery pory roku - choć wiem, że to sie kiedyś spełni
A świeca piękna...
Witaj i rozgość się tutaj tak długo, ile tylko zechcesz :)
OdpowiedzUsuńPani Małgosiu, cóż białego mogło przysypać Toskani? Chyba tylko cukier w pudrze.Można ją jeść i jeść i nigdy nie mieć dość. A słoneczniki piękne i życzę sobie i wszystkim aby to nie one chodziły za słońcem ale żeby słońce przyszło za nimi.Maszka
OdpowiedzUsuń