JAK TO Z PLANAMI BYWA

A plan był dość prosty - w niedzielę odebrać Monikę z lotniska i pojechać na piknik do Giaccherino. Tylko kto urządza piknik, gdy wiatr wydmuchuje każdą najmniejszą myśleńkę? Rozwiązanie przyniosło dość surrealistyczny efekt wizualny.

Owszem, było Giaccherino, ale nie park i plac pod piniami, lecz olbrzymia sala weselna.

Do tego dołączyli zupełnie niespodziewani goście w postaci moich czytelników. Akurat już wychodziliśmy z domu, więc przygarnęliśmy krakowskie duszyczki i wspólnie urządziliśmy sobie biesiadę. Na szczęście miałam upieczone nogi kurczaka w dużej nadwyżce, a dodatki zawsze jakieś się znajdą :) Raczyliśmy się nie tylko jedzeniem, ale i wspólnymi opowieściami, wśród których koronę zwycięzcy trzeba przydzielić tym astronomicznym. Dosłownie astronomicznym, bo nasi goście okazali się być astronomami, z których jeden czynnie uprawia wyuczoną dziedzinę w obserwatorium. Słuchałam wieści z wszechświata z otwartymi ustami i zapominałam o obowiązkach gospodyni. 

Nie można zasiąść w Giachcerino i nie pokazać potem gościom jego wnętrz. Tym niespodziewanym musiałam urządzić zwiedzanie w pigułce, bo przed nimi była długa droga powrotna do kraju. A potem wraz z Moniką zaglądałyśmy w zakamarki dawnej świetności klasztoru.
Giaccherino jest moim zapatrzeniem, mogłabym w nim przesiadywać godzinami, patrzeć na okna, przez okna. 

Kluczyć po korytarzach, bawić się przenikaniem planów.

I wcale nie muszę odkrywać ciągle czegoś nowego, wszak dobre rzeczy się nie nudzą.

Lubię mechanizm zegara i jego piękną tarczę po drugie stronie ściany.

Lubię niebo nad Giaccherino.

Lubię freski.

Upały kotwiczą mnie w domu, więc zaraz siadam do następnego wpisu.