OD CZEGO BY TU ZACZĄĆ?

Pomilczałam, ale wcale  nie z lenistwa, wręcz przeciwnie, dni były intensywne, pełne wszelkich doznań. Zjechała Krzysztofa rodzina, do mnie nadleciała przyjaciółka ze studiów, więc już na bloga ani sekundki nie było. Wracam jednak powoli i tutaj.
Przeglądając zdjęcia nie mogłam się zdecydować, od czego by tu zacząć. Przekornie porzucę chronologię i pójdę na łatwiznę, zacznę od chyba najkrótszego wpisu.
Rzecz się miała wczoraj, po południu i wieczorem. W związku z nią odkryję w końcu zamiar formalny parafialnego ogrodu, gdyż chodzi o imieninowe przyjęcie proboszcza, które postanowiliśmy urządzić w właśnie w ogrodzie. Właściwie to przyjęcie było nie tylko na cześć Krzysztofa, ale i jego siostry Anny, znajomej Włoszki Anny Marii oraz niespełna dwuletniej Ani, córki Joannny. Razem z dziećmi przy stole zasiadły 23 osoby.
Zasiadły? Nie maluchy, te były w siódmym niebie, skakały przez żywopłoty, wychlapały wodę z poidełka, z którego nie chcą jeszcze korzystać ptaki, prowadzały psy na smyczy i jadły, jako i dorośli.
Dominowało menu włoskie: przystawki wszelkiego rodzaju(wędliny, crostini, bruschetta, genialna ośmiornica w pietruszce, sery), sałatki (panzanella, makaronowa z krewetkami i pomidorami czereśniowymi), bistecca i żeberka z grilla, w końcu desery (semifreddo truskawkowe, sorbet cytrynowy, macedonia i jedyny polski akcent - ciasto drożdżowe ze śliwkami).
dopisuję: 
większość pyszności przygotowała wybitna kucharka Paula (która też była na imieninach z racji przyjaźni z Anną Marią), znacząco pomogła też Joanna, nawet mój gość - Monika - została wciągnięta do przygotowań. Moją działką, oczywiście, był wygląd  stołu, hi hi hi.
Pogoda potraktowała nas łaskawie skropiwszy ogród delikatnym deszczem i ochłodziwszy powietrze z okrutnego upału.
Dzięki temu spędziliśmy wyśmienity wieczór, pełen radości, pyszności - iście letnie imieniny.