PIERWSZY KROKUS WIOSNY NIE CZYNI

Dzisiejszy poranek jest dobrą ilustracją do tego, co chcę napisać, by zapamiętać fragment niedzieli na dłużej, najlepiej do końca życia.

Ogród i nie tylko - 11 lutego 2013 roku!

Wczoraj, tuż przed Mszą, usiadł przede mną bardzo sympatyczny mechanik samochodowy, który zresztą świetnie opiekuje się samochodem Krzysztofa. Znając jego i tutejsze zwyczaje, mocno zdziwiłam się, że niemal natychmiast wyszedł z ławki, gdy zaczęła w niej zasiadać dość niezwykła para - otyła kobieta, wyglądająca na niepełnosprawną intelektualnie, trzymająca za rękę malusieńką staruszkę. Pomyślałam, że to matka z upośledzoną córką.
Po chwili zobaczyłam, że Enrico zostawił w ławce czapkę i poszedł tylko przywitać się ze znajomą siedzącą dwie ławki dalej. Ale dlaczego nawet uśmiechu nie wydusił na widok tych dwóch pań? Odpowiedź nadeszła niebawem. Znał je, może nawet z nimi przyjechał, tylko wcześniej wszedł do kościoła, nawet był w zażyłości z młodszą. Rozczulił mnie gest, gdy ją ucałował ukradkiem w dłoń.
Ażeby jeszcze bardziej namieszać mi w zbyt szybkiej ocenie sytuacji, pani "niepełnosprawna" z wielką czułością przez całą Mszę zajmowała się ową staruszką. Najpierw zdjęła jej czapkę i długo poprawiała zmierzwione włosy, a potem z matczynym zaangażowaniem pomagała babciulce uczestniczyć w liturgii. Jak dziecku, prowadziła rękę, by ta uczyniła znak krzyża, odwracała się do niej i mówiła modlitwy. A ta maleńka starowinka zapatrzona w kobietę, jak w obrazek, spijała modlitwy z jej ust. Widać, że z opóźnieniem udawało się jej znaleźć odpowiednie słowa, najczęściej poruszała mechanicznie ustami. Może to po udarze? Może Alzheimer? W opiece nad chorą widać było tylko radość i miłość.