NIE TAKIE ŁATWE, JAK MI SIĘ ZDAWAŁO

Znowu zorganizowałam spotkanie w "Laboratorio da Margherita". Tym razem panie nie obawiały się tematu, jakim miało być wiklinowe jajo. Jednak w pewnym momencie musiałam mocno pilnować, by się nie zniechęciły. Trudno było im się pogodzić z luźną, nieregularną formą jaja, miały problem ze swobodnym przeplataniem wikliny. W końcu jakoś udało się dobrnąć to w miarę określonego kształtu i zaczęło się ozdabianie. Pokazałam kilka możliwości. Niektóre trzymały się ściśle pokazanych przeze mnie wzorów, inne korzystały z gotowych sztucznych kwiatów, ale były i takie, które wymyślały własne elementy do dekoracji. Najtrudniej przyszło mi namówienie ich do powtarzalności elementów, a nie pstrzenia co raz to nowymi. Inną trudnością było zakomponowanie nawet ograniczonej liczby ozdób, ich równomierne rozłożenie na całej powierzchni. W końcu jednak powstały niepowtarzalne jaja i wszystkie wyszły wielce z siebie zadowolone :)
Co, oczywiście, powoduje i zadowolenie u mnie - prowadzącej, bądź "maestra" (nauczycielka), bo tak na mnie żartobliwie mówiły. No i zadowolenie z uzyskanych efektów :)

One także były moimi nauczycielkami - włoskiego - znowu poznałam kilka nowych słów i określeń.