BARWY PROWANSJI

Zanim zaczęłam się przygotowywać do wyjazdu, miałam nikłe pojęcie o Prowansji. Nie, żeby teraz było ono szalenie rozległe. Zmieniło się jednak moje kojarzenie Prowansji z rozbielonymi szarościami i ewentualnie fioletem lawendy. Choć oczywiście tych nie brakuje, są nawet lawendowe misie, laleczki, a jeśli ktoś ruszy na spacer, to być może spotka i lawendową siostrę zakonną.

A gdyby tak mocniej podrążyć temat, to wszystko zaczyna się zmieniać, tak, że i zebrę można spotkać.
I to wcale nie zebra spowoduje, że się bedzie miało wrażenie przeniesienia na inny kontynent.

Niedaleko od Opactwa Sènanque jest miejscowość Roussillon, w której znajdziecie Szlak Ochry. Dobrze kojarzycie - to nazwa barwy, głównie takiej żółtawej, w dzieciństwie zwanej przeze mnie, proszę wybaczyć, "sraczkowatą".
Ale ochra jest też zwietrzałą skałą, akurat w przypadku prowansalskim, zażelazioną. Jeśli więc żelazo, to należy się spodziewać głębokich czerwieni, pomarańczy, a nawet brązów, czy fioletów.
Miałyśmy szczęście, gdyż poprzedniej nocy padało, nie groził więc nam kurz, po którym wyglądałybyśmy jak marcheweczki. Szczęście było podwójne, gdyż z okazji dnia dziedzictwa narodowego wstęp na szlak był bezpłatny. Jeśli jednak miałybyśmy wykupić bilet, zdecydowałybyśmy się na droższą wersję, by zobaczyć wszystkie cudowności miejsca.

Już same formy geologiczne grają mocno w duszy. Nie da rady jednak nie zauważyć niesamowicie głębokich, świeżych, wręcz szmaragdowych zieleni drzew, które w kontraście wzmacniają odbiór barw. A  w tym maleńcy ludzie. Wszystko galopuje wśród ogromu zachwytu, tylko słowa jakieś małe, płaskie, niewystarczające.

Szlak Ochry jest "cywilizowany", ma uregulowany szlak, dużo wzmocnień pięknym drewnem. Marzyła mi się choć grudka takiej ziemi do świec, które dotąd robiłam z sieneńskich "wykopów". Pocieszyłam się pigmentami do produkcji farb według śedniowiecznego przepisu, czego nauczyłam się w już w zeszłym roku w Perugii, a co pogłębiałam właśnie na warsztatach w Prowansji. Jest to więc dla mnie najlepsza z możliwych zakupionych pamiątek.

Spokoju nie dawała mi wyczytana w przewodniku informacja, że jest jeszcze coś takiego jak Prowansalskie Colorado. Niestety, albo i stety, skręciłyśmy za wcześnie, zmylone drogowskazami prowadzącymi do kempingu o nazwie Colorado. Nie zobaczyłyśmy więc drugiego niezwykle efektownego miejsca, za to ze spokojem mogłam wziąć sobie trochę ziemi do świec.

Byłam w trakcie przygotowywania tego wpisu, gdy w kuchni rozprawiałam się z jeszcze jedną pamiątką przywiezioną z Prowansji - kupiłam u mnichów dynię z ich ogrodu.
Gdy ją rozkroiłam ...