GORDES

W poprzednim wpisie wspominałam o najbliższym opactwa miasteczku - to Gordes.
Można do niego dojechać autem, ale dobrze jest było iść pieszo.
O Gordes przeczytałam, że jest jednym z najchętniej fotografowanych miejsc w Prowansji.
Chyba coś w tym jest - fotograficzny samograj.
Począwszy od spektakularnego położenia, skończywszy na zaułkach, drobiazgach, detalach.

Zdjęcia: Gordes, Provence, France – Małgorzata Matyjaszczyk

Gordes obsiadło na dosyć stromym wzgórzu, wieńcząc je zamkiem, niczym koroną.

Niestety, nie było czasu na jego zwiedzenie, ale wszak lekki niedosyt jest wzkazany - także w zwiedzaniu.
Dojeżdżając od strony Cavaillon obowiązkowo i za każdym razem zatrzymywałyśmy się w zatoczce oznaczonej jako punkt panoramiczny. Widziany od strony miasta, wygląda tak:

Gdy miałyśmy już wsiadać do auta, po którejś tam sesji fotograficznej, Aneczka zapytała mnie o dziwne drzewa rosnące wśród cyprysów. Tak ukrytych masztów telefonii jeszcze nie widziałyśmy. Zupełnie niezły efekt.

Widoki Gordes i okolicy zawsze fascynujące, czy to w pełnym słońcu, czy w chmurze mgły, czy w wieczornym oświetleniu.

Domy zdają się piętrzyć, pączkować, niczym jakieś narośle.

Z bliska jest równie pięknie.

Kamienne uliczki, zmiany poziomów, kwiaty, sklepiki kuszące regionalnymi wyrobami i ścielące się po horyzont panoramy godne każdego pędzla.

W tej spokojnej tonacji zupełnym zaskoczeniem jest wnętrze kościoła.
Nazwałabym je wiejskim barokiem, co, oczywiście nie oznacza oficjalnego terminu, tylko wrażenie, jakie wywołało na mnie zdobienie ścian.

Tak się rzucają na wchodzącego, że po upływie dłuższego czasu widać wiele ciekawych rzeźb, i może trochę mniej ciekawych obrazów. Chociaż - ich samo ulokowanie było nad wyraz zastanawiające - porozwieszane tak, jakby nie było już miejsca na normalnej wysokości, albo były zbyt cenne, żeby je ludzka ręka sięgnęła. Zadziwiające tym bardziej, że dwa ołtarze w kaplicach bocznych broczą poszarpaną ścianą po jakiejś dewastacji, można  było tam zawiesić jakieś dzieła.

Nie wspomniałam nic o fasadzie, trudno ją sfotografować w ciasnocie uliczki.
Cennym miejscem w Gordes są bary z wi-fi. Właściwie to nie ja potrzebowałam, ale byłam w jednym takim razem z Basią i Aneczką. Odkrycie epokowe - w przeciwieństwie do włoskiego, w barze nie było absolutnie nic do zjedzenia, same napoje, mniej lub bardziej wyskokowe. A mnie się marzyło ciasteczko z kawą! Skończyłam na słodkim, niczym likier, białym winie.

Gordes pożegnało nas równie słodko, a może i jeszcze słodziej?
Już w drodze powrotnej zatrzymała nas widokowa zatoczka. Któż by się oparł krajobrazowi mgłą malowanemu? Poranna cisza, a  nad nią zawieszone miasto i ...  balon. Oniemiałam, więc mam nadzieję, że zdjęcia opowiedzą więcej, niż słowa. Nie drapcie ekranu, czarne punkty na fotografiach to ptaki, które wleciały w kadr :)