LINGWISTYCZNE PROBLEMY

Miałam już nie pisać o Prowansji, szykuję inny wpis, ale przypomniałam sobie o drodze powrotnej, którą umiliło nam nie tylko 181 tuneli (Aneczka liczyła), ale i spotkanie z francuskimi celnikami.
System pobierania opłaty za autostrady, raz z góry, raz za przejechany odcinek, powoduje, że na trasie kilka razy przekraczałyśmy bramki. Za którąś bramką z kolei, zatrzymali nas celnicy. Otwieram okienko, a pan zaczyna do mnie mówić piękną, acz obcą mi francuszczyzną. Przeszłam na włoski, i okazało się, że w tym języku będziemy mogli się porozumieć.

Celnik: Dzień dobry, francuska służba celna.
Ja: ?
Celnik: ...
Ja: Tak?
Celnik: Dzień dobry, francuska służba celna.
Ja: Zrozumiałam, ale co powinnam zrobić?
Celnik: Czy macie panie coś do oclenia?
Ja: Nie.
Celnik: A kwotę powyżej 10000 euro?
Ja: Nie.
Rechot, chichot i turlanie się ze śmiechu (w myślach moich, oczywiście)
Celnik: Skąd jedziecie?
Ja: Wracamy z wakacji w Prowansji, byłyśmy na kursie kaligrafii.
Kaligrafia - trudne słowo, co odbija się na twarzy celnika. Zagląda na tylne siedzenie, leżące tam pudło z książkami o kaligrafii i manuskryptach ma go przekonać o prawdziwości moich słów. Wzrok jednak ześlizguje się na pudło obok.

Celnik: A tam co jest?
Jak ja mu wytłumaczę, że tam jest sto gęsich wydmuszek, które zamówiłam na adres Fundacji w Krakowie i Ania Jeziorna przywiozła mi je do Prowansji, gdzie nastąpił przeładunek? Nie mogę sobie przypomnieć, jak jest gęś po włosku, a o wydmuszce we włoskim wydaniu nie mam bladego pojęcia. W końcu konstruuję bardzo pogmatwaną wypowiedź z użyciem także jednego angielskiego słowa (Co ja na to poradzę, że przez cały tydzień rozmawiałam z Dominique po angielsku?):
Ja: Tam są puste jaja pewnego ptaka.
Celnik robi oczy z lekkka wybałuszone i w każdym ma same ?????? 
Nie docieka, o co mi chodziło.
Celnik: Kim panie są?
Ja: Polkami.
Celnik: Proszę jechać. I po francusku wyjaśnia kolegom, co akurat zrozumiałam. Jadą włoskim samochodem, ale są Polkami.