MALOWNICZE ZATYBRZE

Jak już zapowiedziałam, pozwolę sobie na cykl rzymskich opowieści. Zacznijmy od wymarzonej dzielnicy Wiecznego Miasta - Zatybrza.
Tak się pięknie złożyło, że Monika mogła tym razem zatrzymać się w Rzymie na niemal trzy dni.
Intensywne poszukiwania w ofercie noclegowej przekonały mnie, że znalezienie czegoś w miarę sensownego, bez drenażu kieszeni, nawet pod koniec listopada, jest bardzo trudne.
Kto szuka, ten mieszka :)
Udało się. Nie miałyśmy za bardzo możliwości dogłębnego poznania zalet i wad przebywania w  apartamencie, bo zaraz po pobudce ruszałyśmy w rzymski świat. Jedną, ale nie jedyną, z zalet apartamentu jest na pewno jego położenie, nieopodal Kościoła Santa Maria in Trastevere.
Poznałyśmy życie naszej okolicy w różnych odsłonach, bardzo zaspanej, pełnej jeszcze śmieci po nocy; sprzątanej, bardzo dokładnie; szykującej śniadanie dla klientów każdej nacji; obiadowej; handlowo-stoliczkowej; po wieczór i noc, z zapełnionymi lokalami, tętniącej życiem.

Udało się chodzić trochę bez mapy i z mapą - i to, i to było w planie.
Zaczęłyśmy od rzucenia walizek i pośpiesznego dotarcia do Świętej Cecylii, bo tam, na chórze kościoła, za osobnym wstępem, tylko do południa, można zobaczyć ocalałe resztki fresków Pietro Cavalliniego, niemal rówieśnika Giotto.
Trudno się je ogląda. Struktura dużo późniejszego chóru tnie to, co się zachowało, w połowie, światło z okien przeszkadza w podziwie, ale i tak skrzydła aniołów będą mi się trzepotem śnić po nocach. Serce się kurczy na samą myśl, że wzmianka z XV wieku mówi o malunkach tego autora w całym kościele. Trudno o dobre reprodukcje, w pełni oddające nasycenie barw, albo są za blade, albo wręcz przeciwnie.

https://festinalenteassociazione.files.wordpress.com/2012/11/cavallini_giudizio.jpg

Porozmawiałam chwilę z uroczą starszą siostrą zakonną, która dyżuruje na chórze, dyżuruje z wielką uwagą, by nikt nie robił zdjęć. Podczas rozmowy ze mną bystrym okiem lustrowała pomieszczenie. Udało mi się z niej wyciagnąć kilka ciekawych informacji, że mieszka w tym jednym klasztorze już 50 lat, że siedziba nigdy nie została zabrana mniszkom, jak to bywało z innymi zakonami, że obecnie mieszka tu 20 kobiet, a freski przetrwały być może dlatego, że nie ceniono ich kiedyś i zamurowano. Ciekawe, czy pod późniejszymi malunkami w samym kościele, też są niezwykłości rzymskiego malarza? Do tych nowszych jeszcze wrócę w osobnym wpisie, a teraz wspomnę jeszcze tylko, że każdy, kto był w innym zatybrzańskim kościele - Santa Maria in Trastevere - zna na pewno dzieła Cavalinniego. To jego mozaiki oszałamiają przybywających do świątyni.
W tejże samej świątyni, w bocznej kaplicy, inne kamienie wzbudziły moje zainteresowanie. Większe od mozaikowych, precyzyjnie wycięte w twardym kamieniu, ale równie malarskie,  różnej barwy, zasotosowane w silnym kontraście niebieskiego z ciepłymi żółcieniami, dużej płaszczyzny z mniejszymi. No, i te oczy!

Nie mogłam się zdecydować, czy tytuł tego wpisu miał brzmieć "Malarskie Zatybrze" czy "malownicze".
Nie tylko malarze przyczynili się do uroku dzielnicy.
Zachwyca - to pewne - architektura, rzec by można, uroczysta, przemyślana, jak Santa Maria dell'Orto, czysto barokowa, złota szkatułka w jednorodnym stylu.

Wszechobecna rdzawość muru i zieleń na jego tle wystarczą, by drgnęła ręka w poszukiwaniu pędzla.  Mimo, że kocham przygotowania do Bożego Narodzenia, żałuję, że nie mam czasu by coś z tego przenieść w świat farb.

A co powiecie o praniu? Ciekawe, że tak porusza we Włoszech, a mierzi w kraju. Gdzie tkwi tajemnica?

Stojące koło siebie dwie "pszczoły" biją zestawem barwnym po oczach. A zaraz potem budzący chęc posiadania pomarańczowy skuter.

Wąskie, brukowane uliczki.
Czasami mocne, olbrzymie budynki, zaskakująco pojawiające się za rogiem.

Cytryny w donicach z karteczką zachęcającą, by samodzielnie sobie je zrywać. No i zieleń taka niezimowa, jako i pogoda (powyżej 20 stopni na koniec listopada!).

Zatybrze odbite w lustrze.

Najwęższy dom w Rzymie.

Pyszne cappuccino o poranku.
Uśmiech, gdy się okazało, że ulubiona knajpka "La Fraschetta" serwuje także obiady. Malowniczo podane, pyszne.

Mniej, lub bardziej, udana twórczość na murach.

Mój literniczy fioł nasycający się wszelkimi tablicami, różnymi szyldami, cyframi.

A dużo miejsc już rozświetlonych lampkami na Boże Narodzenie, nie tylko Zatybrze.