MAŁA UCZTA

Wbrew powtarzającym się prośbom o więcej kucharskich przepisów dzisiaj nie będzie o jedzeniu. Przedpołudniem urządziłam sobie małą ucztę duchową. Zanim jednak to nastąpiło o 9.00 poszłam do Dino, 80 letniego parafianina, po ostatnie w tym roku kalie do kościoła (ułożyłam je po powrocie z). Przy okazji załapałam się na młodziutkie cukinie. Ale, tak jak napisałam, przepisu nie będzie, bo ...

Wyskoczyłam porysować do Lukki. "Wyskoczyłam" to mogłabym napisać, gdybym nie utknęła w korku na autostradzie. W żółwim tempie dotelepałam się do celu. Nie miałam drobnych na parking, jakoś nie zabezpieczyłam sobie podłoża. Więc skorzystałam tylko z opcji 2 darmowych godzin przy użyciu tarczy zegarowej wskazującej godzinę przyjazdu.

Mając niewiele czasu nie krążyłam długo po Lukce, tylko zajęłam się wyszukaniem motywu do rysunku. A że przy okazji różne ładne obrazki się władowały do obiektywu? 

Wystaw niewiele, ale jedna do zapamiętania. Bardzo prosta,  miła, ręcznie malowana ceramika po niezwykle okazyjnych cenach. 

Nie chciało mi się wchodzić do sklepu ale zapisuję ku pamięci, a raczej na maps.google.

Druga wystawa jako taka zupełnie mnie  nie zainteresowała zawartością, tylko raczej nałożonym na nią obrazem Piazza dell'Anfiteatro. 

A  skoro już plac to nieodmiennie pozachwycam się jego czterema  łukowato zakończonymi tunelami wpuszczającymi do wnętrza, w jednym nawet chciałam narysować ujęty obiektywem widok, ale do tej czynności potrzebuję oparcia dla pleców, trudno o takie na środku przejścia. 

Dla mnie bardziej atrakcyjna jest zewnętrzna część domów narośniętych na starożytnym amfiteatrze. Poruszają mnie pozostałości wykorzystane jako konstrukcja do nabudowania późniejszych domów mieszkalnych. To naroślowe podejście do architektury zachowało oryginalny kształt tego, co po sobie zostawili Rzymianie.

I właśnie ta gra faktur przeróżnych cegieł, oraz kontrasty bieli i wszelkiej maści brązów (u mnie szarości) stały się pretekstem by zasiąść nieopodal roweru

 i wykonać szkic takiego oto miejsca:

W duchu podśmiewałam się z kelnerów pobliskiej winiarni, tak wysprzątane to chyba dawno nie mieli, co chwilę z czymś wychodzili do śmietnika, by móc zapuścić żurawia do moich ołówkowych wyczynów.

Rysunek dokończyłam w domu, gdyż czas gnał mnie z powrotem na parking. Ale "piano, piano" nie żeby nic jeszcze po drodze nie zobaczyć. A to "balkon z głową" 

a to ogród marzeń, 

a to donica z uśmiechniętymi lwami. Ja to nie wiem, z czego one się tak cieszą, ciągle wszak dźwigają ciężar, ani chwili wypoczynku.

Koło Bazyliki San Frediano nabyłam lody i szybko z nimi zeszłam z pola widzenia aniołów z mozaiki, tak jakoś dziwnie na mnie patrzyły. 

Że lody zamiast obiadu? Ciii... nikt się nie dowie.

Na plantach swój człowiek, wybrał uroczy motyw i profesjonalnie malował akwarelami.

Zachowałam się niemal jak kelnerzy, gdy rysowałam, a nawet jeszcze bardziej otwarcie, bo podeszłam pogapiłam się i powiedziałam dzień dobry. Jednak z bliska zrobić zdjęcia śmiałości już nie miałam. 

Porta San Donato wyprowadziła mnie nie tylko ku parkingowi, ale i ku olbrzymiej alei lip rozsiewających omdlewającą woń. 

Jakoś inaczej mi pachniały, niż polskie lipy. A może to przez olbrzymie nagromadzenie tych drzew nastąpiła intensyfikacja doznań. Często żałuję, że w internecie nie ma możliwości przekazania zapachu, choćby kwitnących teraz obficie jaśminów. 

I taka to była moja sobotnia uczta: uliczki Lukki, gołębie, koty, rowery, 

okna, 

ołówki i ja - lekko zasugerowana w lustrze.

Rysunek na szybko sfotografowałam, więc jakość byle jaka, ale nic to.