SZYBKA POTRAWA

Takie jadło do przygotowania zawsze jest pożądane przez każdą gotującą osobę. Czasami nie chce się już wymyślać, nie ma się czasu, albo chęci. Albo po prostu ma się ochotę na ten konkretny smak. Za mną chodził od Rzymu. A że obecnie jestem sama, to i motywacje poprzednie mogę spokojnie dopasować do tej potrawy.
Chodzi o penne z ricottą i pomidorami.
Penne nie miałam, za to w lodówce czekały świeże trofi. Wyczytałam we włoskich przepisach, że do tego rodzaju sosu powinien być krótki makaron i trofi ten warunek spełniały. Poza tym świeży makaron o wiele bardziej mi smakuje i nawet gdybym miała suche penne (krótkie rurki) to użyłabym tego z lodówki. Nie, nie!
Ja go sama nie robiłam. Kupuje się taki. Ostatni makaron popełniony przeze mnie przypada na czasy dzieciństwa, a odkrycie takich makaronów w sklepie było dla mnie wiekopomnym.
No i teraz sos. Wariacji jest dużo.
Ja wzięłam pomidory bez skórki, z puszki, najlepsze byłyby świeże, na te jednak poczekam do lata. Za to miałam przepyszną ricottę zakupioną wczoraj w Pistoi (o czym wspominałam), przyznam, że sama poczułam różnicę między tą pistojską ricottą a konfekcją z marketu.
Na rozgrzaną oliwę wrzuciłam jeden drobno pokrojony plaster cebuli, po zeszkleniu się dodałam czosnku lekko go tylko złocąc i potem wrzuciłam pomidory (mała puszka) oraz świeże zioła (oregano, tymianek, szałwię i pietruszkę), posoliłam i dałam świeżo zmielonego pieprzu. Sos dusiłam około 10 minut i dodałam świeżej bazylii, jeszcze chwila na ogniu i zdjęłam z palnika. Dodałam ricotty (20 dag) i zjadłam aż mi się uszy trzęsły. Można to sypać parmezanem, ale mi smakowała delikatność sosu jaką spowodował biały ser. Najlepsze byłoby białe schłodzone wino (za oknem wszak niemal 30 stopni), ale dobre czerwone z piwniczki też było wcale, wcale.
Ładny to ten sos nie jest, coś za coś ...

Smacznego!

A tak dla ciekawości, przy okazji przyprawiania potraw:
W poniedziałek odwiozłam Krzysztofa na lotnisko, a że akurat była pora obiadowa, to postanowiliśmy iść zjeść coś na pięterku. Dawno tam nie zaglądaliśmy i okazało się, że pojawił się tam nowy lokal "Mastro bistecca" reklamujący się z kuchnią toskańską. Przyjemne miejsce, zasiedliśmy. I wszystko byłoby wyśmienite, gdyby nie jedno "ale", dla mnie wcale niemałe. Otóż potrawy nie były posolone. Rozumiem chleb toskański, a cała reszta? Słyszałam o takich zakusach na amerykańskie restauracje i wydawało mi się, że Włosi będą na takie dziwaczne pomysły odporni, a tu kucha!
Ależ ja rozumiem, że zdrowie, że jadają tam chorzy ludzie, ale ...
Potrawa posolona po ugotowaniu to nie to samo, a ja akurat z solą w organizmie problemów jeszcze nie mam. I z całym szacunkiem dla wszelkich  chorych osób, dla niepełnosprawnych, ale pomyślałam o dość okrutnym przykładzie, czy jeśli niewidomi nie widzą kolorów to należy je zlikwidować, by nie czuli się pokrzywdzeni przez los? Do czego nas zaprowadzi myślenie "poprawnościowe"? Czuję się wylana jak dziecko z kąpielą.
Chciałam jeszcze bardzo jasno zaznaczyć, że nie śmiałabym naigrawać się z osób w jakikolwiek sposób okaleczonych. Ale do TV jeszcze nie zatrudnia się osób jąkających i z wadami wymowy. Aktorzy też jakoś przechodzą niezłe sito, nim nimi zostaną. I wcale nikt nie poczytuje tego jako dyskryminację. Ja tam nie narzekam, że np. nie mogę być chirurgiem, zdawałam sobie z tego sprawę od dziecka, bo zawsze miałam lekko trzęsące się ręce i nie oczekiwałam, by ktoś dla mnie stworzył taki skalpel, którym nie wykonywałabym drobnych zygzaczków. Domyślacie się, jak wielu innych dziedzin życia może dotyczyć takie myślenie, jak ta drobna sprawa braku soli. Ja miałam nadzieję, że kucharz zakochany i zamiast przesalać, nie dosala, ale kelnerka wytłumaczyła mi, że to ze względu na osoby, które nie mogą jeść solonych potraw. Buu! A ja mogę i lubię, i chyba jestem w większości? A może znowu jestem  w mylnym błędzie? Gdzieś coś przeoczyłam?
Oczywiście to nie popsuje mi dobrego humoru, to tylko takie dywagacje nad solniczką :)