WRÓCIŁAM

... do rzeczywistości, bo tutaj wszak moja rzeczywistość.
Usiłuję odnaleźć się po pobycie w odmiennych światach. Nie będę opisywać ani pobytu w Londynie, ani w Poznaniu, wszak pisałam, że to urlop od bloga. Wspomnę tylko, że każde doświadczenie niezwykłe, każde pełne treści i ludzi. Poznałam grupę szalonych italofilów, człowieka chcącego wypisać się z wyścigu szczurów, wzruszyłam się dawnymi współpracownikami i twarzami przez kilkanaście lat spotykanymi na co dzień, uśmiałam w towarzystwie koleżeństwa z liceum  no i nagadałam z psiapsiółami, że nie wspomnę o moim ukochanym Tacie, który specjalnie przyjechał z Gorzowa, by spotkać się z córcią. Wszystko rozwibrowane, w kawałeczkach, jeszcze w głowie niepoukładane.
Deszcz mnie na tyle znienawidził, że nigdzie się za mną nie pałętał, pozostawszy w Toskanii, nękał turystów.Gdy wróciłam, przestał, wystraszył się mnie, czy co?
Dłuższa moja nieobecność groziła Bogusiowi śmiercią głodową, gdyż ten postanowił przejść na ścisłą dietę. Zaraz po powrocie zaczął jeść, udając że pan podłe plotki o jego niejedzeniu rozsiewa.
W ogrodzie sałatkowym deszcz załagodził problem braku systemu nawadniającego, więc oczy cieszą rozrastające się sałaty (żebym to ja wiedziała, jakich gatunków sadzonki kupiłam, hi hi hi), kwitnące cukinie, mężnie krzewiące się papryki i bakłażany. Polskie ogórki także coraz gęściej się zielenią. Dosiałam następne pyszności. Teraz tylko czekać na zbiory.

Zieloniutkie banieczki fig każą cierpliwie czekać na swoją słodką dojrzałość.

Tymczasem lawenda i drugi raz kwitnąca glicynia konkurują ze sobą fioletami.

A ja mam omdlałe ręce od przycinania lauru w kuliste drzewko. Dobrze, że przycinanie żywopłotu należy do silniejszych męskich ramion, ja moje poświęcam na upatrzoną kiedyś samotnie rosnącą roślinę, z której postanowiłam wydobyć prostą bryłę.

I tylko małym daliom w donicy zdają się nie przeszkadzać deszcze.

Wczoraj pojechaliśmy do handlarza używanymi metalowymi elementami budowlanymi. Piękne określenie ukułam, nieprawdaż? Chodzi oczywiście o bramy, kraty, słupki itp, itd. Uwielbiam takie miejsca, okazało się, że to, co widać z drogi, to tylko wierzchołek, a raczej podnóżek, góry ze skarbami. Na tejże górze w ogrodzie i w magazynach cudów co niemiara. Zdjęć nie porobiłam, bo pojechałam na rekonesans, szukając pomysły na kraty pod pnące róże. W następnym tygodniu pojedziemy chyba coś nabyć, to może wtedy obfotografuję miejsce.
Pan, jak to tutaj najczęściej bywa, mimo komunistycznych korzeni (wszak nie można iść u kogoś takiego kupować bez usłyszenia kawałka jego życiowej historii), dla księdza od razu z chęcią obniży ceny a jego gosposi podarował coś, na czym jej się oko zawiesiło i odczepić nie chciało. Ja w tym przyszłościowo widzę świeczkę, a Wy?