GOŁĘBI BŁĘKIT

Pomysł wyjazdu pojawił się na chyba niecałe dwa tygodnie przed wylotem. Na Facebooku zgadałyśmy się rodzinnie.
Żeby nie mieszać, że to "córka babci mojego wujka, który poślubił ciotkę...", wszystkie pozostałe bohaterki spotkania nazwę kuzynkami. Jedna z nich mieszka nieopodal Paryża, dwie wybierały się do niej z Polski, a ja dołączyłam do tego zacnego zlotu czarownic.
Dzień przed wyjazdem drapało mnie gardło i obawiałam się, żeby mnie żadne większe choróbsko nie dopadło, bo bym nie poleciała, gdyż u celu mieszka sobie malutki trzymiesięczny okruszek i strach byłoby go zarazić jakimś włoskim wirusem. W dniu wyjazdu nie było źle, więc ruszyłam w drogę.
Beauvais? A gdzie to? Otóż 100 km od Paryża, dlatego sprytne linie lotnicze złapały mnie na nazwę "Paryż Beauvais". Drobiazg - 100km od stolicy Francji. Sposobem na dotarcie do centrum jest autobus wahadłowo kursujący między miastami. Wszystko fajnie, jeśli wahadło ma równomierne wahnięcia. Byłam pierwszą osobą, która nie załapała się na poprzedni autobus. Nic to, za 15 minut następny. Taaaaaak! Najgorsze, że nie można było odejść ze stanowiska i schować się w ciepełku, trzeba pilnować swojego miejsca w kolejce. Po 45 minutach zmarznięta kolejka oczekujących weszła do autobusu.
Ten wstęp to takie moje marudzenie, bo przeziębienie było tym, co kładło mi się na przyjemność spędzenia trzech dni z rodziną i nie tylko. O drugim celu napiszę osobno.
Kuzynka mieszka w znanej Polakom i czytelnikom paryskiej "Kultury" miejscowości Maisons-Laffitte, a żeby było jeszcze weselej to akurat na takiej oto ulicy:

Z samego miasteczka niewiele zobaczyłam, no bo i kiedy? To tylko trzy dni. Raz wieczorem wdepnęłyśmy do centrum po zakupy na wyborną kolację.

A ostatniego przedpołudnia wybrałyśmy się ku zamkowi. Droga do niego wiedzie efektownymi plantami, wzdłuż których przysiadły piękne wille.

Zamek przysporzył mi trochę trudności. Podejrzewałam go o barokowość, ale co kraj, to styl. Gdyby nie tablica informacyjna, to bym tak odważnie nie klasyfikowała. Budowla jest bardzo przysadzista, próżno w niej szukać zwariowanych linii.

Zaprasza otwartą bramą, ale nikt prawie z tego nie korzysta. Do wnętrz nie weszłyśmy, obeszłyśmy naokoło po dość smętnym ogrodzie. Do robienia nostalgicznych zdjęć jak znalazł!

Ciekawe, czy latem lub wiosną jest w nim weselej?
Cieszę się, że nie poleciałam na dłużej, bo nie mam pojęcia, jak bym się wygrzebała z pisania. Ciężko ująć tyle wrażeń w jakiś sensowny zestaw słów.
Jestem oszołomiona wielkością Paryża. Byłam w nim półtora dnia w drodze do Hiszpanii z jakimś tanim biurem podróży, wieki temu, czyli w 1997 roku. Wtedy raptem udało mi się zobaczyć Montmartre, przejść Polami Elizejskimi, odwiedzić katedrę Notre Dame oraz wspiąć na Wieżę Eiffla. W głowie zaległo mi rozczarowanie dominacją XIX wiecznej architektury. Jadąc miałam przedziwne wyobrażenie o starym centrum i wąskich uliczkach. Trochę bardziej swojsko poczułam się dopiero w dzielnicy malarzy, wszak wiele ich biografii miało swój etap w Paryżu.
Nie zapamiętałam jednak wielkości miasta. Nie zaznałam szalonego ruchu samochodowego, więc za tego pobytu kwiczałam z radości widząc, jak moja kuzynka radzi sobie jako kierowca. Cięła równo przez ronda, umiejętnie wykorzystywała nieistniejące pasy ruchu i ani razu nie przyczyniła się do wszech panujących zarysowań karoserii.
Pierwszy dzień to do południa spacer po Montmartre.

Pyszny obiad w baskijskiej knajpce Chez Gladines. Ziemniak w berecie z antenką od razu się dobrze zapowiadał. Porcje olbrzymie, a cena absolutnie z dolnej półki. Koło nas siedziały jedzące olbrzymie porcje sałaty (zielenina, jajko, ziemniaki, ser, podroby itd.) młode dziewczyny, które potem ze śmiechem, i ich i kelnera, zostały wygonione na lekcje. W naszej grupce, dwie osoby zamówiły sałatki podawane w metalowych miskach, a dwie kurczaka w różnych wariantach (z pieczarkami, bądź z papryką) - obowiązkowo z pysznymi płatkami ziemniaków.

Nas nie wyganiano, ale i tak wyszłyśmy jeszcze trochę się poszwendać. Niestety miasto jest bardzo nieprzyjazne parkingowo. Parkomaty działają tylko na specjalne karty, które kupuje się w kioskach. Tylko gdzie te kioski? Jakaś lekka paranoja, bo zanim znajdzie się kiosk (jeśli w ogóle się go znajdzie), to można za wycieraczką znaleźć "list miłosny od służb porządkowych".
Na koniec więc rzuciłyśmy jednym okiem na Wieżę Eiffla, ale zza rzeki, a potem strzeliłyśmy focha pod pomnikiem generała Focha i szybciutko podążyłyśmy ku autku.

To już był trzeci raz bez biletu, więc wydawało się niemożliwe, by nam się udało. A przecież z ręką na sercu mogę przyrzec, że chciałyśmy zapłacić za postój. Uff! Udało się.
Następnego dnia będąc przekonane o wykorzystaniu puli z fartami szukałyśmy garaży podziemnych.
Ten dzień zaczęłyśmy od galerii - "no co ty głupia! handlowej" "(że za Stuhrem powtórzę).
Zakupy? Nie, nie.
Ale na razie tylko tam w pełni było widać nadchodzące Boże Narodzenie.

Choć ono chyba mało Boże? Ruchome wystawy w Galerii Lafayette to według twórców rockowa wersja świąt.
Lalki w stylistyce nie z mojej bajki, ale przyznam jednak, że i wykonanie i animacja rewelacyjna, co w niewielkim stopniu ukazuje filmik.

Aparat nie daje rady z jakością obrazu filmowego. Trudno. Pocieszam się zdjęciami.

Choć i tak niełatwo o satysfakcjonujące zdjęcia, gdy się fotografuje obiekty za szybą, w tłumku innych chętnych na uwiecznienie wrażeń.

Mnie najbardziej zainteresowała architektura tych sklepów. Trochę ją przysłaniały stoiska i kawiarnie, ale trudno nie przyznać, że miałam przed sobą piękną secesję, odezwała się moja stara miłość do tego stylu.

Jeszcze ciekawiej zrobiło się na dachu sąsiedniego budynku.  To tutaj w pełni odkryłam barwę Paryża - wyciszone niebieskości, lekko wtapiane w fiolety i szarości.

Nawet mocne i świeże złocenia w kopułach nad  Galeriami Lafayette oraz przy Paryskiej Operze nie przeszkadzały eleganckiej panoramie miasta, to tylko takie kontrapunkty w gołębich błękitach.

Przyznam, że ten widok załagodził moje oszołomienie miastem, przekornie, bo przecież właśnie tu było widać jego ogrom. Tylko on taki miły swoją niebieską poświatą.
Tak czy siak, dobrze jest wrócić do kameralnej Toskanii.
Ale zanim ...  to będzie jeszcze jeden paryski wpis.
Teraz już wiecie, skąd pocztówkę otrzymała Pani Małgorzata W.

A do Was ślę taką wirtualną:

PS. Zdjęcia, na których mnie widać są autorstwa Ewy Ostoja-Hełczyńskiej.