TRZY PO TRZY

W słowach pewnie często mi się zdarza pleść trzy po trzy, ale tym razem chodzi raczej o dwa po trzy, czyli sześć wieńców adwentowych. W ogóle to ja dopiero na ostatniej niedzielnej Mszy zajarzyłam, że to już niedziela Chrystusa Króla i czas w te pędy zabierać się za przygotowanie do Adwentu. Szaleństwo, bo nie dość, że kończyłam akurat trudne zamówienie, to przecież świece trzeba odlać, no i na jednym wieńcu nie umiałam skończyć.
Dobrym sposobem jest w takiej sytuacji wyciszyć się i pojechać po surowiec do Casale. Gwarantowane wyciszenie daje chodzenie z psiakami po gaju oliwnym, słońce nisko nad wzgórzami i soczystość barw.

Jedynym zagrożeniem mogą być dziki, ale gdy dzików niet, to hulaj dusza.

Boguś tak się rozhulał, że potem za żadne skarby nie chciał  wskoczyć do bagażnika, tylko usiłował załapać się na przednie siedzenia. W końcu, jak zawsze, zestrachany ulokował się z tyłu auta.

W tym roku i nie użyłam chróściny jagodnej, która dzwoniła dojrzewającą czerwienią owoców. 

Wieńce uplotłam z samego ostrokrzewu.
Zawsze mam z nimi jeden podstawowy problem, by nie pójść za bardzo w Boże Narodzenie. Zresztą barwy świec narzucają się trochę z tonacją. W tym roku zaszalałam i uplotłam jeszcze wieńce na boczne ołtarze. Oczywiście ze świecami jest tylko jeden (na szczęście!).

Te we wnętrzu kościoła mają dodatki ze złotej biżuterii florystycznej, a na zewnątrz ochłodziłam gamę.

Jedyne czerwienie pojawiły się na drzwiach do domu.