MISTERNE MINIMUM

A Krzysztof mówił, że za trudna ta zagadka, nie zna Was, Moi Drodzy Czytelnicy! Choć przyznam, że i ja byłam zaskoczona tym, że już pierwsza osoba trafiła bezbłędnie. Tak szybko i tak trafnie! Oczywiście więcej osób napisało poprawnie, podając jeszcze dokładniej lokalizację. Ociągałam się z rozwiązaniem konkursu, bo tak miło było czytać Wasze odpowiedzi. Oczywiście mozaika może kojarzyć się z wieloma miejscami, ale niebieska gama barwna i koliste formy podsunęły prawidłową odpowiedź już pierwszemu uczestnikowi konkursu. Gratuluję! Małgorzato W., poproszę o kontakt na maila i prawdziwy adres pocztowy, żebym mogła dotrzymać słowa. Nie powiem jednak skąd nadejdzie pocztówka :)

A teraz jedziemy do Rawenny, a właściwie najpierw do Forli.  Koleżanka miała podbramkową sytuację i szukała kogoś, kto odwiózłby jej mamę na lotnisko. Sami wiecie, że tak jak lubię zwiedzać i odwiedzać, tak nie lubię się przemieszczać, zwłaszcza jako kierowca. Wie to i Krzysztof, dlatego wziął na siebie rolę kierowcy. A ja pomyślałam: skoro już, to może by tak "skubnąć" Rawennę? Nigdy w niej nie byłam,  a nie wiadomo kiedy się tam wybiorę. Odwieźliśmy więc mamę Asi na lotnisko, a sami zrobiliśmy mały skok ku  mozaikom.

Czasu za wiele nie było, całą swoją uwagę skoncentrowaliśmy na Bazylice św. Witalisa. 

Nieprzygotowany turysta może się tam pogubić, bo w wejściu na teren całego kompleksu znajduje się kasa, ale z biletami do Muzeum Narodowego. Uczciwie jednak powiedziano, że to nie o nich nam chodzi. . Podwórzem dotarliśmy do innego budynku z odpowiednią kasą.
Poprowadzenie zwiedzających przez piękny krużganek miało swój sens.

Wyciszyło, odcięło od świata zewnętrznego, ale i tak nie przygotowało na to, co jest głównym celem turystów przyjeżdżających do Rawenny. Zastosuję ten chwyt i pokażę jeszcze jeden krużganek, bo potem nic już nie może uratować od wstrzymania oddechu. Ten drugi krużganek znajduje się na prawo przed wejściem do samej bazyliki. Pełno w nim starożytnych płyt nagrobnych z interesującymi portretami.

W końcu jednak stanęliśmy u szczytu schodów prowadzących do narteksu, przedziwnie skośnie wybudowanego w stosunku do osi określonej przez prezbiterium.

 Na planie wygląda jak bezmyślnie ułożony klocek. Burzy poczucie równowagi.

http://chestofbooks.com/architecture/James-Fergusson/Illustrated-Handbook-of-Architecture---Christian-Architecture/scaled/s-392-P.jpg

I różnica poziomów i przedziwne ulokowanie tego swoistego przedsionka, które w późniejszej architekturze sakralnej przerodziło się w kruchtę, wskazywało na odległość czasową między zabudowaniami prowadzącymi do absolutnie zachwycającej Bazyliki San Vitale.
I nawet jeśli kogoś nie zachwyca, to mnie i tak zachwyca. Takiego spotkania z Bizancjum jeszcze nie zaznałam. Dobrze, że prezbiterium ze słynnymi mozaikami jest dokładnie po drugiej stronie wejścia, w przeciwnym razie zapomniałabym przyjrzeć się wnętrzu kościoła.
Samemu w sobie fascynującemu.
Mimo nazwy "bazylika" nie ma tu podłużnej formy prostokąta w planie. Zapewne nazwa wzięła się więc z funkcji.
A forma? Wielokąt ośmioboczny w rzucie, z "dodatkami" - prezbiterium, wieżami. Cała przestrzeń ograniczona tym planem to niezwykła gra kolumn i empor okrążających stojącego w środku człowieka. Na to nałożone freski, reflektory podświetlające łuki - szaleństwo.

W głowie się kręci. Zaczynam rozumieć, czemu Bizancjum wybrało formę centralną nawiązującą do kaplic grobowych. Świat zmarłych wydaje się lepiej reprezentować Transcendencję, nie możemy go poznać za życia, możemy w niego wierzyć, tak jak możemy wierzyć w Boga.  Mistycyzm niemal odczuwalnie krąży po wczesnochrześcijańskiej budowli.
Na podłodze przepiękne mozaiki tworzą zaskakujące wprowadzenie do tego, co zobaczyłam prezbiterium. Ich skromna kolorystyka kontrastuje  z tym, co czeka idącego ku prezbiterium.

Wiem, wiem, mogłam się przecież spodziewać pięknych i kunsztownych obrazów.

Wszak orszaki cesarskiej pary są bardzo spopularyzowane. A jednak!
Bo chodzi mi o zieleń! Bo ona mnie oszołomiła, totalnie zaskoczyła.

Orszak Justyniania i Teodory wbił mi się w pamięć złotem i brązami.

Nie zgłębiałam dotąd tego, co UNESCO uznało za godne patronatu. Istne zagłębie mozaiki!
Ależ maestria! Mimo, że mozaikarzom chrześcijańskim nie chodziło o dekorację malarską, tak jak tym rzymskim, starożytnym, nie stosowali więc tak drobniutkich kamyczków, jakich poprzednicy, to jednak ich dzieło ma niezwykłe walory malarskie. Tchnie misterną pracą, ale też i czymś więcej. Pięknem formy, pięknem wiary

Zazdrościłam po części pani, która położyła się na podłodze, by zrobić zdjęcia.

Ja, jak zwykle, byłam w spódnicy, nici z takiej przyjemności. Zapewne jednak trudno byłoby mnie podnieść z podłogi, mogłabym tam leżeć godzinami. I straciłabym następną ucztę - Mauzoleum Galli Placydii - niepozorną budowlę, stojącą w cieniu oszałamiającej bazyliki.

Zastanowił mnie tylko napis, że ze względu na specyficzny mikroklimat wolno tam przebywać 5 minut. Ludzie! Pięć minut na takie cuda?

Nigdy nie osiągnę poziomu tego, czym pokryte jest sklepienie, ale nie mogłam się opanować, by choć czegoś malutkiego, niebieskiego, z okrągłymi formami nie popełnić. Rozumiecie mnie?
Rozumiecie też niesamowity niedosyt, żal, że tych ośmiu obiektów z Rawenny nie mam bliżej?
Muszę tam wrócić.