PERE AL CHIANTI

Chciałabym jakoś zgrabnie przetłumaczyć ten tytuł, ale najbardziej leży mi on po włosku. Są to gruszki "z Chianti", "na sposób Chianti", albo jeszcze gorzej: "po chiantyjsku". Tym przepisem inicjuję przygodę z nową książką kucharską pt."Księga prawdziwej kuchni toskańskiej" Paolo Petroniego. Wypatrzyłam ją u znajomych i miałam najpierw okazję przejrzeć, czy warta zakupu. Nie jestem wielkim maniakiem książek kucharskich, ale ta ma kilka zalet, m.in. traktuje tylko o kuchni toskańskiej oraz wzbogaca przepisy o krótkie historie i wyjaśnienia.
Zaczęłam przedziwnie od deseru, ale nie mogłam się mu oprzeć.

PERE AL CHIANTI
4 gruszki keiser (podejrzewam, że wybór związany jest z twardością owocu)
pół butelki Chianti (żadnych szaleństw, przepis nie wspomina nic o Classico, wzięłam więc domowe, kupowane sfuso w tym regionie, wydaje mi się też, że można wina wziąć mniej, o czym później)
150 g cukru (ok. 3/4 szklanki, mnie ta słodycz odpowiadała, Krzysztof twierdzi, że za słodko)
cynamon


Gruszki obrać i wydrążyć rdzeń (nie mam specjalnego wycinaka w kształcie rurki, zrobiłam to zwykłym cienkim nożem). Ustawić je w garnczku nadającym się do piekarnika. Dobrze, żeby stały ciasno i się nie przewracały. Zasypać cukrem, zalać winem i przyprószyć cynamonem. Włożyć do piekarnika nastawionego na 160 stopni i zapiekać często podlewając winem. No i tutaj dochodzimy do rozbieżności z przepisem. Autor podał, żeby gruszki trzymać w tej temperaturze 40 minut, aż wino zgęstnieje do syropu. U mnie opornie gęstniało, albo jednak to za dużo wina, albo wpływ miał użyty gliniany garnek. Dwukrotnie wydłużyłam czas przygotowywania potrawy, bez szkody dla twardości gruszek. Syrop zapewne mógłby być jeszcze gęstszy, za to smak miał już wyborny.
Gruszki pozostają dość twarde, więc chyba najlepiej pokroić je potem w kostkę i zalać syropem, podając na stół jak macedonię. 
Idealny przepis na zimowe wieczory!