A JEDNAK MOŻE ZACHWYCAĆ!

No bo wcale nie jest tak, żebym w ogóle nie lubiła sztuki współczesnej.
W przypadku miejsca, do którego bardzo spontanicznie się wybraliśmy, mogę napisać, że podobały mi się niektóre prace, podobały mi się szczerze, zachwycały, kazały się zatrzymywać i spowodowały, że chcę tam wrócić.
Ciągle jeszcze pozostajemy w południowej Toskanii (blogowo, bo ciałem w domu). Następny dzień po opisanej poprzednio wycieczce miałam zamiar spędzić na czytaniu. Realizacja postanowienia nieźle mi szła do obiadu. Po nim coś mnie podkusiło, by zajrzeć do dwóch książek traktujących o ciekawostkach i o mniej znanej Toskanii.
Namówiłam Krzysztofa, by wybrać się tylko do jednego miejsca.
Najbardziej toskańskie jest w nim położenie, widoki oraz zamiłowanie do sztuki.
Twórca jednak nie pochodzi z tego kraju.
Jego ojczyzną jest Szwajcaria, urodził się w 1930 roku. Kupił olbrzymi teren nieopodal Seggiano, by w 1990 zacząć instalować tam swoje rzeźby. Potem zaprosił swoich kolegów do utworzenia stałej wspólnej wystawy, w większości plenerowej.
I tak powstał Il Giardino di Daniel Spoerri.
To olbrzymi Zaczarowany Ogród. Miejsce jak z bajki.
Gdybym miała opisać swój stan, to przypominałby on mniej więcej reakcję małej dwuletniej Ani na gładki, zielony trawnik w naszym ogrodzie.
Pewna dzikość w spojrzeniu i chęć tarzania się w przyjaznej zieleni.
Ja na pewno miałam też z lekka zwariowany wyraz oczu, a tarzanie się zamieniłam na mnóstwo, mnóstwo zdjęć.
Obecnie w Ogrodzie Daniela Spoerri jest ponad 100 prac rozmieszczonych na 16 hektarach, więc jedna wizyta to za mało, by się rozsmakować w miejscu.
Nawet, gdybyśmy byli w stanie obejść cały ogród, to ograniczał nas zachód słońca. Jeśli więc będziecie chcieli kiedyś tam się wybrać, to nie dowierzajcie do końca informacjom na stronie internetowej. Latem, według niej, ogród jest zamykany o 20.00, ale we wrześniu o tej porze robi się ciemno. Mieliśmy półtorej godziny na zauroczenie się.
Cały czas biję się z myślami, czy coś pisać od siebie, jakieś wyjaśnienia, ale tego było tak dużo, że powstanie wpisu trwałoby chyba tygodniami. Trudno mi nawet wybrać swoje typy. Bo jak zestawić ze sobą doświadczenia życiowe, sposoby podejścia do rzeźby, umieszczenie dzieł w plenerze, światło, czy zodiak? Sam wybór zdjęć jest już jakąś oceną, a wcale nie jest tak, że wszystkie prace zatrzymały mnie na dłużej, że przypadły mi do serca. Myślę jednak, że każdy znajdzie tu coś dla siebie.
Ogród sztuk? Sztuka ogrodu?
Miejsce tak mami, że zwykły kot wydaje się być prosto z bajki.
Proporcje nie mają racji bytu, filiżanki olbrzymieją, a laski wszelkiej maści jako kijki do pomidorów wcale nie dziwą.
Trochę mało czasu daliśmy sobie na to spotkanie. Tam trzeba jechać co najmniej na cały dzień, żeby móc spokojnie wybrać ulubione miejsca w ogrodzie. A gdyby i tego było mało, to na miejscu można wynająć pokoje oraz zjeść na pewno bardzo smacznie, bo potrawy firmuje inna niezwykle ciekawa postać - Roberto Rossi, o którym na razie wiem teoretycznie, ale z bardzo wiarygodnych źródeł, że jest artystą smaków. Mam nadzieję kiedyś skosztować pyszności, które tworzy, ale już teraz wspominam o nim, gdybyście wcześniej niż ja do niego trafię, zawędrowali do ogrodu. Wiedźcie, że nie tylko uczta dla ducha czeka na miejscu. Możecie zarezerwować posiłek albo na terenie ogrodu, albo w niedalekiej restauracji Roberto Rossiego "Il Silene".
A teraz "potarzajmy się" wspólnie w Il Giardino di daniel Spoerri. 
Gdy już słońce zacznie zakłócać Wam patrzenie, wejdźcie do rzeźby i zagrajcie na niej.
Przednia zabawa!

Pokaż Il Giardino di Daniel Spoerri na większej mapie