CZYTANIE SIENY

Dawno, dawno temu miałam pewne opory przed Sieną. Część z nich pozostała. Nadal nie wyobrażam sobie mieszkania w niej, tej ściśle historycznej. Za to odwiedzam ją z wielką chęcią i ciągle doczytuję nowe jej strony.

Tym razem głównym celem była Msza św.
Tak jak napisałam w poprzedniej notce, byłam sama bez auta, gdyż Krzysztof nie miał zastępstwa na miniony weekend. Tutaj bez auta właściwie byłam bez szans, by dotrzeć do jakiegoś kościoła, chyba że wyruszyłabym w środku nocy. 

Poczekałam więc na przyjazd pryncypała, a że w okolicy o popołudniową Mszę św. trudno, jak o lekarstwo, to wymyśliłam sobie wyjazd do Sieny. 

Informacje na stronach internetowych dotyczących godzin odprawiania nabożeństw nie sprawiają pewnego wrażenia, więc wyruszyliśmy dużo wcześniej. Teraz już wiem, że w katedrze latem Msza św. odprawiana jest o 18.30. Trudno znaleźć nawet odpowiednią informację na miejscu. Bardziej liczą się turyści. Widać to nawet było po miejscu, w którym odprawia się niedzielną Mszę św. Pewnie za dużo zachodu miałby proboszcz, by szykować główny ołtarz, więc miejsce na modlitwę wyznaczono w kaplicy Matki Bożej od Przysięgi. 

O liturgii nie będę się rozpisywać, to nie mistyczne uniesienia z Sant'Antimo. 

Wróćmy jednak do czasu oczekiwania na nabożeństwo. Miałam kilkadziesiąt minut, więc spędziłam je na "czytaniu" frontowej elewacji.

Tyle razy człowiek siedział już przed sieneńskim Duomo, ale jakoś wcześniej nigdy aż tak nie wpatrzyłam się w rozpoznawalną, jedyną taką na świecie fasadę. Nie można jej pomylić z żadną inną. 

Kiedyś pisałam o niej widzianej z perspektywy kolejki do katedry, o wyrywających się z płaszczyzny postaciach. Tym razem patrzyłam z drugiej strony niewielkiego (niestety, dla obiektywów) placu. Usiłuję sobie przypomnieć, czy jest mi znana jakaś katedra ze sporym oddaleniem dającym jej powietrze? No tak, na przykład w Rzymie Święty Jan na Lateranie. Ale tu w Toskanii, biedne te katedry, ciasno mają.

Patrzyłam na fasadę, a ta zdumiewała mnie kontrastem między ogółem a szczegółem. Bo w odległym planie widzę przede wszystkim trójkąty, prostokąty, koło i półkola.

To nie jest gotycka strzelistość Północy, ale jednak gotycka, ale jednak usiłująca pionami połączyć nas z Bogiem. Nie umie się jednak wyrwać z tradycji spokojnego horyzontu romańskich świątyń. Więc jest taka "pomiędzy", drogocenna szkatułka, zawsze zaskakująca, gdy się wyłania zza narożników, bez względu na to, czy którą uliczką się do niej dojdzie.
Powoli spostrzegam zaludnienie, a właściwie zapostaciowienie tych prostych podziałów geometrycznych. Nie policzyłam wszystkich sylwetek, bo i po co robić takie statystyki? Im dłużej im się przyglądam, tym bardziej robi się tłoczno. Profeci, ewangeliści, postaci ze Starego i Nowego Testamentu, anioły skrzydlate i zwierzęta - te istniejące i te symboliczne.

Moim ulubieńcem jest lew z lewej strony głównego portalu.

Wszystko oplecione, obramowane, ozdobione. Szkoda, że trochę padało, bo trudno tak spod parasolki rozdziawiać gębę.

Tylko te mozaiki zbyt odległe, zbyt nowoczesne.

Po obejrzeniu poszłam na Mszę św. Miałam problemy ze zrozumieniem, o czym mówi ksiądz podczas homilii. Nie z powodu nieznajomości słów, którymi się posługiwał, lecz fatalnego nagłośnienia. Do tego doszedł jakiś berbeć szalejący po jedynym zakrytym fragmencie posadzki.
Przy okazji wspomnę, że do 24 października odkryta za to jest reszta, kto może, niech jedzie podziwiać. Pisałam o tym tutaj.
A w połowie kazania pojawiły się w następne przeszkody akustyczne, dochodzące z zewnątrz. Krzysztof zrobił zdjęcia, więc wiem, że to zwycięzcy lipcowego Palio - Contrada Capitana dell'Onda (Fali) ze śpiewem, chyba z 200 gardeł, robiła sobie zdjęcie na schodach przed Duomo.

Trudno więc było jednemu księdzu z fatalnym nagłośnieniem konkurować z takimi odgłosami.
Tego dnia spotkaliśmy jeszcze jedną grupę, była to Contrada della Lupa, (Wilczycy).

Przemarszem wokół Il Campo uświetnili tygodniową Festa Titolare. Trudno pokazać jeden niezwykły efekt ich parady. Najpierw z uliczki przy wieży wychodzili dobosze i sbandieratori, lecz ci drudzy nie urządzali żadnego pokazu żonglerki flagami, tylko dosyć powoli, od niechcenia poruszali flagami wokół siebie. Były to ruchy dowolne, bez żadnego szyku. Najsilniejszy efekt powstał, gdy, czasami poprzetykany doboszami, sznur żonglerów rozciągnął się wokół całego placu. Miałam wrażenie, że to olbrzymie motyle przyleciały do Sieny. Gdy właściwie pierwsi werbliści schodzili już z placu ruszyły za nimi matki i ojcowie z wózkami, potem ekipa z maluchami na własnych nogach, za nimi orkiestra, mężczyźni, chyba ci najważniejsi na początku, a dopiero za nimi kobiety. To ci dopiero szyk i ranga! Wszyscy z chustami swojej kontrady wokół szyi.

Wracając jeszcze do żonglerów, zdumiała mnie ich liczba i w każdym detalu dopracowany strój. Wszyscy, ale to wszyscy, mieli jednakowe buty!

Cudownie było też patrzeć, że nikogo nie wykluczają ze swojej społeczności, o czym świadczy ten uroczy żongler:

Olbrzymie wrażenie zrobił na mnie też śpiew wprost wyrywający się z dumnych członków dzielnicy. Mój komputer słabo radzi sobie z filmami, ale wypróbowałam na innym, wystarczy czasami poczekać na pauzie, by całość się załadowała i wtedy odtworzyć. Warto posłuchać, by choć trochę poczuć atmosferę tego dnia. Wybaczcie tylko nieudolny miks, ale po raz pierwszy łączyłam filmiki ze sobą, no i poszły nie w tej kolejności.
Na koniec kilka zdjęć miasta, jako próbki radzenia sobie z nowym aparatem fotograficznym.