MASKA - CZY TYLKO PRZEDMIOT?

W ubiegłą sobotę umówiłam się z paniami na następny kurs.

Z 5 uczestniczek jedna zapomniała, jedna nie była w stanie pokonać obaw, a trzy powiedziały, że stawią czoła zadaniu.
W czym problem?
Otóż mają mocno wdrukowane użycie maski weneckiej, jako przesłony, dzięki której można było sobie pozwalać na zło. Patrząc nawet na maskę jako przedmiot, myślą o tym, że zazwyczaj za nią kryje się ktoś. I ta niewiadoma, to poczucie, że ktoś się czai, wywołuje w nich bardzo nieprzyjemne odczucia.
Nie robiłam większych badań, by zobaczyć, jakie to ma przełożenie na tubylczą społeczność, ale mam wrażenie, że to może być szersze zjawisko. Podatność na emocjonalne stany, na lękliwość, mało racjonalizacji, wręcz zabobonność.
Przyjmuję to do wiadomości i nie mam ochoty ich na siłę przekonywać. Rozmawiamy swobodnie o maskach, które dla mnie są głównie środkiem teatralnym. Przypomina mi się znaleziona gdzieś interpretacja, że maska nie tylko zakrywa, ale i odkrywa. Wszak wybór tego, czym zakryjemy twarz też wiele o nas mówi. A potem myśli wędrują mi do życiowych masek i pewnego człowieka spotkanego dawno, dawno temu. Poznałam go w czasie, gdy już nieodłącznie zrosła się z nim maska cynika, ale było jeszcze odrobinę widać, że jej nałożenie było wynikiem gołębiego serca, obawy przed zranieniem przez świat.

Wracając do warsztatów.
Moim zamysłem jest powoli oswajać uczestników z działalnością plastyczną, nie wystawiać ich na zbyt poważne próby cierpliwości, dlatego przygotowuję zajęcia możliwe do przeprowadzenia podczas jednego spotkania, wcześniej więc przygotowałam bazy gipsowe. Znalezienie odpowiedniego gipsu nie było łatwą rzeczą, te w sklepach budowlanych tężeją nawet 48 godzin, a w działach hobbystycznych przełożenie ilości gipsu na cenę sprawia, że jego użycie oznaczałoby jeszcze dokładanie do warsztatów.
Znalazłam w końcu sklep, w którym mieli gips do odlewów.
Przygotowałam materiały poglądowe i bazy (z zapasem).

Gips jest kruchym tworzywem, i faktycznie, podczas kursu jedna maska  upadła i potłukła się. Na szczęście na początku zajęć.
Głównym problemem moich podopiecznych była kompozycja i to, że miały narysować wzór z wolnej ręki, nie mogły bezpośrednio skopiować, tylko patrzyły na zdjęcia ze wzorami.

Uważam jednak, że jak na pierwsze tego typu działania, zadanie bardzo im się udało, a na koniec żadna nie wspominała już o lękach związanych z maską.

Wszystkie nadały maskom delikatną karnację, wzorem mojej przykładowej - z brązami. Podczas zajęć pokazałam, że można zrobić bazę innego koloru. Zaczęłam od błękitu, który jak się okazało, wcale im się nie spodobał. Powiedziały mi to na ostatek, zaskoczone, że po cieniowaniach, po dodaniu fioletu, wszystko dobrze się skomponowało. Maska tak się spodobała, że została od razu zakupiona przez jedną z uczestniczek.