ZIMOWE FERIE W TOSKANII - Florencja i Val d'Orcia

Ostatnia relacja z pobytu naszego gościa.
Wydawać by się mogło, że trudno połączyć Florencję z odległą Doliną Rzeki Orcia, ale ...

W czwartek wybraliśmy się do stolicy Toskanii. Plany były tylko częściowo wspólne. Ojciec Roman, wykorzystując małe zaludnienie, wspiął się i na kopułę i na dzwonnicę katedralną. Przy okazji zobaczyłam nowy punkt zakupu biletów, naprzeciw północnego wejścia do Baptysterium i dlatego o tym wspominam. Może komuś przyda się informacja, że utworzono bilet kumulacyjny. Umożliwia wstęp do katedralnego Muzeum, Baptysterium, na Kopułę i Dzwonnicę oraz do podziemi katedry, czyli Santa Reparata. Nie ma biletu do jednego wybranego obiektu.

Wśród, dosłownie, kilku zdjęć to z odbitym w szybie widokiem na Duomo świadczy o pobycie w Uffizi.

Zapomniałabym, że ten dzień zakończyliśmy na festiwalu czekolady, smakując truskawkowe szaszłyki polane białą czekoladą i posypane laskowymi orzeszkami.

I to jest zimowe zagrożenie - wszędzie czekoladowe imprezy, jedyny sposób, by odeprzeć atak, to ich unikać :)
Od Florencji zaczął się też następny dzień. Roman-dziennikarz chciał odwiedzić grób jednej z najsłynniejszych nieugiętych dziennikarek - Oriany Fallaci. W drodze do Val d'Orcia zajechaliśmy więc na Cimitero degli Allori, a potem ruszyliśmy na południe.

I znowu pojawia się lejtmotyw pustych miasteczek.
Pierwszego jeszcze dotąd nie widziałam. To Montefollonico, leżące na pograniczu dwóch toskańkich krain: Valdichiana i Val d'Orcia.

Obeszliśmy je pobieżnie, gdyż chcieliśmy zobaczyć  inne, zaplanowane miejsca, ale za moją namową skręciliśmy z trasy na Pienzę, w której mieliśmy też nadzieję zjeść obiad.
W Montefollonico kupiłam wspaniałe vinsanto, tak się nim szczycą, że umieszczają informację o  produkcie na drogowskazach, jako główną atrakcję miasteczka - i mają rację. Na pewno warto jednak zajechać dla dobrze zachowanego średniowiecznego charakteru zabudowy.
Stamtąd niedaleko już do Pienzy, spokojnej,  nawet przy niewielu otwartych sklepach owianej smrodkiem owczych serów. Oprócz zwyczajowych kawałków sera, krótko i dłużej sezonowanego, kupiłam bardzo przyjemne połączenie miękkiego z otoczką typu brie. Mniam!
Mniam było też w "Sette di Vino", o tej porze roku dysponującym zaledwie czterema stolikami. Nawet o tej porze roku na jednym stole widniała rezerwacja. Nigdy tu nie jadłam, ale słyszałam wiele dobrego. Nie rozczarowałam się. Zamówiliśmy ciepły chleb z lokalnym lardo (słoniną) i gęstą fasolową zupę z warzywami, a na życzenie z dokrojoną surową cebulką. Obsługiwał nas właściciel i na koniec podarował nam płacenie za coperto. Miły gest.

Przyznam, że miałam lingwistyczną trudność przetłumaczenia nazwy lokalu,  wychodziło mi na to, że jedliśmy w "Winnej siódemce". Gdyby tak skubnąć jedną literę "t" byłoby "pragnienie wina".
Joanna wraz z Andreą zaproponowali jeszcze "O siódmej na wino" i ta wersja bardzo mi się podoba.
Lokal mały, atmosfera niemal familiarna, wiem z różnych źródeł, że pożywią się w nim różni pokarmowi alergicy. Zajrzyjcie tam koniecznie, gdy traficie do Pienzy.
Osteria nie ma ekspresu, więc po kawę wysłano nas do baru znajdującego się naprzeciwko Duomo. Najpierw jednak weszliśmy do akurat otwartego kościoła, a potem raczyliśmy się espresso.
Tak, tak, od kilku tygodni uczę się pić kawę :)
W katedrze poświęciłam uwagę detalom obrazów. Nie starałam się tym razem odczytywać całości, tylko wybierałam interesujące fragmenty, jak św. Łucja, Madonna z niezwykle namalowanym Dzieciątkiem, Opłakiwanie, czy też vir dolorum - rodzaj obrazów ukazujących Chrystusa Boleściwego.

Ciepło przyjemnie wypełniało krajobraz, tylko śnieg na dalekiej Monte Amiata przywracał poczucie czasu, a raczej pory roku.

Po Pienzy przyszła kolej na spełnienie marzenia Romana-kinomaniaka, czyli odwiedziny w Sant'Anna in Camprena.  Dla mnie był to trudny powrót, po dziwnym doświadczeniu z panią zawiadującą tam noclegami, gdy chciałyśmy z Joanną w tym miejscu zorganizować warsztaty. Miejsce jest jednak tak urokliwe, że szkoda truć sobie serce złymi wspomnieniami.
Wszystko było pozamykane. Weszliśmy tylko na cmentarz i rozejrzeliśmy się wokoło. Cisza. Żadnej ludzkiej mowy, kroków.
Nikogo nie spotkaliśmy.
Pomyszkowaliśmy po zapuszczonym ogródku, z którego roztaczały się piękne widoki, a najmocniejszym akcentem barwnym były klamerki.

Domyślacie się, że jeśli spełniać marzenia w Val d'Orcia, to nie może zabraknąć marzenia turysty o zobaczeniu z bliska Capella di Vitaleta?
I wszystko się odwróciło!
Nigdy, ale to nigdy, nie spotkałam pod kapliczką ludzi. Tym razem podjeżdżamy pod bramę, a tu aż dwa samochody.  Parę z jednego samochodu "nakryliśmy" już pod samą kaplicą. Ludzi z drugiego nie zobaczyliśmy. Za to gdy po długiej sesji fotograficznej wracaliśmy do auta, spotkaliśmy jeszcze dwóch rowerzystów. Co za ruch!

Val d'Orcia o tej porze roku zaskakuje przybysza z Północy soczystą zielenią. Zboża ozimie przemogły ciężkie grudy ziemi i zaczynają nasączać krajobraz barwami. Chciałoby się krzyknąć po włosku Che spettacolo!

Ta soczysta zieleń wypełniała też powierzchnię starego gaju oliwnego pod Sant'Antimo. Tam wyruszyliśmy w następnej kolejności, by zdążyć zobaczyć dolinę w promieniach słońca.

Razem z nami na plac zajechała busem grupka amerykańskiej młodzieży, jakaś dziwnie grzeczna i normalna :)
Zanim Amerykanie dotarli do samego kościoła, my już byliśmy u wejścia. Szłam pierwsza, więc sytuacja w której się znalazłam oderwała mnie zupełnie od rzeczywistości. Pan (nie wiem, czy to jest jeden z braci mieszkających w klasztorze), sprzedający książki i pamiątki, stał obok stoiska i grał różne wprawki na saksofonie. Nie przeszkodzili mu w tym turyści, muzyk nie oderwał się od instrumentu nawet, gdy Roman chciał kupić kartkę, samoobsługa to dobry wynalazek :)
Wybaczcie jakość filmu, ale nie mogłam się oprzeć pourywanym kawałkom i obrazu i muzyki.
Zimowy dzień jest krótki, więc znowu zostaliśmy przyłapani przez zachód słońca, tym razem obserwowany z Montalcino. Miasteczko jest na górze, dzięki temu rzutem na taśmę udało nam się złapać ostatnie promienie, a po krótkim spacerze zobaczyć księżyc w pełni nad Val d'Orcią.

Ta jasna kropka na niebie kazała mi podsumować zimową turystykę trawestacją Gombrowicza:

Koniec i bomba, a kto nie ryzykuje, ten trąba :)