RODZINNY PARK

Tata już wyjechał, ale wróćmy do niedzieli sprzed półtora tygodnia, gdy razem ruszyliśmy ku willi ...
O, nie! Nie zdradzę nazwy. To willa, do której już raz chciałam dotrzeć, wtedy przez pomyłkę trafiliśmy do willi Peyron.
Tym razem sprawdziłam wszystko, adres, godziny otwarcia, drogę dojazdu. Nie przewidziałam tylko kartki na furtce, że wyjątkowo w tym dniu ogrody przy willi są zamknięte.
Hmm ...
Mam plan B, a właściwie P.
Dobrych kilka lat temu usiłowaliśmy, właśnie z Tatą, wejść na teren Parku Pratolino. Potem pojechałam tam tylko z Krzysztofem, zabrakło mi baterii w aparacie. Innym razem podjęliśmy próbę, licząc na łaskawość pogody - nawet nie dojechaliśmy na miejsce, do odwrotu zmusiła nas ściana deszczu.
Tej niedzieli wszystko pięknie się złożyło, dobra pogoda, Tata w składzie wycieczkowej ekipy, Villa Demidoff stojąca otworem dla gości.
A, nie, nie.
Willa, sama jako taka, otworem nie stała, ale park przy niej i owszem.
Może jednak chociaż kilka słów o niej. To prosty budynek, będący kiedyś siedzibą paziów służących Medyceuszom. Ponoć nieistniejąca willa była jedną z najbardziej okazałych budowli spośród wszystkich należących do rodu. W 1820 roku wysadzono ją, była zbyt kosztowna w utrzymaniu dla władcy z dynastii Lotaryńskiej, która panowała  w Toskanii w XVIII i XIX wieku. A takich willi przecież miał wiele do utrzymania. Nie jest lekko być władcą.
Rzeźby z parku wywieziono do Ogrodów Boboli. Coś tam jednak w nim zostało.

Ogród we włoskim stylu zamieniono na angielski, znacznie powiększając obszar parkowy.
Częściowo przetrwały struktury zaprojektowane przez Buontalentiego (słynnego twórcę grot, między innymi tych w Boboli). Jest to nie tylko grota, ale i bardzo zgrabna kaplica z podcieniami.
Ze starej willi zostały także stajnie i inne budynki obsługujące kiedyś całą posiadłość.

Po śmierci Leopolda Lotaryńskiego posiadłość kupił rosyjski książę Paweł Demidow (nazwisko tutaj pisane jako Demidoff). Gdy umarł ostatni spadkobierca, całość przeszła na własność Powiatu Florencja.
To olbrzymi teren, jest gdzie się zaszyć, dla każdego wystarczy cienia, co wykorzystuje wiele, wiele włoskich rodzin.

Niewielu tu turystów, a mieliby gdzie odpocząć po trudach zwiedzania Florencji, która ścieli się u podnóża. Każdy znajdzie dla siebie jakieś miejsce odosobnienia, w ogóle nie czuć tłumów.
Szkoda tylko, że Apeniński Kolos Giambologny ciągle w remoncie, tylko zasłonięte rusztowania ze zdjęciem rzeźby pozwalają wyobrazić sobie jego rozmiary i sposób panowania nad parkiem.

Snuliśmy się po parku, zaglądaliśmy w niektóre zakamarki.
Znajdzie się w nim trochę smaczków.

Jednak ogólnie nie jest specjalnie dobrze utrzymany. Drogę często grodzą liny i taśmy. Może to dlatego, że powiat ma zbyt dużo obiektów, a Parco Pratolino nie zarabia na siebie, gdyż wstęp do niego jest bezpłatny.
Błogie, niedzielne lenistwo.
Przysiedliśmy na lodach (niestety konfekcja fabryczna, ale jako taka), zjedzonych w barze mieszczącym się w starym budynku pocztowym.

Jeśli ktoś zgłodnieje, może się też tam posilić. My byliśmy po obiedzie, ale jeszcze uraczyłam się aperolem, a co! No więc znowu Kinga została przywołana w myślach, tym bardziej, że spotkaliśmy niezwykłego Francuzika z ogonem i z charakterkiem :)
Niezbyt stałym elementem wystroju parku, poruszającym nawet moją nieczułą motoryzacyjnie duszę, był taki elegancki fiat.

Wzięłam szkicownik, ale nawet go nie otworzyłam. Nawet już sobie zasiedliśmy na kamiennej ławce w cieniu, w cieniu domu i olbrzymich, właśnie kwitnących lip. Jednak do rysowania nie doszło.
Najpierw poszłam przyjrzeć się bliżej rzeźbom stojącym w szczerym polu.

Potem skupiłam się na rodzinach buszujących wśród balotów siana.

Podczas przyglądania się ludzkiej rodzince, dzięki spostrzegawczości pryncypała i mojemu refleksowi, razem możemy przyjrzeć się zajęczej rodzinie.

Aż w końcu dopadła mnie przedstawicielka najliczniej reprezentowanej rodziny w tym parku - pszczół, pilnie pracujących wśród lip.
Dobrze, że nie mam uczulenia, więc skończyło się na bólu i opuchniętym paluchu.