SŁODKO - GORZKO

I znowu będzie o ślubie, ale nie tylko. Właściwie to był pretekst, żeby pojechać i obejrzeć kościół i okolice. Nie miałam nic do czynienia z tym ślubem. Ludzie trafili do Krzysztofa poprzez stronę Joanny,  potrzebowali  polskiego księdza.
Kościółek San Donato, w którym miała odbyć się uroczystość, jest położony w Luccardo, niedaleko Certaldo. Romański w swoich korzeniach, ale poczułam się lekko rozczarowana, bo pomyliłam go z inną świątynią. A przecież to bardzo ładne, proste wnętrze.

Krzysztof poszedł szykować ołtarz, a ja zagadałam do pewnego pana (dajmy mu imię Lorenzo), pytając go o freski Cenniego di Francesco. Okazało się, że mocno mi się pokręciło. Próżno ich szukać w San Donato. Są, i owszem, ale w Pieve di San Lazzaro. Zapytałam, czy jest otwarta, a pan mi odpowiedział, że on ma klucze. To się nazywa zadać odpowiednie pytanie odpowiedniej osobie. Pan się zadeklarował, że pojedzie pokazać mi wnętrze. Miałam czas. Wręcz planowałam sobie, podczas ślubu pojeździć po okolicy, z chęcią skorzystałam z jego propozycji.

Gdy zobaczyłam Pieve di San Lazzaro, zdziwiłam się, że Młodzi wybrali Chiesa di San Donato. Gdybym miała wybór, a oni mieli, to bym się ani chwili nie zastanawiała. Wystarczy popatrzeć na zdjęcia i zrozumiecie, dlaczego.

Kościół został "oczyszczony" z naleciałości następnych epok. Nie pochwalam takiego podejścia do architektury. Cieszę się, gdy coś przetrwa w stanie jednolitego stylu, jak na przykład Sant'Antimo, ale     nie, żeby niszczyć inne drogocenne obiekty, ołtarze, freski. Tak się, niestety, stało w przypadku Pieve di San Lazzaro.

W prezbiterium zostawiono przedziwnie odkrytą kryptę, od ołtarza dzieli ją murek. Na samej mensie ołtarzowej widać niezwykłej urody, bardzo ciekawe antepedium. To malowana skóra! Ramę dla niej stanowi ponad stuletni obrus, wyhaftowany przez siostry zakonne, które kiedyś mieszkały w przylegającym do pieve klasztorze.
My jeszcze pozostaliśmy w kościele. Fresków Cenniego nie zostało za wiele, ale Madonna z Dzieciątkiem jest wielkiej urody. I nie myślę o jej urodzie, jako postaci, bo piękniejsze spotyka się w gotyckiej sztuce. Ale jest właśnie taka stylowa, taka średniowieczna, taka, jakie lubię :)

Pozostałe na filarach freski, można policzyć na palcach jednej ręki. Mój cicerone powiedział, że pamięta restrukturyzację kościoła, przeprowadzoną w latach 50 XX wieku. Skuto cały tynk, oderwano od ścian barokowe ołtarze i zamieniono w gruz rozsypany dokoła. Konserwacja zabytków "godna" wandali.
Z lewej nawy można przejść do siedziby byłego Bractwa Najświętszego Różańca. Duża kaplica została zamieniona w skrzyżowanie magazynu z muzeum.

Wchodziliśmy do kościoła od strony dziedzińca, mocno zaniedbanego miejsca, lecz dającego wyobrażenie, jak mogło kiedyś funkcjonować. W murach, które wyrosły się po pożarze, przycupnęła romańska kolumna. Wokół niej narosły następne czasy, a ona sobie tak tkwi.

Wróciliśmy do kościoła, w którym nasi rodacy mieli obiecać sobie miłość do końca życia. Zdążyłam jeszcze rozejrzeć się wokół. Wypatrzyłam dawno temu odwiedzoną kaplicę Semifonte z proporcjonalnie zmniejszoną kopułą florenckiej katedry. Krajobrazy pełne zieleni i powietrza.  Chciałoby się przyjechać tu na wakacje.

Wszyscy goście weszli już do środka. Trochę się naczekali, aż w końcu przyjechała Panna Młoda. Przywiózł ją ojciec.
Pamiętacie ostatnią relację ze ślubu? To chyba jakiś trend - wianki z żywych kwiatów, zamiast welonu? Podzieliłam się tą obserwacją z panem Lorenzo, a on bardzo rezolutnie spostrzegł, że panny z takimi wiankami kojarzą się z bohaterkami obrazów Botticellego.
Widać, że nie tylko wianek był przemyślanym elementem stroju. Wielu panów miało słomkowe kapelusze typu panama, byli ubrani w lekkim, niezobowiązującym stylu. Żadnych przesadnych garniturów. Młode i piękne Polki (jak z castingu) miały na sobie zwiewne sukienki.
Właściwie tu bym mogła zakończyć wpis.
Młodą Parę obsypano przy wyjściu płatkami kwiatów. Wszyscy udali się na wesele zorganizowane w jakiejś fattorii.

Gdzie więc "gorzko" z tytułu?
Gdy miałam napisać wyjaśnienie, przypomniało mi się, że po wyjściu ze Mszy św. taki okrzyk przywitał Młodych, lecz to  nie jest odpowiedź.
Otóż ów pan Lorenzo, siedemdziesiątletni, emerytowany mechanik samochodowy, krążył i krążył wokół mnie, aż w końcu przyszedł do auta, w którym czytałam sobie książkę, usiadł na miejscu kierowcy i zaczął mi opowiadać o swoim życiu. Obok mnie mówił, a właściwie monologował, rozgoryczony życiem samotny człowiek, który nigdy się nie ożenił, będąc posłusznym nieżyjącej już od 18 lat matce. Uważa, że wszyscy go wykorzystują. Auta są już zbyt nowoczesne, by je rozumiał. Jedyna pani, która wydawała się być kandydatką na dozgonną towarzyszkę, lubiła bardzo podróżować, a on nie chciał spędzać pół roku na Kajmanach. Lorenzo mieszka niedaleko swojej siostry, która go opiera, nie ma z nim zbyt dobrych relacji. Otwarcie powiedział mi, że on wie, że ja jestem obca, że spotyka mnie pierwszy raz w życiu, ale on musi to z siebie wyrzucić. I tak się snuły jego opowieści, coraz smutniejsze, w coraz większym, gorzkim kontraście do ślubu, który stał się dla mnie pretekstem ...