ZAJRZEĆ KATEDRZE W OKO

Następna próba odgruzowania zaległości.    
Wiosną Città Nascosta zorganizowała wizytę w jednym z najstarszych i wielce uznanych warsztatów witrażowych, w nazwie mówiącym, kto go założył - Guido Polloni, chociaż obecnie jego właścicielem jest już inna rodzina - Papucci.  Z jego usług korzysta nie tylko Florencja, ale nawet i klienci z USA.

Od 1919 roku współpracuje z wielkimi artystami, sam ma doskonale wyszkolonych rzemieślników. Tu nawet księgowy umie przyciąć szkło i wie, na czym polega praca warsztatu, a pracownia zajmuje się odnawianiem witraży oraz tworzeniem zupełnie od podstaw.
Witraże są wszędzie, witają klientów od samego wejścia, a nawet przed nim.

W tym drugim przypadku po pierwszych rozmowach z klientem przedstawiane są mu szkice, na podstawie których, w przypadku akceptacji, zawiera się umowę.

Wtedy rozrysowywany jest witraż w skali 1:1 i na tym rysunku układa się przycinane szkło. Ciekawe, ale barwne tafle, dmuchane, nie walcowane, produkuje się w Niemczech i Belgii.
W drugiej sali od wejścia pod ścianami stały regały pełne szyb, łatwo je odnaleźć po tablicy z ponumerowanymi próbkami.

Kolorowy szkic pomaga rozpisać każdy odcień na szablonach, a potem przycinać kawałeczki. Żmudna praca, dla wprawnego dość bezpieczna, ale już widzę, jak ja bym się pocięła.
Zobaczyliśmy schemat witrażu, który już zapakowany wyruszył do jakiegoś kościoła w Ameryce.

Na drugim stole rołożono witraż do prywatnego domu, zaprojektowany przez architekta. To abstrakcyjny układ plam, to także kompozycja różnej grubości płytek. Pracownicy podejrzewają, że inwestorem jest jakiś Rosjanin. Sądzą po formie i cenie witrażu.

Grube szkła są w osobnym pomieszczeniu. Jest ich o wiele mniej, a ich obróbka jest dużo trudniejsza od cięcia cienkich płytek.
Oczywiście, nie wszystko da się ułożyć tylko z gładkich barw. Często szkła są barwione w odpowiedni wzór. Temu służą specjalne farby, które, po naniesieniu, wypala się w wysokich temperaturach.

A potem przeszliśmy piętro wyżej, by zobaczyć dział odnawiania witraży. Jeden taki wisiał w pokazowym oknie. To panel z Duomo. Już uratowany. A z jakiego stanu?

Bakterie, porosty i różne inne świństwa nie atakują jedynie zielonych szkieł, które zawierają trującą miedź. Reszta wygląda jakby ktoś pomazał ją błotem, tak trwałym, że zabrudzenia należy umiejętnie zdrapywać delikatnym materiałem ściernym.

Tak obecnie prezentuje się witrażowa rozeta z florenckiej katedry - zdemontowana i ustawiona w zakątkach - nazywana okiem.
Na stole zalegają rozpisanie z wielką dokładnością wszystkie cząstki tego olbrzymiego witrażu. To jest także zabezpieczenie, rodzaj inwentaryzacji, by wszystko wróciło na swoje miejsce.
Aż dziw, że w niewielkim warsztacie pracuje się nad olbrzymimi pracami.

Zdjęcie znalezione w internecie pokazuje, jak duża jest to sktruktura, zrobiono je podczas demontażu.

http://www.artslife.com/2014/03/04/al-via-il-restauro-della-vetrata-del-ghiberti-a-firenze/

Przyznam się, że chodziłam po warsztacie rozanielona i zapewne z otwartą gębą, ale to ja robiłam zdjęcia, więc dowodów nie ma. Nie wiem, jakimi słowami można opisać moje umiłowanie do pracowni, wszelkiego rodzaju warsztatów. Żadna cukiernia, żaden sklep ... ups, rozpędziłam się, są takie sklepy - z zaopatrzeniem właśnie dla pracowni :)