UCHO ŁOSIA

Chyba straciłam umiejętność czytania ze zrozumieniem. Świadczyć o tym może ostatnia wyprawa do Florencji. Na bieżąco śledzę kilka blogów toskańskich dostarczających informacje o imprezach, miejscach, lokalach itp. Na jednym  z nich wypatrzyłam ciekawą akcję artystyczną mającą na celu umiejscowienie kopii naturalnej wielkości "Dawida" Michała Anioła w miejscach proponowanych za czasów powstania dzieła. Gratka, nieprawdaż? No, ale widać opis opisem a życie życiem. Nic takiego nie znaleźliśmy. Stwierdziliśmy więc, że nie interesują nas i inne punkty "Florens2010", przecież zawsze można pospacerować. Łaskawie nawet mżawka na ten czas ustąpiła, choć przyznacie, że konie w pelerynach i z parasolami wyglądają bardzo widowiskowo? Krzysztof nie może się opanować i zawsze podchodzi do nich sprawdzić aksamitność chrap. 

Ja wolałam skorzystać z oferty dwojga młodych ludzi, którzy chodzili po Piazza Signoria z napisami proponującymi przytulenie za darmo. Polecam wszystkim, działa znacznie lepiej od czekolady, która tego dnia kusiła, oj kusiła! I nie tylko czekolada. 

Ale o tym później, bo najpierw przecież zjedliśmy obiad. Nie mogę o tym nie wspomnieć, smaki stanowią zawsze dobre tło, no i bajecznie wprowadzają w odpowiedni dla Florencji nastrój. Daleko od parkingu nie szukaliśmy, więc zatrzymaliśmy się w restauracji-pizzerii "Lorenzo de' Medici". Okazało, się, że stoliki na zewnątrz, które nas przyciągnęły bliżej, ustawiono z tyłu lokalu, a my weszliśmy do niej mniej reprezentacyjnym wejściem, zaraz obok pieca pizzowego, przez co byliśmy zaskoczeni wielkością restauracji. Sala o przyjemnym wystroju tętniła życiem, kelnerzy uwijali się jak w ukropie. 

Większość klientów zamawiała pizzę, wyglądała bardzo smakowicie, ale myśmy skusili się na zestaw toskańskich przystawek (w tym crostini z pastą z czarnych oliwek), potem cannelloni nadziewane kurczakiem i polane ragù, następnie grillowane salsicie z oraz polędwica wołowa z zielonym pieprzem. Oczywiście nie mnóżcie tego razy dwa, ledwie zjedliśmy we dwoje po jednej potrawie tu wymienionej, w czym nam wyśmienicie pomogło wino. Krzysztof nawet jeszcze poprosił o Unicum, ja jakoś do gorzkiego nie mogę się przekonać. 

Skoro więc już znaleźliśmy się we Florencji to uskuteczniliśmy krótki spacer zakończony tragedią dla mnie. Na Piazza della Repubblica z okazji biennale enogastronomicznego rozsiadły się kramy z takimi pysznościami, że jęczałam, bo właśnie zaczęłam robić w moim organizmie miejsce na Boże Narodzenie (że tak eufemistycznie nazwę bezsłodyczową dietę). Może raźniej mi będzie, gdy pojęczycie ze mną? 

I jeszcze parę migawek z niedzielnego popołudnia ciągle zagrożonego deszczem, zauważcie, że w oko wpadły mi następne obiekty do kolekcji.

Jakżeż inaczej wygląda rysunek wykonany wprost na ulicy. Właściwie to już niemal akwarela. 

Ciekawy jest zamysł towarzyszący twórcom tego typu kopii. Poszli w ślady średniowiecznych pielgrzymów, którzy często zostawiali na podłodze ślady w postaci portretów Madonny. Nazywają się więc Madonnari, a ulice są ich blejtramami. A jak malują, zajrzyjcie do ich galerii. 

Na koniec wytłumaczenie tytułu. Otóż nie ma on żadnego związku treściowego z wpisem. Czasami Krzysztof przerzuca zdjęcia nadając folderom swoiste nazwy typu "aaa" lub "aaaaa". Poprosiłam go o coś bardziej charakterystycznego, no i mam "ucho łosia", piękneż?