NIEKLASYCZNA KLASYKA, O WYŻSZOŚCI ŚWIĄT BOŻEGO NARODZENIA NAD CYFROWYM APARATEM, CZYLI BUSZUJĄCY NA ŚCIERNISKU, ALBO DESZCZEM PO OCZACH, ALBO....

Tym razem cierpię na nadmiar pomysłów na tytuł, więc na razie jest taki jak powyżej.
Jedną z propozycji biura podróży, z którym przyjechała moja przyjaciółka, była fakultatywna wycieczka na Elbę. Podsunęłam propozycję "obligatoryjną": Val d'Orcia. Po przekonaniu syna, że może jednak lepiej jakieś miasteczka, "i w ogóle", zabrałam całą Monikową ekipę na wycieczkę do "zbożowej Toskanii" (że zacytuję Monikę).
Zaczęło się pięknie. Przed Sieną GPS zalecił nam zjechanie z trasy, by nie stać w dużym korku, grzecznie posłuchałam i dzięi temu podjechaliśmy nieopodal Monteriggioni. Skoro już tam się znaleźliśmy, to czemu nie zjechać jeszcze kilometr dalej do Abadia a Isola?

Pozaglądaliśmy w zakamarki, spytałam pana z lokalu,w którym zatrzymaliśmy się w zeszłym roku, co się stało z "Legendą Braciszków". Dowiedziałam się, że właściciel się nie zmienił, ale ta  "wyższa półka" przeniosła się w inne miejsce, a tu jest teraz tańsza restauracja z szybciej przygotowywanymi potrawami. Nie spróbowaliśmy, bo na obiad było stanowczo za wcześnie.

Zdjęcia: Monika Zawadzka-Adamiak

Jeszcze chwilowy postój wśród już przekwitających słoneczników i jedziemy dalej.

Zdjęcia: Monika Zawadzka-Adamiak

Za Sieną znowu coś nas zatrzymało. Przecież nigdzie nam się nie śpieszyło. A nie sposób było oprzeć się połaciom skoszonych pól z zupełnie nieprzewidzianie rozrzuconymi na nich balotami słomy.

W końcu ruszyliśmy dalej. W okolicach Montalcino na przedniej szybie pojawiły się niepokojące krople. Ale co tam! Przecież to lipiec w Toskanii, drobny deszczyk nam nie straszny.
Do Sant'Antimo dojechaliśmy już w regularnych strugach. Naiwnie nie mieliśmy nic, co by nas przed nimi obroniło. Na szczęście odległość między parkingiem a kościołem nie jest zastraszająco duża, więc sprintem dotarliśmy do świątyni i chłonęliśmy cudownie miodowy romanizm.

Niestety sytuacja nie zmieniła się, gdy ruszaliśmy w  dalszą drogę. Pozostało nam robienie zdjęć z auta. Ciekawie jest porównać możliwości aparatów.

Dzięki uprzejmości Moniki mogę Wam pokazać niezwykłe jak na lipiec zdjęcia, właśnie nieklasyczną klasykę, czyli Val d'Orcię tonącą latem w sinym deszczu widzianą przez obiektyw lustrzanki.

Zdjęcia: Monika Zawadzka-Adamiak

Ja zazwyczaj prowadziłam i zatrzymywałam auto w dogodnych miejscach z rzadka łapiąc za aparat.

Przerwę w tej niezwykłej sesji zdjęciowej stanowił wyborny obiad w Castiglione d'Orcia. Podczas szukania lokalu, który by nas uratował od śmierci głodowej i przed totalnym rozpuszczeniem uratowała nas plandeka, na której zazwyczaj leży Boguś podczas jazdy autem. Wyobraźcie sobie grupkę przemieszczającą się pod czarną płachtą, przyklejone do siebie figurki współtowarzysze deszczowej niewoli, pożądliwym wzrokiem patrzące na samotny parasol.

Zdjęcia: Monika Zawadzka-Adamiak

Miasteczko wydawało się wymarłe, ale w końcu bardzo gościnnie przyjęła nas osteria "Il Ritrovino". A przyjęła przepysznie. Staraliśmy się wybrać różne potrawy i dzieliliśmy je między sobą, by poznać jak najwięcej nowych smaków. Na przystawkę były przysmaki z cinta senese, lokalnej odmiany świni. Swoją drogą ciekawe, czy nazwano ją tak ze względu na czarno-białe umaszczenie, jak kolory w herbie Sieny? Nie wiem, co było genialniejsze, czy prosciutto z niej zrobiona, czy lardo, także z tego zwierzęcia (słonina), podana na ciepło na grzance. Pialiśmy też z zachwytu nad serami pecorino o różnym czasie sezonowania z rewelacyjnymi dżemami, między innymi z pomarańczy i ostrej papryczki. Jako danie główne Maciej zamówił sobie tagliatelle z ragù, Monika z Olgą - bistekkę z "cinta senese" i rukolą a ja - schab z pigwą. A warzywa? Zielone smażone pomidory, gotowany kalafior z oliwą oraz pieczony bakłażan z pomidorami i papryką. No niebo w gębie! A tu jeszcze na deser ricotta z czekoladą i czymś, o co zapomniałam zapytać, buuuu!
Niezwykle mistyczne deszczem krajobrazy, pełna Boga architektura Sant'Antimo i ten obiad osłodziły nam niemożność kontynuowania wycieczki. Chociaż z daleka obejrzeliśmy Capella di Vitaleta. Jakież niesamowite nasycenie barw nadaje zwyczajny deszcz. Słoma żółcią starała się zastąpić brak słońca.

Zdjęcia: Monika Zawadzka-Adamiak

Reszta planów związana była z plenerami a nie z wnętrzami, więc podjęliśmy dzielną decyzję o powrocie.
Na osłodę pojechaliśmy do handlarza starzyzną, a po przyjeździe do domu czekało na nas zaproszenie Krzysztofa do Montecatini Alto - na lody. Już nie padało, zabraliśmy nawet psy i przemile zakończyliśmy dzień.