DRUSO ZBARANIAŁ

Parę dni temu przyszedł do Krzysztofa pewien człowiek z bardzo nietypową prośbą. Otóż robi porządki i musi gdzieś przechować kilka owiec. Niby o księżach mówi się, że pasterze, i w przypowieściach owca bywa bohaterką, ale żeby aż tak dosłownie? Oczywiście realny owczy pasterz nie powoływał się na napisane przeze mnie słowa, tylko wiedział, że w niezamieszkałym domu należącym do parafii jest pomieszczenie stajenką zwane i poprosił o jej użyczenie na pewien czas. Przeciwwskazań nie było, więc po sąsiedzku, po drugiej stronie kościelnego placu mieszkają sobie oto takie dziwnookie piękności.

Eeee, jednak przeciwwskazania pojawiły się po kilku dniach, stare sąsiadki narzekają, że im owce śmierdzą. Ja nie czuję, ale może one mają jakiś bardziej wyrobiony węch? Za to mocno owcami czuję świeżutkie podarowane pecorino i jakoś do ust wziąć nie mogę. Ciekawe, że sezonowane tak. Na szczęście pasterz nie będzie przynosił więcej takich podarków, bo owce spodziewają się potomstwa. "Na szczęście", bo nie lubię wyrzucać jedzenia, a Krzysztof też coś nosem kręcił. Myślicie, że psom mogę dać? Czy mi Druso jeszcze bardziej nie zbaranieje, niż na widok tych zwierząt?