PRZEMINĘŁA Z WIATREM

Już we wrześniu, po niemal mistycznym doświadczeniu Mszy św. w Sant'Antimo w ostatnią niedzielę postanowiłam zabrać tam Tatę.
Trasa dwugodzinna w jedną stronę, ale byłam przekonana, że mój Rodzic będzie pod wrażeniem i miejsca i liturgii, warto więc zamienić się w kierowcę.
Krzysztof zorganizował sobie transport do drugiej parafii, dlatego mogłam porwać auto i ruszyć w drogę.
Wieczorny spacer po Florencji mocno dał się mi we znaki, więc jadąc z nadzieją patrzyłam na uspokojone liście drzew, bo wymyśliłam sobie warstwowy strój, ale jeszcze oparty o lniane ubrania.
O ja głupia!
Wiało, i to jak!
W kościele na szczęście było zacisznie.

Tym razem piękna dopełniał, a właściwie przepełniał już i tak jego ogrom wspaniały chór. Mała próbka śpiewu powstała podczas próby.

Przyjechaliśmy wcześniej, gdyż chciałam pokazać Tacie wnętrze, a zwiedzać można jedynie do 10.45. Potem już aparat spoczął aż do zakończenia liturgii.
I znowu duże ilości kadzidła pasami przeciągnęły słoneczne światło po świątyni. I znowu przeżycia, których słowa nie ubiorą.
Po Mszy św.zrobiłam właściwie jedno ujęcie. Ten widok akurat miałam na końcu mojej linii wzroku, gdy patrzyłam na prezbiterium. Musiałam zabrać go obiektywem.

Liturgia w Sant'Antimo trwa do 12.30, trzeba już było pomyśleć o obiedzie. Jeszcze tylko sesja wokół opactwa i jedziemy zjeść.

Przeskok przyziemny, choć doznania podczas jedzenia wcale niebanalne. Pytałam znajomej, która zawsze jeździ do opactwa na Mszę św., gdzie najlepiej zjeść. Poleciła malutkie Sant'Angelo in Colle.
Jak dobrze, że z wakacji mam zestaw niepublikowanych jeszcze zdjęć tam zrobionych.

Mogłam więc uniknąć przewiania na skroś, przez wszystkie moje skromne zwoje mózgowe i skierować się od razu do "Il Leccio" położonym przy głównym placu osady.  Z góry ostrzegam, bo ktoś kiedyś miał do mnie żal, że pojechał moim śladem i lokal okazał się drogi. Tutaj także nie była to dolna półka cenowa. Mój portfel schudł całkowicie, ale Tacie nieba bym uchyliła, a co dopiero wybornego obiadu.
Na przystawkę zamówiliśmy sobie il crostone z lardo, ciepłe grzanki z pyszną ziołową słoniną. Ciągle nie mogę wyjść z zadziwienia, że tak swobodnie jem ten tłuszcz. Nigdy nie przepadałam za tłustą strawą, masłem smaruję symbolicznie, tłuszcz z mięsa odkrawam, w golonce istnieje dla mnie tylko mięsna warstwa. A tutaj? Lardo to poezja. I na zimno i na ciepło. Monika, moja przyjaciółka, którą w lipcu zabrałam na wyprawę do Val d'Orcii też zakochała się w tym smakołyku. I to na tyle skutecznie, że długo szukała sposobu na domowy wyrób lardo. Największym problemem był brak odpowiedniego marmurowego pojemnika odtwarzającego warunki z Colonnaty, której (oprócz marmuru) sztandarowym produktem jest ta słonina. Zastanawiałyśmy się nawet nad wydzierżawieniem jakiejś marmurowej fontanny. W najgorszym  wypadku myślałyśmy o skoku na nagrobek, najlepiej nieużywany. W końcu uszczęśliwiona Monika znalazła taki oto przepis, który budzi nadzieję na wyprodukowanie lardo. Na razie mnie nie poinformowała, czy ma już za sobą część praktyczną.
PS. Z ostatniej chwili: Monika wypróbowała przepis, faktycznie słonina wychodzi podobna do lardo, tylko trzeba dopracować przyprawy. 
Po przystawce pierwsze danie podzieliliśmy na pół, żeby podołać reszcie. Lekki błąd, bo pierwsze okazało się przebojem nad przeboje. Tak pysznych ravioli z ricottą i szpinakiem polanych masłem z szałwią dotąd nie jadłam. Przecież taka prosta potrawa, więc w czym tajemnica? Może w proporcji ricotty do świeżych pociętych liści szpinaku? Drugiego też nie żałowaliśmy, ale całego nie daliśmy rady pokonać. Były to krwiste kawałki cielęciny, u Taty z prawdziwkami, u mnie z rucolą i parmezanem. A na deser panna cotta oraz tiramisu. Do tego firmowe wino (najdroższy punkt na paragonie). Pani przyniosła butelkę, ale trafiła. Przecież my tyle nie wypijemy. Nie ma problemu, resztę nam zakorkowano i dano na wynos.
Chyba tylko dzięki tak pysznemu obiadowi stawiliśmy czoła wiatrowi i przeszliśmy się po Montalcino. Tyle razy przejeżdżałam koło miasteczka, ale raz dotąd do niego zajrzałam i to wieczorem. Ciągnęło mnie więc jak magnes.
Zaplanowaliśmy spacer na dwie godziny, już po 30 minutach zaczęliśmy marzyć o samochodzie. Przestałam się dziwić Van Goghowi, że ucho sobie obciął. Jedną z podawanych przyczyn osłabienia jego stanu umysłu był wiatr. Montalcino pozostaje więc do odkrycia, na razie kilka migawek, kilka kolaży.
Trochę uliczek:

Jedna twierdza:

Łyk wina wzrokiem:

Jak zawsze lampy:

Zaglądanie ludziom w okna i drzwi:

Szczegóły, szczególiki, których zapewne jest więcej, ale ten świst koło ucha...

I widoki wokół Montalcino:

Te ostatnie zdjęcia ciągle mi szumią w głowie, mózg się ściska do bólu, jak po zachłannym zjedzeniu bardzo zimnych lodów w bardzo gorący dzień.
W planach miałam jeszcze krótką sesję zdjęciową przy najsłynniejszej kępie cyprysów, tej z mojego nagłówka. Mam ją w wersji czerwcowej, ciekawa byłam jesiennej. Musi wystarczyć letnia gama barwna. I to wcale nie z powodu wiatru. Choć może trochę też?

Po polu wokół cyprysów chodziło chyba więcej fotografów niż samych drzew. Tego się nie spodziewałam, nie zatrzymałam się, a w końcu wypatrzyłam małą zatoczkę, która pozwala na bezpieczny postój.  Obawiałam się, że wpadnę w kompleksy z moim aparacikiem przy sprzęcie rozstawionym wokół bohaterów zdjęć.
Wracamy do domu, ale przez Pienzę, więc po drodze jeszcze dwie kapliczki, w tym jedna blisko szosy, mniej słynna.

Druga w polach, jak zwykle zachwycająca swoją samotnością.

Planując wycieczkę liczyłam, że ją zobaczymy o zachodzie słońca, ale nie przewidziałam takiego skrócenia i tak wypełniającej nas zadowoleniem wyprawy. Ochota na więcej wrażeń przeminęła z wiatrem.