FESTA PAROCCHIALE

Zawsze na drugą niedzielę października przypada główne święto parafialne M.B. Różańcowej. O samym święcie wspominam co rok, więc tym razem wraz ze zdjęciami opowiem Wam o pewnym swoistym sukcesie Krzysztofa. Sukcesie okupionym niedobrymi doświadczeniami.
Trzy razy w roku - na tę festę, na Boże Narodzenie i na Wielkanoc - wystrój kościoła szykują rodziny. Angażują się w to niesamowicie, czasami wszystko same wymyślą i przygotują, zdarza się też że w jakiejś intencji opłacą zakupione kwiaty, czy inne materiały. Potem częściej pojawiają się i w ciągu roku, gdyż przedtem to bardzo od wielkiego dzwonu. Zrobiła się z tego świetna tradycja, która, niestety, wyparła jedną panią. I tu wychodzi rys charakterologiczny wielu znanych mi osób, a podejrzewam, że można go rozciągnąć na większość Półwyspu Apenińskiego. Otóż jego mieszkańcy czują się nobilitowani nawet najdrobniejszą funkcją, może ona być społeczna, związana z dobroczynnością itp. Odebranie tego zakresu działań sprawia im przykrość, bez względu na przyczyny. Oczywiście inaczej jest, gdy sami rezygnują, bo np.już im się znudzi, albo z kimś się pokłócą. U nas było to tak, że owa pani miała monopol na układanie kwiatów na wielkie uroczystości. Robiła to zupełnie przyzwoicie, czasami tak nadgorliwie i z rozmachem, że ledwie było księdza widać zza ołtarza. Jednak parafianki narzekały, że kiedyś więcej osób mogło pomagać przy kwiatowych dekoracjach, dodatkowo dołączał do tego fakt, że "florystka" nie pochodziła z naszej parafii. Krzysztof wymyślił więc system rodzinny i zabrał tym niestety kobiecie źródło dumy. Nałóżcie na to dość trudny jej charakter i afera zrobiła się na kilka lat. Powoli przestajemy odczuwać jej skutki. Piszę "my", bo w liście-donosie do kurii (jedna z reakcji na decyzję proboszcza) Krzysztof został posądzany o przekazywanie parafialnych pieniędzy do Polski a ja zostałam odmłodzona i przedstawiona jako ... Dodam, ze wcześniej pani w pełni popierała mój przyjazd. Skutkiem tego listu jeden z dostojników kurialnych zażądał nawet usunięcia mnie z parafii. Było to chyba z 2 lata temu. Nigdy Wam nie napisałam o tej realnej groźbie. Uratował mnie inny dostojnik, a mianowicie sam biskup Pistoi. Otóż jego podwładny nie wiedział, że jestem tu za oficjalnym zezwoleniem głowy diecezji i od biskupa właśnie dostał zalecenie, by mnie zostawić w spokoju. Napisałam wtedy list z podziękowaniem, że JE Mansueto Bianchi nie pozwolił potraktować mnie jak marionetki w prywatnej wendecie.
Krzysztof z kolei miał duże trudności w utrzymaniu płynności finansowej parafii, gdyż miał utrudniony dostęp do parafialnego konta. Często pożyczał ze swoich pieniędzy, by opłacić powinności parafialne.
W takim świetle strojenie kościoła przez rodziny, często wzbogacanie kompozycji kwiatowych o dekoracje z myślą przewodnią ma swój głęboki i wzruszający sukces. Wczoraj, gdy cała festa przebiegła niezwykle uroczyście, gdy przystrojony kościół był zatłoczony, zespół śpiewał przy dźwiękach organów (niestety tylko elektronicznych), gdy w końcu udało się ściągnąć policję municypalną do ochrony procesji, gdy sprzedano potem 400 ciepluśkich pączków i nie wiem ile naleśników z mąki kasztanowej (z ricottą lub nutellą), gdy loteria cieszyła się wielkim zainteresowaniem, co przełożyło się na dużo mniej ważny, ale także sukces finansowy, gdy to i wiele zadowolonych twarzy mówiło do dobrej niedzieli, stwierdziliśmy z Krzysztofem, że warto było przeżyć niedogodności i przykrości wynikające z reakcji jednej pani na zabranie jej funkcji naczelnej florystki parafii.
A rodzina układająca tym bardziej zasługuje na pochwałę, bo nie dość, że sama wszystko wymyśliła i zrealizowała, to udało jej się przy tym uniknąć angażowania mnie w jakikolwiek sposób, oczywiście poza zrobieniem świec.Te już są moim zwyczajowym i przemiłym obowiązkiem.

Jak dotąd byłam wołana po porady, pomoc w strojeniu, tym razem miałam tyle wolnego, że mogłam zająć się nie tylko świecami ołtarzowymi, ale o tym niebawem.
Rodzina wybrała jedno z zawołań Litanii Loretańskiej i podporządkowała temu całą dekorację. Mieliśmy więc Królową Rodzin i motyw korony oraz złoty kolor podkreślający królewskość. Nauczyłam się już jak najmniej dokonywać w myślach korekty i cieszyć się autentycznością poczynań ludzi, wszak to nie Watykan, tylko mała wiejska parafia, a ludzkie zaangażowanie jest ważniejsze nad wszelki efekt artystyczny, co wcale nie oznacza, że tutaj go zabrakło. Ja po prostu cieszę się tym, co zwykli ludzie odważnie od siebie dają.